Την αποκάλεσαν πόλη αρχόντισσα, γοητευτική, πλανεύτρα, ταξιδιάρα, πόλη της ιστορίας, των μύθων και των θρύλων που σε αιχμαλωτίζει δίχως να σου αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Πόλη διαμάντι, πολύτιμο πετράδι στο δαχτυλίδι την Κρήτης, έρωτας μεγάλος της στιγμής και του πάντα.
Eνας τόπος που δεν φεύγεις ποτέ. Μονάχα πας. Ακόμα και χωρίς φυσική παρουσία, με τη σκέψη και μόνο, δίνεις το “παρών” κάθε στιγμή. Ολες τις εποχές του χρόνου. Και έχεις ένα λόγο παραπάνω τις μέρες του θέρους. Από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Με μιαν αγωνία μόνιμα να σε συντροφεύει και τον χρόνο με απειλητική διάθεση να σου υπενθυμίζει την αδυναμία του να σε βοηθήσει να τα προλάβεις όλα, να τα δεις όλα, να τα ζήσεις όλα.
Τα Χανιά είναι έρωτας γιατί είναι μια χαραμάδα στην ομορφιά του κόσμου. Αποκτάς αυθόρμητα το δικαίωμα να τρυπώσεις σε τούτη την πόλη ακάλεστος, να χαθείς στην αγκαλιά της, να αφουγκραστείς τις μελωδίες της, να νιώσεις τη γοητεία της, να απολαύσεις τα χρώματα του Δημιουργού και να προκαλέσεις τους ανθρώπους της να σου διηγηθούν ιστορίες που αιώνες τώρα την συντροφεύουν.
Ο ήλιος σηκώνει τη μέρα και συ τρέχεις να διαβείς τις πύλες της ιστορίας της. Περνάς βιαστικά τη βαριά σιδερένια πόρτα τής επιβλητικής Αγοράς και κατηφορίζεις τα βορεινά σκαλάκια της, αφήνοντας πίσω το παρόν. Η μηχανή του χρόνου σε καλεί επιτακτικά να επιβιβαστείς. Το ταξίδι θα διαρκέσει αιώνες πολλούς. Και εσύ δέχεσαι, μαγεμένος από την πρόσκληση, παραδομένος συνάμα στην πρόκληση. Ξεκινάς το ταξίδι της ανακάλυψης. Κάθε στενό μια σελίδα, κάθε καντούνι μια παράγραφος, κάθε αυλή μια υποσημείωση στο τεράστιο βιβλίο της ιστορίας της πόλης. Θαυμάζεις το πέρασμα λαών, πολιτισμών και θρησκειών και γιατί όχι, ακόμα και τη ζηλευτή συνύπαρξή τους σε κάποιες περιπτώσεις. Σηκώνεις το κεφάλι και θαρρείς πως οι μιναρέδες συναγωνίζονται στο ύψος τα καμπαναριά. Απομεινάρια και αυτοί άλλων εποχών, παλεύουν να μείνουν όρθιοι, ζωντανοί μάρτυρες των δύσκολων χρόνων της σκλαβιάς. Φέρνεις στο νου τύπους γραφικούς -έτσι τους αποτύπωσε η ιστορία- να σε καλημερίζουν και να σου υπενθυμίζουν πως κάποτε μετείχαν και εκείνοι με τον τρόπο τους στο γίγνεσθαι της πόλης.
Αποφασίζεις να γλιστρήσεις πιο βαθειά στα σοκάκια. Και δεν σε μέλει καθόλου αν χάσεις τον δρόμο της επιστροφής. Αλλωστε είπαμε, σε αυτό τον τόπο θες μόνο να πηγαίνεις. Και έχει κάθε λόγο αυτή η πόλη να περηφανεύεται για τα καλούδια που της χάρισαν ο Θεός και οι άνθρωποι. Ανηφορίζεις στον λόφο του Καστελιού ταξιδεύοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Απομεινάρια αρχαίων πολιτισμών έφτασαν μέχρι τις μέρες μας, βεβαιώνοντας την εντυπωσιακή ακμή και την οδυνηρή παρακμή τους. Πλάι τους επιβλητικά διοικητήρια, περίτεχνα στολισμένα αρχοντικά και λιθόκτιστα δρομάκια, μαρτυρούν την ύπαρξη λαών φερμένων από τη Δύση αυτή τη φορά, με εντυπωσιακά στοιχεία πολιτισμού αλλά πάντα με κατακτητικές διαθέσεις.
Ο ήλιος ανηφορίζει στον ουράνιο θόλο και εσύ κατηφορίζεις γοργά το ξακουστό Βενετσιάνικο Corso για να προλάβεις να γεμίσεις το κουτί των αναμνήσεων. Βουτάς στα καλντερίμια της παλιάς πόλης. Συνεχίζεις να ταξιδεύεις ανάμεσα στα βενετσιάνικα αρχοντικά και στα τούρκικα κονάκια. Αφήνεις τη ματιά σου να γλιστρήσει από τις αραχνιασμένες χαραμάδες των φεγγιτών και το κορμί σου να διαβεί τα, γεμάτα αγιόκλημα και γιασεμί, αυλιδάκια. Νιώθεις να σε διαπερνά η ακαταμάχητη γοητεία αυτής της πόλης. Κοντοστέκεσαι για μια τσικουδιά και ακολουθείς σαν υπνωτισμένος μυρωδιές από γεύσεις του τόπου και του χρόνου. Μπερδεύεσαι στα στενά του Τοπανά, ανακατεύεσαι με τις ανθρώπινες φιγούρες, σκουντάς τα αναθυμήματα της ιστορίας και ενίοτε ανιστορείσαι τον Σαλή τον αχθοφόρο του λιμανιού, εκείνο τον καλοκάγαθο βαρκάρη.
Και καθώς το φως της ημέρας λιγοστεύει σιγά-σιγά, αποφασίζεις να κάνεις την υπέρβαση. Τ’ αφήνεις όλα πίσω και χάνεσαι μαγεμένος στο Βενετσιάνικο λιμάνι. Εκείνη την ώρα που η θάλασσα βάφεται με πολύχρωμες πινελιές, εκείνη την ώρα που οι ψίθυροι περισσεύουν στην προκυμαία, εκείνη την ώρα που ο εργάτης γυρίζει σπίτι από τον κάματο της ημέρας και η αγάπη σεργιανίζει. Εκείνη ακριβώς την ώρα θες και εσύ να είσαι εκεί. Ενα ιστορικό λιμάνι γεμάτο αντιθέσεις. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο το κάνει να είναι ξεχωριστό. Διαφορετικές εποχές, συνυπάρχουν στο παρόν και αναδεικνύουν το μεγαλείο αυτού του τόπου. Με όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση, ξεκινάς το σεργιάνι και νιώθεις πως οι αντανακλάσεις του δειλινού ξεκλειδώνουν το σεντούκι της ψυχής σου.
Καθώς ο ήλιος αποχαιρετά τη μέρα, ο δρόμος για το φάρο μετατρέπεται σε σημείο συνάντησης συναισθημάτων. Σαν στολίδι ανεκτίμητης αξίας στέκει στην μπούκα του λιμανιού και καμαρώνει στέλνοντας παντοτινά σινιάλα στα πλοία που περνοδιαβαίνουν στα θαλασσινά περάσματα.
Κι όταν το αντικρινό φρούριο θελήσει να του βαστάξει συντροφιά στη νυχτερινή βεγγέρα, τότε λάμπει ακόμα περισσότερο σαν να φοβάται μην του κλέψει λίγη από τη γοητεία του. Αγέρωχος ο βιγλάτορας του λιμανιού, ανέγγιχτος από τον χρόνο, με κατακτητές και κουρσάρους, με επίδοξους προστάτες και λογής-λογής κυβερνήτες, συναγωνίζεται στην ομορφιά ολόκληρη την πόλη και πάντα κλέβει την παράσταση. Δεν διστάζει ακόμα και τον ήλιο να σκιάσει. Εκείνον που καθημερινά του κρατάει συντροφιά στο πέρασμά του από τη γειτονιά του λιμανιού. Γιατί έτσι είναι οι ισχυρές προσωπικότητες… αινιγματικές, γοητευτικές, επιβλητικές με μια αίσθηση σιγουριάς.
Η νύχτα απλώνει το πέπλο της και τούτη η πόλη παίρνει μιαν όψη μαγική. Αποχαιρετά το σήμερα και μας προετοιμάζει για το -πολλά υποσχόμενο- αύριο.
Μια πόλη που αποφεύγει να μας συναντήσει. Τη συναντάμε εμείς με μια έλξη μοναδική.
Εξακτινώνει τη γοητεία της καθώς ο χρόνος γκριζάρει τη φορεσιά της.
Μια πόλη ζωντανός θρύλος.
Γιατί είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα ζήσεις…
