Χανιά… μια πόλη χωρίς όραμα

Η περίπτωση της ανάπλασης του Δημοτικού κήπου
Τα θερινά τα σινεμά είναι μαγεία, όταν παίζουν μάλιστα ταινίες, όπως τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου… μια ταινία που όσες φορές και να τη δεις, κάνεις μια καινούργια ανάγνωση, ασκήσεις αυτογνωσίας, στην ιστορία του τόπου σου.
Ο ενθουσιασμός μου όμως δεν κράτησε πολύ…, Παρατηρώντας την κατάσταση που βρίσκεται ένα από τα πιο ιστορικά δημοτικά σινεμά της χώρας, σου θυμίζει πιο πολύ μάντρα, με μίζερους μαντρότοιχους από μπετόν… δίπλα στο πετρόχτιστο ρολόι.
Δίπλα δίπλα, το χθες και το σήμερα, η μεγαλοπρέπεια και η κακομοιριά.
Ακόμα και το πράσινο που κυριαρχούσε παλιά έχει εξαφανιστεί.
Κι όμως ο Δημοτικός κήπος ανακαινίζεται… με έναν υψηλό προϋπολογισμό: 841.000 ευρώ. Απ’ ότι φαίνεται όμως, χωρίς όραμα και φαντασία.
Αν άκουγες πέρυσι Δήμαρχο και Περιφερειάρχη, όταν ανακοίνωναν την ανάπλαση του ιστορικού κήπου, πίστευες, ότι κάτι εξαιρετικό θα προκύψει.
Αν μη τι άλλο, θα ενωθούν τα 17 στρέμματα με τα 12 του πάρκου Ειρήνης. Θυμάστε τα λόγια τα μεγάλα των τοπικών και περιφερειακών μας αρχόντων; Μιλούσαν «…για έναν σχεδιασμό που γίνεται σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές οδηγίες…»
Φαίνεται να μη γνωρίζουν ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες ορίζουν για μια πόλη σαν τα Χανιά, των 100.000 κατοίκων, για χώρους πρασίνου άνω των 300 στρεμμάτων. Μας μιλούσαν τότε για ένα έργο, που προφανώς, δεν οραματίστηκαν και δεν πίστεψαν. Παρουσίαζαν τότε ένα έργο βιώσιμης ανάπτυξης, που άμα τελειώσει, «…θα είμαστε περήφανοι για τη γενικότερη ανάσα που θα δίνει ο κήπος στους Χανιώτες και στους χιλιάδες των επισκεπτών… για ένα χώρο που δεν θα είναι μόνο για τους Χανιώτες, αλλά για όλους τους Κρητικούς και όλους τους επισκέπτες του νησιού…».
Απ’ ό,τι φαίνεται έβγαλαν τα ζώα από τον κήπο για να χωρούν οι Χανιώτες… οι Κρητικοί και… οι χιλιάδες επισκέπτες στα 10 στρέμματα καθαρού πρασίνου.
Ακούγοντας τους, λοιπόν, τότε θα νόμιζε κανείς ότι αν μη τι άλλο θα ενοποιούσαν τον κήπο με το Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας, μόνιμο αίτημα της τοπικής κοινωνίας.
Θα νόμιζε κανείς ότι θα ανακαινιζόταν το κατεστραμμένο από τη φωτιά Πολεμικό Μουσείο, για να γίνουν όλα αυτά μαζί ένα πραγματικό στολίδι στο κέντρο της πόλης.
Άλλες οι βουλές των αρχόντων… Ενοποίηση για αυτούς είναι το άνοιγμα μιας πόρτας απο το πλάι του κήπου, όπου ο επισκέπτης θα προσπαθεί να περνά ανάμεσα από τα παρκαρισμένα λεωφορεία, να πάει στο πάρκο Ειρήνης.
Τα οράματα τους απ’ ότι φαίνεται, δεν ξεπερνούν αυτά του Ρεούφ Πασά, όταν κατασκεύαζε τον Δημοτικό κήπο…
Μόνο που η πόλη τότε αριθμούσε 5.000 κατοίκους.