«Αισθανόμασταν γύρω στα πέντε λεπτά ότι το κτήριο κουνιέται, πάρα πολύ δυνατά, πέρα δώθε. Εγώ στην αρχή ήμουν τόσο κουρασμένη που νόμιζα ότι βλέπω εφιάλτη. Δυσκολεύτηκα να συνειδητοποιήσω ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα».
Mε αυτά τα λόγια η Χανιώτισσα εκπαιδευτικός του Γυμνασίου Νέας Κυδωνίας, Αναστασία Δούφλια, περιγράφει στα “Χανιώτικα νέα”, το πώς βίωσε τους ισχυρους σεισμούς στην Τουρκία καθώς η ίδια στο πλαίσιο προγράμματος Erasmus, βρισκόταν με τη συνάδελφό της από το ίδιο σχολείο, Αλεξία Χάλη, στα Αδανα της Νότιας Τουρκίας, μια από τις πόλεις που επλήγησαν από τους σεισμούς.
Οι εκπαιδευτικοί από τα Χανιά είχαν φτάσει στα Αδανα την Κυριακή και λίγες ώρες αργότερα, ξημερώματα της Δευτέρας, ξεκίνησε η σεισμική δραστηριότητα.
Οπως μας λέει η κα Δούφλια «στην Τουρκία ήμασταν δύο άτομα, εγώ και η κα Αλεξία Χάλη, δύο καθηγήτριες από το Γυμνάσιο Νέας Κυδωνίας Χανίων στο πλαίσιο προγράμματος Erasmus.
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί σύμπραξη πέντε σχολείων από Ελλάδα, Τουρκία, Ρουμανία, Πολωνία και Ιταλία. Ξεκινήσαμε από τα Χανιά την Κυριακή το πρωί. Ηταν μεγάλο το ταξίδι. Καταλήξαμε στα Αδανα της Τουρκίας γιατί το τούρκικο σχολείο το οποίο συμμετέχει στη σύμπραξη είναι ένα δημοτικό σχολείο από τα Αδανα. Τα Αδανα είναι γύρω στα 250 χιλιόμετρα από το επίκεντρο του σεισμού. Εμείς μετά από ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι, καταλήξαμε στα Αδανα γύρω στις 9 το βράδυ της Κυριακής. Οι Τούρκοι συνάδελφοι μας υποδέχτηκαν και από την αρχή μας αγκάλιασαν, σε μια πολύ καλή φιλοξενία. Η συγκεκριμένη κινητικότητα ήταν ευτυχώς χωρίς μαθητές. Ηταν μόνο καθηγητών».
«ΕΦΙΑΛΤΗΣ»
Η ίδια περιγράφει ότι «όταν έγινε ο πρώτος μεγάλος σεισμός γύρω στις 4 τα ξημερώματα, κοιμόμασταν στο ξενοδοχείο. Ξυπνήσαμε από τον σεισμό. Βγήκαμε έξω από την πόρτα του δωματίου γιατί δεν είχε νόημα να κάνεις κάτι άλλο στον 3ο όροφο. Αισθανόμασταν γύρω στα πέντε λεπτά ότι το κτήριο κουνιέται, πάρα πολύ δυνατά, πέρα δώθε. Εγώ στην αρχή ήμουν τόσο κουρασμένη που νόμιζα ότι βλέπω εφιάλτη. Δυσκολεύτηκα να συνειδητοποιήσω ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και οι υπόλοιποι έτσι το βίωσαν. Μετά, μάθαμε ότι υπήρξε ο κύριος σεισμός που κράτησε γύρω στο ένα λεπτό και ότι έγιναν άμεσα οι μετασεισμοί, ο ένας μετά τον άλλον. Σε εμάς φαινόταν ότι ήταν μια συνεχόμενη δόνηση».
Η κα Δούφλια εξηγεί ότι «το ξενοδοχείο ήταν από τα χαμηλά κτήρια της πόλης, όσο μπορέσαμε να δούμε την πόλη η οποία είναι γεμάτη πολύ ψηλά κτήρια, 10 – 15 ορόφων.
Στα Αδανα έπεσαν κάποια κτήρια. Το ένα ήταν σε απόσταση 10 λεπτών από το ξενοδοχείο μας. Το είδαμε. Εκεί ήταν συνεργεία διάσωσης, αστυνομικοί. Είχαν στήσει σκηνές στα πεζοδρόμια, είχαν δώσει στον κόσμο παλέτες και είχαν ανάψει φωτιές. Κανένας δεν τολμούσε να μπει μέσα στα σπίτια. Σε μια άλλη στιγμή που ήμουν μέσα στο δωμάτιο, έγινε και δεύτερος σεισμός ίδιας έντασης με μικρότερη διάρκεια. Δεν ήξερα τι να κάνω. Παρέλυσα. Ενα ζευγάρι έτρεχε στις σκάλες. Κατέβηκα ξανά κάτω».
«ΧΩΡΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ»
Η εκπαιδευτικός από τα Χανιά σημειώνει ότι «το ξενοδοχείο ήταν αρκετά ασφαλή. Είχε ένα μεγάλο εξωτερικό χώρο. Δεν είχε τόσο κοντά ψηλά κτήρια. Ηταν από τα πιο ασφαλή σημεια.
Το ξενοδοχείο μετατράπηκε σε χώρο φιλοξενίας ανθρώπων οι οποίοι είτε τα σπίτια τους είχαν υποστεί ζημιές, είτε φοβόταν να παραμείνουν στα σπίτια τους. Οπότε, ερχόταν συνεχώς άτομα, οικογένειες, ηλικιωμένοι, παιδιά. Και άλλαξε και η λειτουργία του. Προσέφερε δωρεάν σούπα και τσάι σε όλους. Οι Τούρκοι συνάδελφοι ήταν μαζί μας. Και βέβαια έπρεπε να πάρουμε και τη δύσκολη απόφαση για το τι θα κάνουμε. Εμείς, ήμασταν σε μια σχετικά καλή κατάσταση. Ημασταν από τους τυχερούς. Δεν ζήσαμε την τραγωδία που έζησαν οι άλλοι.
Οι Τούρκοι συνάδελφοι είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να κάνουμε όσες δραστηριότητες μπορούσαμε. Αρχικά αποφασίσαμε να παραμείνουμε και να κάνουμε όσες δραστηριότητες μπορούσαμε από το πρόγραμμα. Το μόνο που προλάβαμε να κάνουμε ήταν να πάμε για ένα γεύμα όλοι μαζί, το οποίο είχε κανονιστεί για τις επόμενες ημέρες. Την ώρα που ξεκινήσαμε το φαγητό, έγινε και άλλος σεισμός. Ο κόσμος πανικοβλήθηκε. Τελικά φάγαμε πάνω σε ένα καπό αυτοκινήτου».
Η εκπαιδευτικός σημειώνει ότι μετά από αυτό, αποφάσισαν να φύγουν άμεσα και έτσι αναχώρησαν την Τρίτη από τα Αδανα ενώ υπογραμμίζει τη βοήθεια που τους παρείχε η διευθύντρια του σχολείου τους, Ιωάννα Βουρεξάκη στην εύρεση εισιτηρίων.
