» Ερευνήτρια- Διδάσκων Μεταναστευτικής πολιτικής στο London School of Economics
Για το τι μπορεί να μας διδάξει η μεταναστευτική αλλά και η τωρινή υγειονομική κρίση μιλά στα Χανιώτικα νέα, η Χανιώτισσα Κατερίνα Γλυνιαδάκη, Ερευνήτρια – Διδάσκων Μεταναστευτικής πολιτικής στο London School of Economics.
Στην εκπομπή “Οn/off the record” στο podcast των “Χ.ν.” αναφέρεται επίσης στην σχέση της με τον αθλητισμό και το πώς αυτή καθόρισε την πορεία της…
•Από τα Χανιά στο London School of Economics (LSE). Ποιοί οι βασικοί σταθμοί αυτής της διαδρομής;
Γεννήθηκα στα Χανιά και έμεινα εδώ μέχρι τα 16 μου χρόνια. Τότε πήγα στην Αθήνα – καθώς έπαιζα μπάσκετ – και πήρα μεταγραφή στην Αθήνα στην ομάδα των “ Άνω Λιοσίων” όπου έμεινα για δύο χρόνια, συμμετέχοντας σε αγώνες ευρωπαϊκού επιπέδου. Έπειτα στα 18 μου πήγα στην Αμερική έχοντας λάβει υποτροφία στο μπάσκετ. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν στη Φλώριντα σε ένα κολέγιο μιας μικρής πόλης που λεγόταν Νάισβιλ κι από εκεί μετά από 1.5 χρόνο συνέχισα τις σπουδές μου στην Καλιφόρνια, στο University of California, Riverside όπου έπαιζα μπάσκετ σπουδάζοντας για άλλα τρία χρόνια. Μετά έκανα εκεί για δύο χρόνια το πρώτο μου μεταπτυχιακό.
Έπειτα πήγα για έναν χρόνο στην Αγγλία στο Cambridge και στη συνέχεια επέστρεψα στην Ελλάδα για τρία χρόνια – με σταθμό για μισό χρόνο στην Ιταλία – κι από εκεί βρέθηκα στο London School of Economics (LSE) για το Διδακτορικό μου.
•Πολλά πεδία σπουδών και αθλητισμός μαζί. Ήταν εύκολο να τα συνδυάσεις;
Το πρώτο μου πτυχίο ήταν στον τομέα της Επικοινωνίας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, το πρώτο μου Μεταπτυχιακό στην Κοινωνιολογία και το δεύτερο Μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Ψυχολογία. Ήταν διαφορετικά τα πεδία αλλά συγγενή μεταξύ τους οπότε υπήρχε μια συνέχεια στην πορεία αυτή. Στο μπάσκετ πέρασα από την Εθνική Κορασίδων, Νεανίδων, νέων Γυναικών και Γυναικών Ελλάδος, έπαιξα Division 1 στο Κολλεγιακό Πρωτάθλημα της Αμερικής, αλλά και Α1 Ελλάδας και Ιταλίας. Ο συνδυασμός δεν ήταν εύκολος, αλλά ο κόπος άξιζε.
•Πόσο καθοριστική ήταν η σχέση σου με τον αθλητισμό και τι συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά;
Σίγουρα υπήρξε πολύ καθοριστική στη δική μου περίπτωση. “Άνοιξε πολλές πόρτες” μπορώ να πω… Ωστόσο κι εγώ μπόρεσα να αδράξω τις ευκαιρίες αυτές, κάτι που δεν είναι εύκολο και δεν το κάνουν όλοι. Εγώ μάλλον είχα λίγο παραπάνω όρεξη για περιπέτεια… Ο αθλητισμός “μου άνοιξε πόρτες” όχι μόνο από άποψη καριέρας, αθλητικής ή ακαδημαϊκής αλλά και από πλευράς εμπειριών ζωής. Οπωσδήποτε θα συμβούλευα τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό κι αν μπορούν από νεαρή ηλικία, ακόμη κι αν δεν φτάσουν σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Όπως συζητούσα πρόσφατα με συμπαίκτριες μου που ακόμα έχουμε επαφή αν και είχαμε βρεθεί για πρώτη φορά όταν ήμασταν 14- 15 χρονών είναι πως μέσα από τον αθλητισμό δημιουργείς ξεχωριστές φιλίες. … Βέβαια σε κανέναν χώρο δεν είναι όλα ιδανικά, όμως ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει μια διέξοδο για πολλά παιδιά. Ο αθλητισμός έχει κάτι να δώσει σε όλους διδάσκοντας αξίες όπως η πειθαρχία και η σκληρή δουλειά.
•Η διδακτική-ερευνητική θέση και εργασία στο London School of Economics (LSE) πώς προέκυψε;
Στο LSE πήγα το 2015 ως υπότροφος για το Διδακτορικό μου, για τέσσερα χρόνια. Με το που κατέθεσα το Διδακτορικό μου υπήρξε ένα κενό σε θέση διδακτικού προσωπικού (teaching fellow ) πάνω στο πεδίο που είχα σπουδάσει, τη Μεταναστευτική Πολιτική και με επέλεξαν. Ήταν καλό το timing.
•Θεωρείς ότι η προσφυγική κρίση έχει επιλυθεί έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε;
Από άποψης της διαμόρφωσης πολιτικών δεν υπάρχει timing, το προσφυγικό ζήτημα ήταν πάντα επίκαιρο. Η λεγόμενη προσφυγική κρίση του 2015 υποτίθεται πως τελείωσε το 2017 όμως αυτό δεν ισχύει ακριβώς. Και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας λόγω της γεωγραφικής της θέσης, πάντα το θέμα θα μας απασχολεί. Επίσης, δεν έχουμε κάνει όλα τα βήματα που έπρεπε να κάνουμε για να ενσωματώσουμε τους ανθρώπους που ήρθαν εκείνη την περίοδο, ούτε κάτι για να διευκολύνουμε τη διαδικασία σχετικά με τις αιτήσεις ασύλου. Το προσφυγικό ζήτημα σίγουρα παραμένει επίκαιρο.
•Τα τελευταία χρόνια σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες έχει αναπτυχθεί μια ρητορική μίσους γύρω από το προσφυγικό…
Ναι, κι αυτό είναι λίγο δύσκολο για μια επιστήμονα που διδάσκει αυτό το πεδίο. Επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα είναι τόσο πολιτικοποιημένο είναι δύσκολο να μείνει κάποιος ουδέτερος και να συζητάει σαν να μην υπάρχουν αυτές οι ακραίες απόψεις, γιατί υπάρχουνε. Και καμιά φορά υπάρχουνε κι από διαφορετικές πλευρές. Το πιο δύσκολο σε αυτό είναι ότι δεν υπάρχει διάλογος. Οπότε η δική μου άποψη είναι ότι πρέπει να ενισχύουμε το διάλογο και τις απόψεις που βασίζονται σε γνώσεις και να μη δίνουμε έμφαση σε ακραίες απόψεις που ούτε βοηθάνε τον διάλογο ούτε δίνουνε πρακτικές, ουσιαστικές λύσεις.
•Η δική σου έρευνα πάνω στη μεταναστευτική πολιτική που επικεντρώνεται;
Η έρευνα μου είναι διεπιστημονική και έχει να κάνει με τη Δημόσια Διοίκηση από τη σκοπιά της Κοινωνικής Ψυχολογίας. Το Διδακτορικό μου επικεντρώνεται στη Διαχείριση του Προσφυγικού σε Αθήνα και Βερολίνο και πιο συγκεκριμένα στο πως οι άνθρωποι που βρίσκονται στο πεδίο (εφαρμόζοντας αντίστοιχες πολιτικές) και έχοντας διάφορους ρόλους (όπως κοινωνικοί λειτουργοί, δικηγόροι, υπαλληλοι γραφείου, κ.τ.λ.) παίρνουν αποφάσεις.
•Τι αποκόμισες από την εμπειρία σου στο εξωτερικό;
Αισθάνομαι ότι έχω γίνει πιο πολυδιάστατος άνθρωπος, γιατί έτυχε να βρεθώ σε πολλά και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους περιβάλλοντα. Για παράδειγμα, τα πρώτα χρόνια που βρισκόμουνα στην Αμερική είχα πολλές συμπαίκτριες που ήταν από τα λεγόμενα γκέτο της Αμερικής και είχαν π.χ. συγγενείς στη φυλακή. Έπειτα βρέθηκα στην Καλιφόρνια με συμπαίκτριες που είχαν αδέρφια σταρ στο Χόλιγουντ ή στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Κι από εκεί βρέθηκα στο Κέμπριτζ για το δεύτερο Μεταπτυχιακό μου στην Κοινωνική Ψυχολογία. Από το Κέμπριτζ στα Εξάρχεια για ένα χρόνο και μετά το London School of Economics, δηλαδή έζησα σε εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα. Νομίζω ότι αυτό που έχω κερδίσει συνολικά, πέρα από την επίσημη μόρφωση είναι ότι έχω καταλάβει πολύ διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που εάν είχα παραμείνει στην Ελλάδα δε θα είχα καταφέρει να το κάνω.
• Τι μας διδάσκει αυτή η υγειονομική κρίση (πανδημία);
Δεν ξέρω εάν ακούγομαι πολύ ρομαντική αλλά νομίζω ότι ένα μάθημα που μπορούμε να πάρουμε είναι ότι δεν υπάρχουν πια οι «άλλοι» και «εμείς». Δηλαδή ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες ανθρώπων και γραμμές μεταξύ των δικών μας (ανθρώπων) και των άλλων (ανθρώπων). Και φυσικά δεν υπάρχουν σύνορα σε κάτι τέτοιο. Βλέπουμε πως ένας ιός εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο πάρα πολύ γρήγορα. Οπότε το να κρατάμε για παράδειγμα τους μετανάστες σε πολύ κακές συνθήκες στην… άλλη γειτονιά που δεν τους βλέπουμε, αυτό δεν θα μας σώσει από τον ιό. Βλέπουμε λοιπόν πόσο συνδεδεμένος είναι ο κόσμος, η κοινωνία και τα άτομα. Και ίσως μας κάνει όλο αυτό να αναρωτηθούμε τι σημαίνει αυτό για την ανθρωπότητα, για τους γύρω μας, για το πώς θα πρέπει να πράττουμε από εδώ και πέρα.
• Στην Κρήτη και γενικότερα στην Ελλάδα θα επέστρεφες εάν σου δίνονταν η ευκαιρία;
Την Κρήτη και την Ελλάδα όλοι την αγαπάμε και το ενδεχόμενο της επιστροφής δεν γίνεται να μην το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Δυστυχώς δεν υπάρχουν οι ίδιες ευκαιρίες για έναν ακαδημαϊκό… Δεν θα με πείραζε αν προέκυπτε μια θέση στο Πανεπιστήμιο Κρήτης βέβαια… όμως ρεαλιστικά αυτό δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό τώρα. Νομίζω ότι έχω κάποια χρόνια – και χιλιόμετρα – να διανύσω ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι πού και πού κοιτάω αν ανοίξει κάποια θέση.
Μέσα από τη στήλη “Χανιώτες του εξωτερικού” τα “Χ.ν.” παρουσιάζουν ιστορίες συμπολιτών μας που έφυγαν από τα Χανιά και διακρίνονται σε διάφορους τομείς στο εξωτερικό. Προτείνετέ μας κι εσείς άτομα που ξεχωρίζετε, στο info@haniotika-nea.gr με την ένδειξη “Χανιώτες Εξωτερικού”
