Την υψηλότερη κορφή της Αφρικής, το όρος Κιλιμάντζαρο, κατάφερε να κατακτήσει 6μελής αποστολή του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων. Μια γεύση από το μαγευτικό ταξίδι έως τα 5.895 μ. είχαν την ευκαιρία να πάρουν όσοι βρέθηκαν προχθές το βράδυ στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου όπου τα μέλη της αποστολής μίλησαν για την εμπειρία της ανάβασης.
Τα μέλη της αποστολής στην Τανζανία όπου βρίσκεται η υψηλότερη κορφή της Μαύρης Ηπείρου ήταν οι: Μάρκος Πενθερουδάκης (αρχηγός της αποστολής), Γιάννης Κανάκης, Σοφία Τσάπμαν, Χριστίνα Φωτεινάκη, Άννα Γιακουμάκη και Καλλιρρόη Σεργεντάνη
Όπως εξήγησαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου η ιδέα της ανάβασης στο Κιλιμάντζαρο “έπεσε” τον Ιανουάριο του 2016. Ωστόσο, η προετοιμασία για το ταξίδι στην Αφρική κράτησε σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο.
«Χρειάζονταν αρκετές γραφειοκρατικές διαδικασίες αλλά και πεζοπορική προετοιμασία. Το Κιλιμάντζαρο είναι κοντά στα 6.000 μ. και για να πάει κάποιος σε ένα τέτοιο υψόμετρο χρειάζεται να διαθέτει καλή φυσική κατάσταση, να είναι καλά οργανωμένος και παράλληλα να είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά», τόνισαν οι Γιάννης Κανάκης και Σοφία Τσάπμαν. Αρωγοί στην προσπάθειά τους να ανέβουν στην κορυφή ήταν άνθρωποι από την περιοχή.
Η ανάβαση στο επιβλητικό Κιλιμάντζαρο διήρκεσε 4,5 μέρες, ενώ συνολικά στο βουνό η αποστολή παρέμεινε 6 ημέρες.
Στην ερώτησή μας ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τα μέλη της αποστολής σημείωσαν: «Το βασικό πρόβλημα που υπάρχει στο Κιλιμάντζαρο δεν είναι οι τεχνικές δυσκολίες. Το βουνό, δηλαδή, μπορεί να το ανέβει ένας ορειβάτης με καλή φυσική κατάσταση και καλή ψυχολογική προετοιμασία χωρίς να χρησιμοποιήσει τεχνικά μέσα, σχοινιά κ.λπ. Η μεγαλύτερη δυσκολία είχε να κάνει με την “ασθένεια του υψομέτρου”. Ειδικά την τελευταία νύχτα της ανάβασης -ξεκινήσαμε στις 2 το βράδυ για να φτάσουμε στην κορυφή το ξημέρωμα- όλοι νιώσαμε δυσκολία στην αναπνοή, πονοκέφαλο, κούραση και λίγη ζάλη».
Ωστόσο, η ισχυρή επιθυμία να βρεθούν στην κορυφή του βουνού και η υποστήριξη του ενός προς τον άλλο υπερνίκησαν τις δυσκολίες και η ομάδα κατάφερε να πατήσει την κορυφή.
Πώς όμως μοιάζει ο κόσμος από τα 5.895 μέτρα; «Στην αρχή της αποστολής μας βλέπαμε μόνο σύννεφα. Οι μόνες ώρες που είχαμε εικόνα του βουνού όσο ανεβαίναμε ήταν σχετικά νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. Όλες τις άλλες ώρες το βουνό “έκλεινε” από τα σύννεφα. Έτσι και την τελευταία ημέρα η θέα που μας χάρισε το βουνό μετά τις 6-7-8 το πρωί ήταν ανεπανάληπτη. Από κάτω βλέπαμε τα σύννεφα, την κορυφή από την μια πλευρά και τους παγετώνες του βουνού από την άλλη».
Η παραμονή στην κορυφή κράτησε περίπου μισή ώρα. Δεν γίνεται και περισσότερο όπως εξήγησαν τα μέλη της αποστολής λόγω του κρύου και του ισχυρών ανέμων. Η αποστολή είχε στεφθεί με επιτυχία.
Κλείνοντας την κουβέντα μας ρωτήσαμε τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου αν η ορειβασία απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους ή αφορά μονάχα κάποιους προικισμένους που αντέχουν τις δυσκολίες του βουνού: «Το κλειδί είναι να το θέλεις και να πηγαίνεις στο βουνό προετοιμασμένος, με σεβασμό και χωρίς αλαζονεία», απάντησε η Σοφία και ο Γιάννης πρόσθεσε: «Πάντοτε στο βουνό παίζεις με τις πιθανότητες και πάντοτε τον τελευταίο λόγο σε μια ανάβαση τον έχει το βουνό. Συνεπώς οι πιθανότητες σου να ανέβεις σε ένα βουνό αυξάνονται όταν σταδιακά έχεις αποκτήσει μια εμπειρία, είσαι καλά προετοιμασμένος και δείχνεις σεβασμό».
