«Eφυγα γιατί η αίσθηση τότε το 2011 ήταν πως δεν μου δινόταν η ευκαιρία να κυνηγήσω τα όνειρα μου στον τόπο μου» λέει στα “Χ.Ν.” η Χρυσάνθη – Μαρία Κοκοτσάκη. Μια νέα επιστήμονας που οι συνθήκες στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της κρίσης, την έστειλαν μακριά όπως χιλιάδες νέους… Με σπουδές βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, μεταπτυχιακό βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, εργάζεται πλέον ως εμβρυολόγος σε κλινική της Αυστριακής πρωτεύουσας, υπεύθυνη για τη λειτουργία του τμήματος της.
Την ρωτάμε για τους λόγους που ξενιτεύτηκε. « Αρχικά η αίσθηση ότι τότε το 2011, δεν μου δινόταν η ευκαιρία να κυνηγήσω τα όνειρα μου στο τόπο μου. Στη συνέχεια προστέθηκε η απογοήτευση ότι μετά το πέρας της φοίτησης σε ένα δύσκολο πανεπιστήμιο, δε μπορούσα να βρω δουλειά. Ακολούθησε η σκέψη, να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που δεν κινείται τίποτα στην Ελλάδα λόγω κρίσης για να κάνω ένα μεταπτυχιακό και μάλιστα στο εξωτερικό γιατί πάντα θεωρούσα πως το να ζήσεις έστω και ένα μικρό διάστημα μόνος/μόνη μακριά από τον τόπο σου είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία. Είναι σαν ένα τεστ για να δεις πως είσαι εσύ πραγματικά σαν άνθρωπος σε έναν τόπο άγνωστο με άγνωστους κ όχι σε μια μικρή κοινωνία γεμάτη γνωστούς. Να δεις τη ποιότητας άνθρωπος είσαι εσύ πραγματικά και να δεις τι έχει κάνει η οικογένεια σου και η κοινωνία που έζησες, μαζί σου. Θα προσθέσω πως η μητέρα μου κατάγεται από την Αυστρία αλλά μέχρι να έρθω μόνιμα εδώ είχαμε έρθει μόνο 2 φορές εδώ. Επέλεξα λοιπόν την Αυστρία και όχι μια άλλη χώρα για το μεταπτυχιακό, γιατί ήθελα να εξερευνήσω μέσα μου, αυτή την άλλη, άγνωστη πλευρά μου. »
Ζητάμε από τη συνομιλήτρια μας να μας περιγράψει το περιβάλλον που εργάζεται, τις συνθήκες έρευνας και εργασίας και να κάνει τις συγκρίσεις με τον τόπο καταγωγή της. «Εργάζομαι σε μια ιδιωτική κλινική εξωσωματικής που στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο, κοντά στους κήπους της πριγκίπισσας Σισι Schönbrunn που πολλοί φαντάζομαι έχουν έστω ακουστά. Γενικά είμαστε μια μικρή ομάδα των 15 ατόμων και για τον λόγω αυτό καθένας έχει μεγάλη ευθύνη. Δεν υπάρχουν πολλοί εμβρυολογοι στην Αυστρία και έτσι οι υπερωρίες και τα σαββατοκύριακα είναι κάτι σύνηθες στον τομέα αυτό. Αν συγκρίνω τον χώρο εργασίας στην εμβρυολογια Αυστρίας – Ελλάδας, ίσως το θετικό εδώ είναι η καλή ασφάλεια και η δυνατότητα να παρακολουθείς και να συμμετέχεις σε συνέδρια και σεμινάρια σε όλο το κόσμο με έξοδα της κλινικής. Είναι υποχρεωτικό μάλιστα να παρακολουθούμε όσα περισσότερα γίνονται εντός της χώρας και 2 στο εξωτερικό το χρόνο. Επιπλέον τα χρήματα που παίρνει ένας εμβρυολογος εδώ είναι συνήθως περισσότερα από αυτά στην Ελλάδα. Από την Ελλάδα μου λείπει πολύ η αμεσότητα, το φιλότιμο και η στενή συνεργασία μεταξύ συναδέλφων. Σίγουρα δεν είναι παντού έτσι, αλλά οι Έλληνες έχουν έναν τελείως διαφορετικό τρόπο συνεργασίας σε σύγκριση με τους Αυστριακόυς. Νομίζω πως αν δεν το ζήσει κάποιος δύσκολα θα το καταλάβει. Και ίσως ήμουν τυχερή όπου εργάστηκα στην Ελλάδα. Εδώ βάζει ο καθένας τον εαυτό του πάνω απ’ όλα και όχι το καλό της ομάδας ή της κλινικής ή γενικά του φορέα που εργάζεται. Στην Ελλάδα αισθάνεσαι να στηρίζεσαι από τους συναδέλφους σου, ενώ εδώ αισθάνεσαι ότι στηρίζεσαι από το κράτος. »
Η ΖΩΗ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ
Υπηρεσίες, βιοτικό επίπεδο, μέσα μεταφοράς, πράσινο… πως είναι η καθημερινότητα στη Βιέννη; «Η Βιέννη σαν πόλη θα έλεγα πως είναι αρκετά ακριβή. Ιδιαίτερα τα διαμερίσματα. Για ένα σχετικά καλό διαμέρισμα 60 τμ πρέπει να υπολογίζεις τουλάχιστον 900 € και περίπου αλλά 200€ ρεύμα και υγραέριο. Επομένως οποίος έχει μια καλή δουλειά έχει και καλύτερες βιοτικές συνθήκες ζωής! Υπάρχουν φυσικά όπως σε κάθε πόλη οι περιοχές που είναι πολύ ακριβές για να μείνεις, μετά μέτριες περιοχές και τέλος περιοχές που ζουν κυρίως αλλοδαποί. Οι υπηρεσίες έχουν αυστηρά ωράρια αλλά και οι απαιτήσεις των αυστριακών είναι αυστηρές. Απαιτούν στο έπακρο το δίκιο τους και τα δικαιώματα τους. Εμείς αν κάτι δε λειτουργεί λέμε ένα “δε βαριέσαι” και πάμε άλλη μέρα. Ενώ εδώ μέχρι κ μήνυση μπορούν να κάνουν γιατί έχασαν πολύ από τον πολύτιμο χρόνο τους! Κυρίως για αυτό το λόγο πιστεύω ότι ειδικά στις δημόσιες υπηρεσίες είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν μπορείς να αργήσεις σε ραντεβού κτλ
Είναι η πόλη που αν δε κάνω λάθος έχει ψηφιστεί 7 συνεχόμενες χρονιές ως η καλύτερη πόλη για να ζεις. Η εφορία που πληρώνουμε είναι πολύ ψιλή αλλά το κράτος προσφέρει πράγματα. Η πόλη, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα πάρκα, οι δρόμοι….είναι όλα πεντακάθαρα και περιποιημένα.
Και με την κάρτα υγείας μπορούμε να πάμε σε όποιον εξωτερικό γιατρό θέλουμε, αν έχει σύμβαση φυσικά. Και οι περισσότεροι έχουν! Για παράδειγμα και η κλινική μας είναι ιδιωτική αλλά δεχόμαστε όλες τις ασφάλειες. Το κράτος εδώ αναλαμβάνει το 70% από τα έξοδα για 4 προσπάθειες εξωσωματικής.
Στη Βιέννη υπάρχουν πολλά πάρκα και επίσης περνάει και ο Δούναβης από εδώ. Για όποιον έχει ελεύθερο χρόνο υπάρχουν πολλοί όμορφοι περίπατοι.
Επίσης τα ΜΜΜ είναι τόσο καλά οργανωμένα που οποίος ζει στη πόλη δεν παίρνει για κανένα λόγω το αυτοκίνητο. Μέχρι και στο πιο κοντινό δάσος μπορείς να φτάσεις με λεωφορείο, το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο! »
Μετά από μια τέτοια διήγηση είναι λογικό και το ερώτημα τι λείπει από τη Χρυσάνθη- Μαρία από την Ελλάδα και τι θα ήθελε να ξεχάσει… «Αν εξαιρέσω την οικογένεια μου, που η απουσία τους είναι μια μόνιμη πληγή μέσα μου, μου λείπει ο ήλιος! Και εδώ σε σχέση με άλλες χώρες έχουμε αρκετό ήλιο αλλά ο ήλιος της Ελλάδας δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα!
Στη Κρήτη νοιώθω ότι παίρνω δύναμη από το έδαφος, από τον καθαρό αέρα, από τον ηλιο και τη θάλασσα. Ενώ εδώ μόνο από τον ύπνο. Εδώ χρειάζεσαι τουλάχιστον 8-9 ώρες ύπνο, ενώ στη Κρήτη με 6 ώρες ήμουν μια χαρά!
Επίσης μου λείπει πολύ ο τρόπος ζωής, είναι όλα πιο αυθόρμητα στη Κρήτη. Ξυπνάς το πρωί και πέρα από τη δουλειά δε ξέρεις τι θα προκύψει. Ενώ εδώ πρέπει να κανονίσεις τουλάχιστον 2 βδομάδες πριν για να πας για έναν καφέ! Τα πρώτα χρόνια έμπαινα συνεχώς στη διαδικασία να συγκρίνω τις 2 χώρες και ήμουν πάντα θλιμμένη. Μετά τα 3 χρόνια σταμάτησα να το κάνω. Πιστεύω ότι ο κάθε τόπος έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Τότε μόνο μπόρεσα να βρω μια ισορροπία μέσα μου και να είμαι ευγνώμων για ότι έχω όποτε το έχω! Τι θα ήθελα να ξεχάσω…το μόνο που με πίκρανε πολύ είναι που δεν μου δόθηκε έστω μία ευκαιρία να κυνηγήσω το όνειρο μου στην Ελλάδα. Μετά το πτυχίο προσπάθησα να βρω δουλειά μόνο στα Χανιά. Αλλά μετά το μεταπτυχιακο πήγα και στην Αθήνα σε διάφορα κέντρα εξωσωματικής, και στη Θεσσαλονίκη…και η απάντηση ήταν παντού η ίδια
– δεν έχετε προϋπηρεσία! Μου έγινε μόνο 1 πρόταση για διδακτορικό συν δουλειά σε ενα εργαστήριο αλλά με 0 € /μήνα για 4 χρόνια! και όταν ρώτησα πως θα ζω, η απάντηση ήταν “δεν έχεις καμία θειά στην Αθήνα να σε φιλοξενήσει?” Επειδή ήθελα να εργαστώ αποκλειστικά ως κλινική εμβρυολογος έστελνα βιογραφικά σε 4 χώρες. Και η χώρα που κατάγομαι δεν μου έδωσε ούτε μια ευκαιρία… Αυτό πονάει και είμαι σίγουρη ότι έχει πονέσει και πολλά άλλα παιδιά. »
Όσο για το ενδεχόμενο επιστροφής στα…πάτρια εδάφη η εμβρυολόγος απαντά: «Κάθε φορά που έρχομαι, ο πατέρας μου με υποδεχεται με την ίδια πάντα ερώτηση “πως σου φαίνεται Μαριώ ο παραδεισενιος τόπος μας;”
Και εγώ απλά χαμογελώ και νοιώθω ευγνωμοσύνη που γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Κρήτη! Φυσικά και θέλω να γυρίσω, υπάρχει όμως ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Η δουλειά μου! Είναι ένα κομμάτι από εμένα, νοιώθω ευτυχία και ολοκλήρωση όταν βλέπω μια τόσο μεγάλη επιθυμία, όπως η απόκτηση ενός παιδιού, να γίνεται πραγματικότητα. Επομένως θέλω να γυρίσω όταν θα έχω τη δυνατότητα να συνεχίσω εκεί αυτό που κάνω εδώ» καταλήγει.
Μέσα από τη στήλη “Χανιώτες του εξωτερικού” τα “Χ.ν.” παρουσιάζουν ιστορίες συμπολιτών μας που έφυγαν από τα Χανιά και διακρίνονται σε διάφορους τομείς στο εξωτερικό.
