Η “δίψα” για έρευνα έφερε τον Δημήτρη Ντεντάκη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ όπου ειδικεύεται στην Οφθαλμολογία. Μιλώντας στα “Χ.ν.” ο νέος επιστήμονας επεξηγεί το αντικείμενο της έρευνάς του, ενώ παράλληλα μας δηλώνει τι σιγουριά του ότι θα επιστρέψει στην Κρήτη μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Τα βήματα του Δημήτρη τα έχουν ακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια τα “Χ.ν.”…
Kατέγραψαν την εισαγωγή του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθήνων, τις βραβεύσεις του από το “Χαζιράκειο Ίδρυμα”, τις προσπάθειες που έκανε με την “Επιστημονική Εταιρεία Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδας” για την προσφορά ιατρικής βοήθειας σε απομακρυσμένες περιοχές όπως τα Σφακιά… Ρωτάμε τον Δημήτρη για το πώς βρέθηκε σε ένα τόσο φημισμένο πανεπιστημιακό ίδρυμα όπως το Χάρβαρντ. «Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της φοίτησής μου στην Ιατρική Σχολή, είχα κατασταλάξει στο ότι θα ήθελα να μεταβώ στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη συνέχιση της εκπαίδευσής μου στη Χειρουργική και την όποια περαιτέρω εξειδίκευση. Όvτας Έλληνας (άρα μη Αμερικανός), και με την προοπτική της αποφοίτησης από μια μη Αμερικανική Ιατρική Σχολή, η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου απαιτούσε τα εξής βήματα: 1) να αποφοιτήσω αριστούχος, ιδανικά με βαθμολογία στο ανώτερο 1-5% του έτους μου, 2) να κάνω αιτήσεις για να εκπαιδευτώ κλινικά σε κάποια από τις πλέον διακεκριμένες Ιατρικές Σχολές των ΗΠΑ ως τελειόφοιτος φοιτητής, με την προοπτική να πάρω συστατικές επιστολές από Καθηγητές στις ΗΠΑ, 3) να επιτύχω βαθμολογίες στο ανώτερο 5% διεθνώς, στις εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος στις ΗΠΑ, και 4) να αποκτήσω ακαδημαϊκή εμπειρία και πέραν του πτυχίου. Όλα αυτά, ώστε να ξεχωρίσω ως υποψήφιος για τα ιδιαίτερα ανταγωνιστικά προγράμμα ιατρικής εκπαίδευσης/εξειδίκευσης που προσφέρονται στις ΗΠΑ. Εργάστηκα λοιπόν κλιμακωτά προς αυτήν την κατεύθυνση, με τα βήματα που ανέφερα συνοπτικά προηγουμένως στο βιογραφικό μου. Όταν έφτασε η στιγμή, το 2019, με σημαντική στήριξη από τους Καθηγητές και μέντορες με τους οποίους είχα εργαστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ΗΠΑ, έγινα δεκτός με υποτροφία για απόκτηση ερευνητικής εμπειρίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Harvard, στο εργαστήριο του Καθηγητή και Αναπληρωτή Διευθυντή του Προγράμματος Χειρουργικής Αμφιβληστροειδούς στο Harvard, Δρ. Δ. Βάββα. . »
Το αντικείμενο της εργασίας του νέου επιστήμονα έχει να κάνει με την οφθαλμολογία , με επίκεντρο τις παθήσεις και τη χειρουργική του αμφιβληστροειδούς. «Εδώ τα περισσότερα προγράμματα εκπαίδευσης για τους ιατρούς μετά το πτυχίο, και ιδίως τα ακαδημαϊκά προγράμματα, περιλαμβάνουν τόσο κλινικό όσο και ερευνητικό έργο» μας λέει ο Δημήτρης συμπληρώνοντας πως : «Το κλινικό κομμάτι αφορά στην παρακολούθηση και φροντίδα ασθενών υπό την επίβλεψη των καθηγητών, τις εκπαιδευτικές διαλέξεις, τα σεμινάρια προσομοίωσης, καθώς και την παρακολούθηση και συμμετοχή στα χειρουργεία, και στη διδακτική διαδικασία εντός των χειρουργείων. Το ερευνητικό κομμάτι έγκειται στα συγκεκριμένα projects που έχει αναλάβει ο κάθε εκπαιδευόμενος, σε συνεργασία με τους επιβλέποντες Καθηγητές. Αυτή την περίοδο, η εργασία μου επικεντρώνεται σε δύο projects. Στο πρώτο, έχουμε συγκεντρώσει τα κλινικά και ιστοπαθολογικά δεδομένα από ασθενείς από όλο τον κόσμο οι οποίοι έπασχαν από μία σπάνια, μη θεραπευόμενη αγγειακή πάθηση του αμφιβληστροειδούς. Στόχος μας είναι να αποκρυπτογραφήσουμε την υποκείμενη παθοφυσιολογία, δηλαδή το μηχανισμό που οδηγεί στη νόσο, διαδικασία που θα γεννήσει νέες ερευνητικές υποθέσεις για θεραπευτικές παρεμβάσεις. Στο δεύτερο, μελετάμε ένα τεράστιο όγκο δεδομένων από ασθενείς με ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, τόσο από το δικό μας νοσοκομείο όσο και από άλλες χώρες. Τα δεδομένα αυτά στοχεύουμε να τα επεξεργαστούμε με αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης, οι οποίοι θα ομαδοποιήσουν εξειδικευμένους υποτύπους της παθολογίας που εντοπίζουμε κλινικά, οδηγώντας ιδανικά σε επιλογές εξατομικευμένης θεραπείας για αυτούς τους ασθενείς. »
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
Λογικό να θέσουμε από τη Δήμητρη να μας μιλήσει για την περιοχή που ζει, την ποιότητα ζωής, να κάνει συγκρίσεις με την Ελλάδα… «Ζω στο κέντρο της Βοστώνης, σε μια περιοχή που ονομάζεται Fenway, με πολλά πάρκα και κοντά στο ποτάμι που διασχίζει την πόλη, γεγονός που μου επιτρέπει να είμαι κοντά στο νοσοκομείο μας και στα εργαστήρια. Η καθημερινότητά μου απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από την εργασία μου, στην οποία μετακινούμαι συνήθως με το ποδήλατο. Προσπαθώ να προπονούμαι τρεις φορές την εβδομάδα, συνήθως τα καταφέρνω πολύ βραδινές ώρες, και να παίζω μουσική τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Η πόλη της Βοστώνης, και το περιβάλλον με τα πολλά πανεπιστήμια, προσφέρει μια θετική αύρα (διαφορετική από την υπόλοιπη Αμερική), και μια πολύ καλή ποιότητα ζωής. Οι πρώτες ύλες για τη διατροφή (φρούτα, λαχανικά, κρεατικά), και η πλειοψηφία των σχετικών επιλογών δεν είναι όσο ποιοτικές όσο στην Ελλάδα, και ειδικά στην Κρήτη. Επίσης το κόστος ζωής είναι υπερπολλαπλάσιο σε σχέση με τη χώρα μας, αν και στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου η αναλογία κόστους ζωής/απολαβών είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτη για την πλειοψηφία του κόσμου. Ενδεικτικά πάντως να σας πω ότι αυτή τη στιγμή, για να νοικιάσει κάποιος ένα μικρό δυάρι διαμέρισμα μέσα στη Βοστώνη χρειάζεται περίπου 3000 δολάρια το μήνα. »
ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
«Πιστεύω ότι θα επιστρέψω στην Κρήτη» είναι η κοφτή, άμεση απάντηση του νέου επιστήμονα στην ρώτηση μας και συνεχίζει: « Έχω πολλά πράγματα που με δένουν με την Ελλάδα, και ειδικά με την Κρήτη. Είναι μια άυλη σχέση με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του τόπου μας, με την παράδοση με την οποία ασχολούμαι από μικρό παιδί, με τη μουσική, την ποίηση και τους χορούς του τόπου μας. Επαγγελματικά ίσως μου ταιριάζει η σοβαρότητα, η παραγωγικότητα και η γενικότερη νοοτροπία της Αμερικής, ωστόσο διαπιστώνω ότι πολιτισμικά και ηθικά δεν ανήκω εδώ. Δεν βλέπω με πιο τρόπο θα μπορούσε να αλλάξει αυτό, ίσως μελλοντικά, δεν το γνωρίζω (αλλά ελπίζω πως όχι!). Θα επέστρεφα αύριο κιόλας στην Ελλάδα αν υπήρχε αξιοκρατία, και η προοπτική ισότιμης ανέλιξης για ανθρώπους που έχουν ενέργεια και μεράκι, αλλά δε διατίθενται να συμβιβαστούν με την υπάρχουσα μετριοκρατία και κομματοκρατία. Αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει γρήγορα. Από τα Χανιά, μου λείπει η ελευθερία που αισθάνομαι όταν επιστρέφω, και οι άνθρωποι που αφήνω πίσω όταν φεύγω. Το περπάτημα στο Παλιό Λιμάνι για να ξεχαστώ, και η δυνατότητα να πάω να πιω μια τσικουδιά με τους φίλους μου για να θυμηθώ. Να θυμηθώ αυτά που θέλω, και συχνά τα ξεχνάω μέσα στη φούρια της κάθε μέρας.. »
Σύντομο βιογραφικό
Ο Δημήτρης Ντεντάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά, με καταγωγή από την επαρχία Κισσάμου. Ως μαθητής του 4ου Γενικού Λυκείου Χανίων στην Αμπεριά, είχε διακριθεί στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Χημείας, ενώ είχε επιλεχθεί για να το πρόγραμμα της “Βουλής των Εφήβων”, και το πρόγραμμα “Οι Νέοι Γνωρίζουν την Ευρώπη” από την Ε.Ε. Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις του 2009, πέτυχε την τρίτη υψηλότερη επίδοση σε εθνικό επίπεδο στα επιστημονικά πεδία των Πολυτεχνικών Σχολών και των Θετικών Επιστημών. Επέλεξε να φοιτήσει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος, εκφωνώντας τον όρκο του Ιπποκράτη στην τελετή ορκωμοσίας. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της φοίτησής του στην Ιατρική, εκπαιδεύτηκε κλινικά στη Χειρουργική σε επίπεδο υπο-ειδικευόμενου (sub-intern) στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Harvard στη Βοστώνη των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, έδωσε τις εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος στις ΗΠΑ (USMLEs), επιτυγχάνοντας βαθμολογίες στο 5% των υψηλότερων διεθνώς. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως κλινικός και ερευνητικός συνεργάτης στο Τμήμα Ρομποτικής και Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, μαθαίνοντας δίπλα στο διεθνώς διακεκριμένο χειρουργό Κωνσταντίνο Μ. Κωνσταντινίδη. Έπειτα, ξεκίνησε τις διδακτορικές του σπουδές στη Σχολή Χημικών Μηχανικών και Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου Κρήτης, με αντικείμενο τη Βιοχημική Μηχανική και Βιοτεχνολογία.
Μέσα από τη στήλη “Χανιώτες του εξωτερικού” τα “Χ.ν.” παρουσιάζουν ιστορίες συμπολιτών μας που έφυγαν από τα Χανιά και διακρίνονται σε διάφορους τομείς στο εξωτερικό.
