Χανιώτες του εξωτερικού: Ελένη Βερυκοκίδη

» Δημιουργός ηλεκτρονικών παιχνιδιών – technical artist στη Σουηδία

Ενα παιδικό όνειρο… πραγματικότητα, να δημιουργεί ηλεκτρονικά παιγνίδια για υπολογιστές, κατάφερε να κάνει η Ελένη – Αγγέλα Βερυκοκίδη από το Μάλεμε του Δήμου Πλατανιά που ζει και εργάζεται μόνιμα την τελευταία 5ετία στη Σουηδία.

Mε σπουδές στο Πολυτεχνείο Κρήτης ως Ηλεκτρονικός Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, έκανε Online μαθήματα στο California Institute of the Arts για UI / UX Design, για το σχεδιασμό παιχνιδιών και ιστοσελίδων και κατάφερε να διακριθεί με το δικό της παιγνίδι (Penguin Run) σε διαγωνισμό της “Μicrosoft”.
Ρωτάμε την Ελένη για τη ζωή της στο Γκέτεμποργκ και γενικά στη Σουηδία, τι θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες, τις αναμενόμενες συγκρίσεις με την Ελλάδα; Η συνομιλήτρια μας μιλάει για «ήρεμη και χαλαρή ζωή θα έλεγα. Οι Σουηδοί νοιάζονται πολύ για το περιβάλλον, ανακυκλώνουν, χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς αντί τα αυτοκίνητα, και γυμνάζονται όλοι! Το βασικότερο στοιχείο πιστεύω είναι η ευγένεια και ο σεβασμός που έχουν προς τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους και προς το κράτος τους. Δεν έχω ακούσει ποτέ κόσμο να τσακώνεται ή να κατηγορεί κάποιον. Επίσης σέβονται τον προσωπικό σου χώρο και προσπαθούν να μην ενοχλούν. Σέβονται τους νόμους και τους κανόνες. Δεν οδηγούν ποτέ όταν πίνουν, ούτε ένα ποτηράκι. Δεν καπνίζουν ούτε σε εξωτερικούς δημόσιους χώρους, όπως τις στάσεις των λεωφορείων ή στον εξωτερικό χώρο ενός μαγαζιού. Αυτή η συμπεριφορά σε κάνει πιο ήρεμο σαν άνθρωπο και αυτόματα και εσύ αρχίζεις και σκέφτεσαι αν αυτό που κάνεις μπορεί να ενοχλήσει κάποιον, οπότε προσέχεις. Αυτό θαυμάζω περισσότερο στη Σουηδία και πραγματικά θα ήθελα να το δω και στην Ελλάδα. Το σεβασμό προς όλους. Πιστεύω θα βελτίωνε σημαντικά τη ζωή στην Ελλάδα. Το μεγάλο αρνητικό για μένα εδώ είναι ο καιρός. Η ζωή εδώ μπορεί να μην έχει προβλήματα που συναντάς αλλού, αλλά μπορεί να γίνει αρκετά καταθλιπτική. Δεν είχα βιώσει ποτέ αρνητικές θερμοκρασίες και πήγα στη Στοκχόλμη πρώτη χρονιά και είχε -18. Ήταν ένα σοκ αλλά το κρύο το αντέχεις, γιατί παντού υπάρχει θέρμανση. Αυτό που δεν αντέχεις είναι το ατελείωτο σκοτάδι. Ο χειμώνας ξεκινάει το Σεπτέμβρη και τελειώνει το Μάιο, όπου βλέπεις ελάχιστες ώρες ήλιο. Από ένα σημείο και μετά νιώθεις ότι δεν έχεις ενέργεια και όρεξη να κάνεις τίποτα και είσαι συνέχεια κουρασμένος, νιώθεις μια κατάθλιψη θα έλεγα. Οι Σουηδοί βέβαια είναι συνηθισμένοι αλλά εμείς οι Μεσογειακοί λαοί θέλουμε ήλιο! Στο Γκέτεμποργκ έχει λιγότερο κρύο αλλά έχει μονίμως πυκνή συννεφιά βροχή και αέρα. Το Δεκέμβριο είχε μόνο 3 ώρες ηλιοφάνειας. Όποτε έρχομαι Χανιά κάθομαι και απολαμβάνω όσο μπορώ τον ήλιο, όπως κάνουν οι τουρίστες!»

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ
Μια κρίσιμη ερώτηση πάντα αφορά τις εργασιακές σχέσεις, ειδικά στη Σουηδία που είναι γνωστή για το διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με έντονο το κοινωνικό πρόσωπο. «Το Εργασιακό περιβάλλον είναι πάρα πολύ καλό! Οι εταιρείες θέλουν οι υπάλληλοι τους να είναι χαρούμενοι και χωρίς άγχος. Σε αφήνουν να δουλέψεις με την ησυχία σου και ποτέ δε θα σε πιέσουν να κάνεις κάτι γρήγορα και σε εμπιστεύονται ότι θα το κάνεις, δεν ζητούν υπερωρίες γιατί σέβονται τον ελεύθερο χρόνο και το χρόνο που αφιερώνεις στην οικογένειά σου. Για αυτό και δίνουν μεγάλες άδειες. Επίσης σε αφήνουν να δουλέψεις από το σπίτι κάποιες μέρες αν θέλεις. Αν είσαι άρρωστος δεν πας στη δουλειά, ακόμα και για 10 μέρες, και δεν χρειάζεσαι χαρτί από γιατρό, σε εμπιστεύονται Προσπαθούν να δημιουργούν ευχάριστο κλίμα στη δουλειά έχοντας συνήθως ping pong ή μπιλιάρδο στα γραφεία ή κάνοντας πάρτι» λέει η technical artist συμπληρώνοντας πως «στους Σουηδούς αρέσει η ποικιλία οπότε σε αρκετές εταιρείες βρίσκεις ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Είναι πολύ φιλικοί και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μιλάνε στα Αγγλικά και τους αρέσει να γνωρίζουν καινούργιες κουλτούρες. Δίνουν σημασία σε δραστηριότητες κοινωνικοποίησης. Κάθε μέρα κάνουν διάλειμμα όλοι μαζί πίνοντας ένα καφέ και τρώγοντας κάποιο γλύκισμα για να πουν τα νέα τους. Πολύ σημαντικό για τους Σουηδούς είναι το μεσημεριανό γεύμα, κάθε μέρα τρώνε έξω μεσημεριανό και κάνουν διάλειμμα 1 ώρα περίπου για να βρεθούν όλοι μαζί. Έχει προτεραιότητα το μεσημεριανό από τη δουλειά!
Το σημαντικότερο όμως πλεονέκτημα στον εργασιακό τομέα είναι η ευκαιρία που σου δίνουν να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο που σε ενδιαφέρει, χωρίς να το έχεις σπουδάσει και χωρίς να έχεις προϋπηρεσία, απλά επειδή το θέλεις. Πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό προτέρημα. Μπορεί να σπούδασες ή να δούλεψες πάνω σε ένα αντικείμενο αλλά στην πορεία βρήκες κάτι άλλο το οποίο σου αρέσει περισσότερο και θες να το δοκιμάσεις. Αν βρίσκεσαι ήδη σε μια εταιρεία είναι εύκολο να αλλάξεις αντικείμενο. Αυτό ακριβώς έκανα και εγώ. Παρόλο που σπούδασα στο Πολυτεχνείο Ηλεκτρονικός Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, και έπειτα εργάστηκα μόνο ως προγραμματίστρια σε εταιρείες, με ενδιέφερε να μάθω animation και γραφικά και να δουλέψω πάνω σε αυτά. Όσο δούλευα στην εταιρεία στη Σουηδία ως προγραμματίστρια, εξέφρασα το ενδιαφέρον μου στον τομέα των γραφικών και των κινουμένων σχεδίων και έδειξα προθυμία να μάθω, οπότε συμφώνησαν να το δοκιμάσω. ‘Έτσι άλλαξα ρόλο και από προγραμματίστρια έγινα artist. Σου δίνουν χρόνο για να μάθεις το νέο σου ρόλο εν ώρα εργασίας και σου πληρώνουν την εκπαίδευση αν χρειάζεσαι να κάνεις μαθήματα. Δουλεύω ήδη 2 χρόνια στον τομέα των γραφικών και έχω μάθει πάρα πολλά και συνεχίζω και μαθαίνω. Έχω μάθει να σχεδιάζω τα κινούμενα σχέδια, να φτιάχνω τα οπτικά εφέ, να σχεδιάζω τους χαρακτήρες και τα αντικείμενα για δισδιάστατα και τρισδιάστατα παιχνίδια. Έχω γνωρίσει αρκετούς που άλλαξαν τομέα είτε παραμένοντας στην ίδια εταιρεία είτε πηγαίνοντας σε κάποια άλλη. Επίσης εδώ δεν έχουν πολλές απαιτήσεις όταν προσλαμβάνουν κόσμο σε μία θέση. Πολλές φορές δεν ζητάνε καν πτυχίο, απλά ζητάνε στους υποψηφίους να δείξουν κάποια δουλειά που έχουν κάνει πάνω στο αντικείμενο. Στην Ελλάδα δυστυχώς ζητάνε σπουδές, πτυχία, μεταπτυχιακά, και χρόνια προϋπηρεσίας για απλές θέσεις εργασίας σε αρχάριο επίπεδο. Οπότε ο κόσμος στην Ελλάδα αναγκάζεται να συνεχίζει τις σπουδές του σε μεταπτυχιακά. Στη Σουηδία ελάχιστοι έχουν μεταπτυχιακά γιατί δεν τα χρειάζονται, ορισμένοι δεν έχουν καν πτυχία, απλά έχουν μάθει μόνοι τους πχ. Προγραμματισμό και αυτό είναι αρκετό.»

ΤΟ JUMANJI
Στα χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο η νεαρή μηχανικός από την Ελλάδα είχε πολλές και σημαντικές επιτυχίες. Ξεχωρίζει τη δουλειά της για το πολύ γνωστό σε όλους ηλεκτρονικό παιγνίδι Jumanji.
«Όταν μετακόμισα από τη Στοκχόλμη στο Γκέτεμποργκ άλλαξα αντικείμενο εργασίας, από προγραμματίστρια έγινα technical artist. Υπήρξε μια μεταβατική περίοδος που δούλευα και στα δύο αντικείμενα. Ήμουν η μόνη που ήξερε τις ανάγκες της κάθε πλευράς και τον τρόπο με τον οποίο δούλευαν, έτσι μπόρεσα βελτιώσω τον τρόπο συνεργασίας τους. Ταυτόχρονα έφερα τεχνογνωσία από το game studio της εταιρείας στη Στοκχόλμη στην ομάδα των προγραμματιστών και στην ομάδα των γραφικών στο Γκέτεμπορκ. Επίσης, ήμουν η μόνη που μπορούσε να φτιάξει ορισμένα χρήσιμα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού και να βρω καλύτερες λύσεις, για τα οποία ακόμα είμαι η ειδήμων. Επιπλέον, τους παρείχα μαθήματα για να μάθουν το εργαλείο που χρησιμοποίησα για να φτιάξω το δικό μου παιχνίδι, το Penguin Run. Ήταν ωραία εμπειρία να προσφέρω γνώση εγώ σε άλλους και να έρχονται όλοι σε μένα για απορίες, ενώ ήμουν «καινούργια». Το παιχνίδι που φτιάξαμε εκείνη την περίοδο είναι το Jumanji από την πρώτη ταινία της Sony με την οποία και συνεργαστήκαμε. Είναι από τα πιο επιτυχημένα παιχνίδια της εταιρείας και βγήκε παιχνίδι της χρονιάς, απαιτητικό project με ωραίο αποτέλεσμα. Κορυφαίες προσωπικές στιγμές ήταν όταν γνώρισα άτομα από την Disney και τους άρεσε η δουλειά μου σαν artist! Ή όταν με προσέγγισαν μεγάλες εταιρείες όπως η Electronic Arts και μου έκαναν προτάσεις για δουλειά. Είναι ωραίο να έχεις κάποια αναγνώριση από μεγάλες εταιρείες στο χώρο αυτό» τονίζει η Ελένη στο μέλλον εφόσον εξελιχθεί σαν artist, θα ήθελε να δοκιμάσω τον χώρο των τρισδιάστατων κινουμένων σχεδίων.
Μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες υπάρχουν προοπτικές για επιστροφή στην Ελλάδα. «Φυσικά και θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω Ελλάδα. Μου λείπουν οι οικογένειά μου και οι συγγενείς μου και οι φίλοι. Για αυτό και επισκέπτομαι την Ελλάδα δύο με τρεις φορές το χρόνο και μένω για μεγάλο χρονικό διάστημα» λέει, συμπληρώνοντας ωστόσο πως « αλλά προσωρινά θέλω να εξελιχθώ στον τομέα μου, να αποκτήσω εμπειρία και γνώσεις και να δοκιμάσω καινούργια πράγματα και κυρίως να μάθω. Προς το παρόν από όσο γνωρίζω η Ελλάδα δεν έχει εταιρείες που παράγουν παιχνίδια ή κινούμενα σχέδια. Ίσως μπορέσω να φτιάξω εγώ μία στο μέλλον στην Ελλάδα!»

Μέσα από τη στήλη “Χανιώτες του εξωτερικού” τα “Χ.ν.” παρουσιάζουν ιστορίες συμπολιτών μας που έφυγαν από τα Χανιά και διακρίνονται σε διάφορους τομείς στο εξωτερικό.