Βραβευμένος κινηματογραφιστής – Δ/ντης Φωτογραφίας
Από μικρός κυκλοφορούσε με μία κάμερα από φελιζόλ. Μεγαλώνοντας, δεν αρνήθηκε την αγάπη του για τον κινηματογράφο, με αποτέλεσμα σε εφηβική ηλικία να λάβει το πρώτο του βραβείο για ταινία μικρού μήκους.
Σήμερα από την Αμερική όπου ζει και εργάζεται, πολυβραβευμένος και συνεπής στην αγάπη του, ως Κινηματογραφιστής, Διευθυντής Φωτογραφίας, ο Πέτρος Αντωνιάδης, μπορεί να δώσει μία απάντηση σε όσους αναρωτιόμαστε, για το εάν τελικά η Αμερική είναι ο Παράδεισος της τεχνολογίας στην τέχνη.
“Έχοντας κλείσει μία 5ετία σε ετούτη τη “Γη της Επαγγελίας” πιστεύω πως η Αμερική δίνει βάσεις, στις οποίες ο καθένας, ανάλογα με τα “θέλω” του, τις ανάγκες, τις δυνατότητές του, μπορεί να χτίσει ένα συμπαγές μέλλον. Στον κλάδο μας, συνδυασμός τεχνολογίας και τέχνης, η Αμερική, η Καλιφόρνια, παραμένει η Καρδιά των εξελίξεων, εδώ όπου τα όρια Τεχνολογίας στην Τέχνη και Τέχνης στην Τεχνολογία, πολλές φορές δεν συγκεκριμενοποιούνται”, μας αναφέρει ο Πέτρος Αντωνιάδης. Εξηγεί επίσης: «Αν και οι παραγωγές αποκτούν όλο και πιο διεθνή χαρακτήρα – με ταινίες και σειρές να γυρίζονται σε κάθε γωνιά του Πλανήτη (με έμφαση σε χώρες που έχουν φορολογικό ενδιαφέρον), η Καρδιά των εξελίξεων, χτυπά δυνατά εδώ. Αν και δεν έχω κάνει γύρισμα στην Καλιφόρνια τα τελευταία 2 χρόνια (αλλά σε Τέξας, Λουιζιάνα, Γιούτα, Ινδία κτλ) όλες οι εξελίξεις που έχουν οδηγήσει σε αυτά τα projects έχουν τη βάση τους στο Λος Άντζελες».
Μιλάει στα Χανιώτικα Νέα για το τελευταίο βραβείο που έλαβε, αναφέροντας ότι, το 2023 αποδείχθηκε μία αρκετά δύσκολη χρονιά στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης στις ΗΠΑ λόγω των μακροχρόνιων απεργιών του κλάδου. «Οφείλαμε να μείνουμε όλοι ενωμένοι για το κοινό καλό, Σε αυτή την κρίση, ήρθε η σημαντική διάκριση που μου έδωσε ένα επιπλέον έναυσμα να συνεχίσω να βλέπω το αύριο με θετικό πρόσημο: “Το Emerging Cinematographer Award” από το Διεθνές Σωματείο Κινηματογραφιστών. Πρόκειται για βραβεία με σκοπό την ανάδειξη των πλέον ανερχόμενων κινηματογραφιστών, για την ποιότητα της δουλειάς τους. Φέτος, είχα την τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα στους 8 ανερχόμενους κινηματογραφιστές, δίπλα στον βραβευμένο με 2 Όσκαρ Janus Kaminski (“Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν, “Η Λίστα του Σίντλερ” κ.α.) και του εξαιρετικού Steven Lighthill (πρόεδρος του τμήματος Κινηματογραστικών του AFI)».
Ο Πέτρος Αντωνιάδης συνολικά έχει λάβει 25 βραβεύσεις επιμένοντας ότι: «Η αναγνώριση από συναδέλφους, είναι η πιστοποίηση ότι η εσωτερική πυξίδα μας καθοδηγεί σε όμορφα μονοπάτια. Το μέτρο σύγκρισης δεν πρέπει να είναι ποτέ σε σχέση με τον όποιο άλλο, παρά μόνο με την ιδεατή εικόνα των στόχων το δικών μας. Τα Μεγαλύτερα βραβεία είναι η βαθιά συναίσθηση, το φωτεινό χαμόγελο, η ψυχική ανάταση».
Τον ρωτήσαμε τι του λείπει από την Ελλάδα και τι δεν θα ήθελε να υπάρχει, να βλέπει στην Αμερική. Μας είπε για το ταμπεραμέντο το Ελληνικό, «…κουλτούρα, πνεύμα, άνθρωπος, οι γονείς μου, παρέα, μεζέδες, τσικουδιά, αρμύρα της θάλασσας τον χειμώνα. Μα ευτυχώς ζούμε στο σήμερα και όλα τούτα είναι μόλις 16 ώρες μακριά ή μία βιντεοκλήση. Δόξα τω Θεώ. Δεν είμαστε μετανάστες. Είμαστε προνομιούχοι με επιλογές. Αυτό που αισθάνομαι ότι καταστρέφει ωστόσο την Αμερική, είναι η έλλειψη όλων των παραπάνω κι η επιμονή στην “καταμέτρηση” της ευτυχίας σε χρήμα. Αντί λοιπόν να προσθέτουμε μηδενικά σε ποσά, ίσως εάν προσπαθήσουμε να προσθέσουμε μονάδες θα δημιουργηθούν σύνολα, που θα δημιουργήσουν κουλτούρες, ταμπεραμέντο, πνεύμα. Ίσως τότε να υπάρξει, πάλι ο άνθρωπος».
Μετά από την μακρόχρονη εμπειρία του πιστεύει ότι η Ελλάδα, μπορεί να πάει μπροστά σε θέματα που αφορούν την 7η τέχνη. «Κι εδώ το θέμα περιστρέφεται γύρω από μηδενικά και μονάδες. Ο κινηματογράφος είναι μία υπέροχη τέχνη, μα τα μεγάλα κόστη την αναγκάζουν να κινείται επιχειρηματικά, όχι απολύτως καλλιτεχνικά. Ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο η εγχώρια παραγωγή δεν έχει τα Αμερικάνικα budgets είναι γιατί το κάθε έργο απευθύνεται σε πολύ περιορισμένο αριθμό θεατών ενώ οι Αμερικάνικες / Διεθνείς παραγωγές, απευθύνονται σε εκατοντάδες ή χιλιάδες φορές μεγαλύτερο κοινό. Εάν λοιπόν κανείς το δει σε ποσοστιαία και όχι σε απόλυτη σύγκριση, τότε η αλήθεια είναι πως η 7η Τέχνη στην Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ’ ότι στην Αμερική. Στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες, το κράτος χρηματοδοτεί κινηματογραφικά έργα με βάση (και) την καλλιτεχνική τους αξία, μην αναμένοντας κέρδη από τις χρηματοδοτήσεις αυτές. Έτσι βλέπουμε εκπληκτικά δείγματα Τέχνης που γίνονται εφικτές λόγω αυτής της υποστήριξης. Στην Αμερική από την άλλη, το σύνολο είναι ιδιωτικές επενδύσεις που κατά κόρον κοιτάνε τα μηδενικά και όχι τις μονάδες. Άρα η Τέχνη ως Τέχνη σε χώρες όπως η Ελλάδα ανθίζει πολύ περισσότερο».
Σύμφωνα με τον κ. Αντωνιάδη, το Ελληνικό κράτος στηρίζει τα τελευταία χρόνια το σύνολο του κλάδου – κάνοντας την Ελλάδα πολύ ανταγωνιστική μέσω προγραμμάτων όπως ο ΕΚΟΜΕ – κι ως αποτέλεσμα αναρίθμητες Διεθνείς παραγωγές επιλέγουν τη χώρα μας για τα γυρίσματα τους, επενδύοντας μεγάλα Κεφάλαια.
Το όνειρο που έχει ως Έλληνας που ζει πλέον και εργάζεται στο εξωτερικό, όπως λέει, εξελίσσεται, με τα χρόνια κι είναι, μία ζωή γεμάτη με υπέροχους ανθρώπους, αυθεντικές εμπειρίες, βαθιές συγκινήσεις, με όλα αυτά αγκαλιασμένα, ενίοτε αποτυπωμένα στα 24 καρέ. «Η αλήθεια για τον χώρο μας είναι πως η ισορροπία μεταξύ “δουλειάς” και “προσωπικής ζωής” είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει. Αντί να προσπαθώ να τα ισορροπώ προσπαθώ να τα συνδυάζω. Άλλωστε τόσο η κάμερα όσο κι η αγκαλιά, είναι αναπόσπαστα κομμάτια μου. Η συνύπαρξή τους είναι η ευτυχία μου, το όνειρό μου».
Για όλη αυτή την πορεία έχει πολλά ευχαριστώ προς υπέροχους ανθρώπους που τον έχουν – όπως λέει – αγγίξει, «…με έχουν αλλάξει, με έχουν βελτιώσει, με έχουν κάνει να σκέφτομαι, να φαντάζομαι, να ζω… Από τους γονείς μου, μέχρι τον Γουόλτερ Λάσελι (ταινία ΖΟΡΜΠΑΣ), τη σύντροφό μου, συνεργάτες και απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Όμως ένας υπέροχος άνθρωπος με έχει αγγίξει όσο κανείς γιατί με έμαθε να ζω… “Είμαι το Πετράκι και είναι πάντα ο Παππούς μου ο Πέτρος Βλαχάκης».
Μέσα από όλη αυτή τη δημιουργική διάθεση αλλά και την ευαισθησία του, ο Πέτρος Αντωνιάδης δημιούργησε ένα μουσικό σχήμα, εν μέσω πανδημίας, «Διότι η ψυχική ηρεμία είχε αρχίσει να μαραζώνει. Για πρώτη φορά, μετά από 28 χρόνια, θα έλειπα από Χανιά. Είπαμε να φέρουμε όση από την Ελλάδα μπορούμε με γεύσεις, μουσικές, φίλοι πολλοί, κιθαρούλα, μπουζουκάκι, χαμόγελα… Έτσι γεννήθηκε το Rooftop Sundays Live, μία προσπάθεια “ελάφρυνσης” της καραντινιακής κλεισούρας. Έκφραση, αλληλεπίδραση – έστω και διαδικτυακής – με τους αγαπημένους μας ανά τον πλανήτη. Στόχος μας, να “ανοίξουμε” το πάρτι της ταράτσας σε όλους τους αγαπημένους μας”».
Τι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και τι σε κάνει να νιώθεις οργή Πέτρο Αντωνιάδη;
«Ίσως τελικά καλύτερους ανθρώπους να μας κάνει ό,τι μας κάνει να νιώθουμε οργή. Η εξέλιξή μας ίσως ορίζεται από το πώς διαχειριζόμαστε την οργή μας. Συνήθως οργιζόμαστε με καταστάσεις, συμπεριφορές που είναι εκτός ή αντίθετες των πιστεύω, των θέλω, των προσδοκιών μας, ξεχνώντας ότι κι εμείς σίγουρα θα έχουμε υπάρξει πηγή οργής για άλλους. Αυτό που προσπαθώ, προς τέτοιες συμπεριφορές, είναι να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του “θύτη”, να προσπαθώ να δικαιολογήσω την όποια πράξη του και να δω που μπορεί να έχω συμβάλει κι εγώ ο ίδιος. Όλο αυτό είναι βήμα εξέλιξης. Εκεί όμως που δυσκολεύομαι πολύ είναι η αχαριστία. Δεν μπορώ εύκολα να δικαιολογήσω τέτοιου είδους συμπεριφορές ώστε να κατευνάσω την οργή μου. Δεν μπορώ εύκολα να τη συγχωρήσω μέσα μου. Εύχομαι όμως να τα καταφέρω, γιατί τότε ναι, θα είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος».
Όπως αναφέρει στα Χανιώτικα Νέα, έχοντας την Ευλογία να έχει κάνει γυρίσματα σε 8 χώρες εντός 3ων Ηπείρων, «…έχω τη μεγάλη ευτυχία να έχω συν-δημιουργήσει με εξαιρετικούς συνεργάτες. Υπάρχει η μαγεία του κινηματογράφου που είναι μία συλλογική μορφή τέχνης. Πολλοί άνθρωποι βάζουν τα ταλέντα τους υπό την “μπαγκέτα” του σκηνοθέτη. Συνδυάζονται αρμονικά σε ένα πολύπλευρο και πολυδιάστατο αποτέλεσμα. Για τον λόγο αυτό έχω ένα Μεγάλο Ευχαριστώ που θέλω να φτάνει πάντα στις Καρδιές όλων».
Ο Πέτρος Αντωνιάδης, ως κινηματογραφιστής (διευθυντής φωτογραφίας) έχει υπογράψει πάνω από 80 projects. Από αυτά τα πιο “τρανταχτά” είναι η δουλειά του στην πολύ επιτυχημένη σειρά “The Chosen” (η οποία πραγματεύεται τη Ζωή Του Ιησού – μέσα από τις εμπειρίες και τη ματιά των μαθητών Του) και έχει ξεπεράσει τα 500.000.000 προβολές και βρίσκεται στην κορυφή του Αμερικάνικου Box Office. Συνεργάστηκε επίσης, με την παγκοσμίου φήμης βιολίστρια Lindsey Stirling, τον Πάνο Μουζουράκη, ενώ δημιούργησε καμπάνιες για εταιρίες όπως ASUS, Marriott και ECOS. Πρόσφατα έκανε την πρώτη ταινία στην Ινδία ενώ ήδη έχει ξεκινήσει την προπαραγωγή για κάποιες Χολιγουντιανές παραγωγές με πολύ μεγάλα ονόματα.
Μέσα από τη στήλη “Χανιώτες του εξωτερικού” τα “Χ.ν.” παρουσιάζουν ιστορίες συμπολιτών μας που έφυγαν από τα Χανιά και διακρίνονται σε διάφορους τομείς στο εξωτερικό.
