Χανιώτικα Θερινά Σινεμά: Μέρος τρίτο

Κύριε διευθυντά,
τα Χανιώτικα Θερινά Σινεμά σήμερα είναι δύο, ο Δημοτικός Κινηματογράφος «ΚΗΠΟΣ» και το «ΑΤΤΙΚΟΝ» (απέναντι από τη Χονολουλού, όπως τη λέγαμε τότε), αλλά τελικά είναι ένα (το «ΑΤΤΙΚΟΝ»), επειδή η σχέση της δημοτικής αρχής με την έβδομη (κινηματογραφική) τέχνη, φαίνεται ότι δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στην πόλη μας, τη στιγμή που στην Ηλιούπολη, στην Καισαριανή, στο Μαρούσι, στον Κορυδαλλό, στο Λαύριο και σε άλλες περιοχές, οι δημοτικοί τους κινηματογράφοι “ανθίζουν”.
Στην περίπτωση του σινεμά «ΚΗΠΟΣ», κάθε καλόπιστος Χανιώτης που αγαπά την πόλη αυτή και τον πολιτισμό της, μπορεί να παρατηρήσει, ότι κάθε χρόνο, ο κινηματογράφος αυτός συνεχώς υποβαθμίζεται υλικοτεχνικά, αισθητικά, λειτουργικά και καλλιτεχνικά. Έτσι στο φετινό πρόγραμμα προβολής των ταινιών του διακρίνονται κάποιες ποιοτικές ταινίες, γερασμένες όμως (θεματικά και σκηνοθετικά) και χιλιοπαιγμένες στα τηλεοπτικά κανάλια, καθώς και ελαχιστότατες νέες κινηματογραφικές παραγωγές, με αποτέλεσμα να μειώνεται σημαντικά το εύρος των προτιμήσεων του καλοκαιριάτικου κινηματογραφικού κοινού, που δεν βρίσκει -πλέον- λόγο για να επισκεφθεί το θερινό αυτό σινεμά.
Επίσης μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα δεν παρέχεται κανένα επεξηγηματικό φυλλάδιο για τις προβαλλόμενες ταινίες (όπως γινόταν στο παρελθόν) ή έστω ένα πρόχειρο σημείωμα για κάθε μια, με αποτέλεσμα πολλές φορές ο θεατής να μην γνωρίζει ούτε τον τίτλο της ταινίας, απολαμβάνοντας μονάχα τον χαλαρωτικό περιβάλλοντα φυσικό χώρο. Από την άλλη πλευρά, την καθαρά αισθητική, η είσοδος του σινεμά, που κάποτε υπήρξε το λίκνο της κινηματογραφικής μας κουλτούρας, μόλις που διακρίνεται, μισοχαλασμένη, στο δημοτικό πάρκο, χωρίς προμετωπίδα, και επιγραφή, άρα χωρίς ταυτότητα, με λιγοστό και ιδιαίτερα καταθλιπτικό φωτισμό, που παραπέμπει σ’ ένα εγκαταλελειμμένο χώρο προβολών, χωρίς την παραμικρή αίσθηση χώρου κινηματογραφικών και καλλιτεχνικών δρώμενων.
Αλλά και οι τουαλέτες του κινηματογράφου, για τις οποίες δέχομαι τον παραδοσιακό (τούρκικο) χαρακτήρα τους, δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, ενώ το bar προσφέρει μόνο νερό και γκαζόζες. Και μην μου πείτε ότι όλα αυτά οφείλονται στη στενότητα των δημοτικών οικονομικών πόρων, τη στιγμή που “καλύπτονται” πανηγυρικά σχετικές (πρόχειρες και ανώφελες) εκδηλώσεις και δράσεις, εξασφαλίζοντας την, κατ’ εξακολούθηση, παρουσία ομάδων και προσώπων, τα οποία επιδιώκουν συνεχώς “να δείχνονται” (πολιτικά, καλλιτεχνικά και εξουσιαστικά), χωρίς να διαθέτουν ίχνος πολιτισμικής ευαισθησίας.
Βέβαια τα φαινόμενα αυτά δεν αφορούν μόνο τις δημοτικές μας αρχές (παλιότερες και νεότερες), εντασσόμενα στην περιφερειακή μικρο-αστική λογική, που ιστορικά και παραδοσιακά καλλιέργησε το πελατειακό σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης του τόπου μας.
Όλα αυτά αναφέρονται με θλίψη και πόνο ψυχής από ένα Χανιώτη που υπερηφανεύεται -όπως όλοι μας- για την αισθητική ομορφιά της πόλης μας, “μεγαλώνοντας” κοντά στο Δημοτικό Κήπο και στο σινεμά του, ο οποίος αποτέλεσε γι’ αυτόν αφετηρία, πηγή, έμπνευση και φυτώριο συναισθηματικής, ψυχολογικής και πολιτισμικής καλλιέργειας.
Έτσι, τελικά, απομένει ο κινηματογράφος «ΑΤΤΙΚΟΝ» για να διασώσει την τιμή και την υπόληψη της κινηματογραφικής μας αγωγής και ψυχαγωγίας, με εξαίρετη αισθητική και οπτικοακουστική υποδομή, ιδιαίτερα φροντισμένο φυσικό περίγυρο και ταινίες εξαιρετικές έως αριστουργηματικές ποικίλων γούστων, που κατείχαν τις πρώτες θέσεις ποιότητας από τους σοβαρούς κινηματογραφικούς κριτικούς των αθηναϊκών αιθουσών, το χειμώνα που πέρασε. Άξιο αναφοράς είναι ότι, ο άνθρωπος που φροντίζει, συντηρεί και εφοδιάζει το «ΑΤΤΙΚΟΝ» με τέτοιες ταινίες, ο γνωστός σινεμάνθρωπος Γιάννης Μαζοκοπάκης, πρόσωπο που αγαπά και διακονεί το σινεμά για 40 χρόνια στην πόλη μας, δεν χαίρεται αλλά λυπάται -χωρίς υποκρισία- για την παντελή έλλειψη, επαγγελματικού και καλλιτεχνικού ανταγωνισμού, μετά την παρακμή του Δημοτικού μας Κινηματογράφου.
Λυπάμαι, όμως, και απογοητεύομαι κι εγώ -με τη σειρά μου- που δεν υπάρχει έστω και ένας ευαισθητοποιημένος και συστημικά καλλιεργημένος άνθρωπος στα δημοτικά μας πράγματα, ο οποίος να ενδιαφέρεται για την έβδομη τέχνη και να αντιλαμβάνεται ότι ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ψυχαγωγία, αλλά και παιδεία και καλλιέργεια, που μπορεί να μεταβάλλει ευνοϊκά τη διάθεση, την ψυχοσύνθεση, την αντίληψη και τη μόρφωση ενός θεατή, επιδιώξεις που αδυνατούν να προσεγγίσουν ακόμη και οι θεσμικοί χώροι αγωγής και εκπαίδευσης.
Και ακόμη νιώθω λυπημένος για κάποιους “ιθύνοντες” που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι κάποιοι απ’ εμάς τους (μόνιμους ή μη) κατοίκους αυτής της πόλης, δεν μπορούν να βιώσουν ολοκληρωμένες και ευτυχισμένες  διακοπές μόνο με γαμοπίλαφα αμφίβολης ποιότητας σε τυποποιημένα -πλέον- πανηγύρια που έχουν χάσει την παραδοσιακή γνησιότητά τους ή με μπουζουξίδικα που θυμίζουν τις “παλιές καλές μέρες”, οικονομικής ευδαιμονίας, σπατάλης και ξεγνοιασιάς, είτε με παρουσιάσεις βιβλίων τηλεοπτικών “αστέρων” που ασχολούνται, τις μεσημβρινές κυρίως ώρες, με το κοσμικό lifestyle ή τη μαγειρική.
Αλλά και αν δεχτούμε ότι, με το πέρασμα του χρόνου, το σινεμά σαν τέχνη, συναίσθημα, έκφραση, σαρκασμός, μήνυμα, παιδεία, αγωγή και μόρφωση, τελειώνει με την αχαλίνωτη (ψηφιακή κυρίως) τεχνολογική εξέλιξη, καθώς και με το τέλος της ιστορίας, της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού, ας ελπίσουμε ότι ο Γ. Μαζοκοπάκης, τότε, δεν θα μετατρέψει το «ΑΤΤΙΚΟΝ» σε super market, γκαράζ ή σουβλατζίδικο.

Δρ Αρτέμης Μ. Αθανασάκης,
διδάσκων σε μεταπτυχιακούς φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Φυσικές και Περιβαλλοντικές Επιστήμες.