ΤΑ ΧΑΝΙΑ, γενικά όλη η Κρήτη, εκτός από γενναίους άνδρες, έχουν και ρωμαλέα, “δυνατή” λογοτεχνία. Ορισμένοι Χανιώτες ποιητές, όπως η Βικτωρία Θεοδώρου, ο Γιώργης Μανουσάκης, ο Δημήτρης Κακαβελάκης κ.ά., έχουν περάσει τα σύνορα του νησιού και της χώρας.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ποίηση, ιδιαίτερα της Βικτωρίας Θεοδώρου, είναι συνυφασμένη με τα οδυνηρά μετεμφυλιακά βιώματά της. Η Θεοδώρου, δεν είναι η μόνη που βίωσε τα “πέτρινα χρόνια” με εξορίες και φυλακίσεις. Oμως είναι μια από τις λίγες ποιήτριες που κατάφερε να μετουσιώσει την οδύνη της σε ωραίους στίχους, σε υπέροχη τέχνη.
…ΓΙΑ τη χθεσινή ονομαστική “γιορτή” της (11/11, Μηνά μεγαλομάρτυρος, Βίκτωρος, Βικεντίου, Στεφανίας και Θεοδώρου), η κόρη της, η κα Ειρήνη Σπανουδάκη -αγαπητή συνάδελφος και ποιήτρια η ίδια- είχε την καλοσύνη να μας στείλει ένα από τα ανέκδοτα ποιήματα της μητέρας της (“ΝΟΕΜΒΡΗΣ”, 2005), τιμώντας έτσι τη μητέρα της και τα “Χ.ν.” με μια “πρώτη δημοσίευση”.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ “Νοέμβρης” έχει τη νοσταλγία κάθε Νοέμβρη: ενός μήνα, δηλαδή, που αναμοχλέυει τον πόνο και τη θλιψη για αγαπημένα πρόσωπα που “έφυγαν”. Πρόσωπα που “λείπουν” μεν από τη ζωή μας, όμως η ανάμνησή τους τα καθιστά διαρκώς παρόντα- όπως συμβαίνει με τον άνδρα της Βικτωρίας:
«Παρά τη χλιαρή νοτιά
τον ήλιο χαμηλά -Νοέμβρης
κι ομίχλη σαρκοβόρα- λείπεις
τα ίχνη σου να χάνονται μακριά
ακούσματα απεικάσματα στο βάθος…
Κάθε μου πράξη ανέσπερες μορφές
επίμονα και θέλουν να με συνοδεύουν
σ’αυτό το σκάφος -πόσο ακόμα
ν’αντέξουν οι αρμοί του και θα πλέει
στη νηνεμία που κλωσσά
τη θύελλες και τα ναυάγια».
ΕΤΣΙ κι αλλιώς οι καλοί ποιητές κερδίζουν μια ξεχωριστή θέση στον Παρνασσό της ποίησης. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατός τους είναι απλά ένα πέρασμα από αυτή τη ζωή σε κάποια άλλη. Όμως, η ποίησή τους, δοκιμαζόμενη συνεχώς από τον αμείλικτο χρόνο, μένει… Κάθε δυνατή ποίηση είναι προορισμένη να μας συνοδεύει, να μας καλεί σε αυτογνωσία, να μας παρηγορεί σε κάθε μας στιγμή.
