Δοξάζω το Θεό που βρίσκομαι και πάλι στο εξοχικό μου στο Σταυρό, μετά από μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Η επικοινωνία με τα λίγα πρόσωπα που γνώριζαν τις περιπέτειες της υγείας μου, ήταν βάλσαμο και παρηγοριά στην άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βρισκόμουν. Τους ευγνωμονώ!
Χαρά και ικανοποίηση
Οταν επέστρεψα από την Αθήνα, είδα μεταξύ άλλων, και ένα έγγραφο του Ορειβατικού που με πληροφορούσε ότι με ομόφωνη απόφαση της Γεν. Συνελεύσεως 2020, με ανακηρύσσουν επίτιμο μέλος, αναγνωρίζοντας την πολύχρονη προσφορά μου στην οικογένεια του Ορειβατικού. Τι χαρά και συγκίνηση! Ο νους μου αυτόματα γύρισε στα νεανικά μου χρόνια και θυμήθηκα μερικές από τις πιο ανεξίτηλες και όμορφες στιγμές αυτής της περιόδου. Η πρώτη μου ανάβαση στο καταφύγιο Καλλέργη, έγινε μέσα σε μια φοβερή χιονοθύελλα από επικίνδυνο χωματόδρομο. Οταν φθάσαμε, μας περίμενε η θαλπωρή του τεράστιου τζακιού και η απολαυστική φασολάδα. Το πρωί με το πρώτο λαμπύρισμα τον αχτίνων του υπέρλαμπρου ήλιου, αντικρίσαμε πανομοιότυπες ισομερείς ακτινωτές νιφάδες του χιονιού. Τι υπερθέαμα ήταν αυτό!!
Η πανελλήνια συνάντηση του 1982, έγινε στον Κίσσαβο, σε υψόμετρο 2000 μ. την ημέρα του Προφήτη Ηλία, όπου μέσα σ’ ένα λακούδι υπήρχε μια μικρή εκκλησούλα αφιερωμένη στη μνήμη του. Η βυζαντινή μελωδία από μερικούς καλλίφωνους ψάλτες απ’ όλη την Ελλάδα, ήταν δέηση και θυμίαμα κατευθείαν προς τον Θεό!! Τόσο κοντά τον αισθανόσουν.
Στη φωτογραφία, έχω δίπλα μου τον αλησμόνητο Σπύρο Κουτσουκλάκη κρατώντας την εικόνα του εορταζόμενου Αγίου και μπροστά μου, τον αχώριστο φίλο των παιδικών και νεανικών μου χρόνων Κωστή Βασιλαντωνάκη.
Στις 18 Ιούλη 1992 βρεθήκαμε στα Τρία – Πέντε πηγάδια στην 52η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση. Το κατάλευκο χιόνι σκέπαζε περιοχές και όσο νύχτωνε έβλεπες ν’ ανάβουν φωτιές δίπλα στα μικρά αντίσκηνα, απολαμβάνοντας μια μοναδική υπέροχη εικόνα. Η καθιερωμένη φασολάδα ικανοποίησε το στομάχι μας και κοιμηθήκαμε νωρίς, να είμαστε έτοιμοι για την πρωινή ανάβαση στην κορυφή Καρατάσι του Βερμίου, ύψους 2.027 μ. Χαράζοντας η μέρα ξεκινήσαμε το ανηφορικό μονοπάτι στο μεγαλύτερο μέρος σκεπασμένο με πανύψηλα δέντρα. Δεν ξέρω πώς βρέθηκα από τους πρώτους στην κορυφή! «Να ’ταν τα νιάτα δυο φορές»… Αγναντεύοντας προς τη δύση, πρόβαλε μοναδικό θέαμα από λίμνες, ποτάμια, χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις…
Στη δεύτερη φωτογραφία αριστερά, με την αγαπημένη μου κόρη Χριστίνα «Χριστίνα λέγαν’ τη μάνα μου/ “Χριστίνα” και τη βάρκα μου!»… ενώ από την άλλη μεριά διακρίνεται ο Παύλος Στρογγυλάκης.
Δε γράφω λεπτομέρειες για τα Ζαγοροχώρια και το γνωστό Πάπιγκο που για να φθάσουμε μετά τον κεντρικό δρόμο, κατεβήκαμε από το λεωφορείο για να περάσει από μια στενή ετοιμόρροπη και επικίνδυνη ξύλινη γέφυρα. Περιττό να πω πως δεν κοιμηθήκαμε καθόλου, ασχολούμενοι με… φαντάσματα και μοναδικά αστεία, στο μοναδικό τότε ξενοδοχείο…
Ευχαριστίες
Στο άρθρο μου της 4ης Μαΐου, μεταξύ άλλων έγραφα: “Τα πιστόλια στην τάξη μας (1953-54) ήταν σύνηθες φαινόμενο. Θυμάμαι ότι ο Μανώλης Σταθάκης είχε στη θήκη του τελευταίου θρανίου όπου καθόταν, ένα γερμανικό λούγκερ. Ηταν ψηλός, λιγομίλητος και σοβαρός. Τώρα τελευταία λοιπόν γνώρισα το γιο του Νίκο, ιατρό ακτινοδιαγνώστη. Μου είπε λοιπόν πως το όπλο αυτό είχε ασημένια λαβή που έγραφε τα αρχικά του ονόματος του Γερμανού αξ/κού που σκότωσε ο πατέρας του με την παρέα του, στο Σκαφιώτο των Μοθιανών απ’ όπου και καταγόταν. Ο συμμαθητής μου, Μανώλης, “έφυγε” πριν δύο χρόνια, το δε πιστόλι το έδωσε ο Νίκος σε ειδικό για καθάρισμα και δεν το ξαναείδε… Κρίμα! Εγραψε λοιπόν ευχαριστίες και άλλα κολακευτικά λόγια για μένα ηλεκτρονικά, εγώ όμως θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια για την ευγενική του πράξη.
Συγκίνηση
Μια Κυριακή, στο τέλος της λειτουργίας, καθώς φεύγαμε από τον Ι. Ναό Πέτρου και Παύλου, βλέπω μια συμπαθέστατη κυρία, τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της να με κοιτάζει κατάματα, χαμογελώντας.
-Δε με θυμάστε, μου λέει. Είμαι η δ/ντρια του 2/θ Νηπιαγωγείου… και είχα προβλήματα συνυπηρέτησης με τη συνάδελφο.
– Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί ως προϊστάμενος με δικαιώσατε, χωρίς μάλιστα να καταλάβει το παραμικρό η συναδέλφισσα. Δοξολογώ το Θεό που μου δόθηκε η ευκαιρία να σας ευχαριστήσω γιατί το είχα βάρος.
Η αγκαλιά και τα δάκρυά της, έσμιξαν μ’ ένα καυτό δικό μου…
Ευτυχώς που στην πολυκύμαντη και γεμάτη δυσκολίες ζωή μας, είναι στιγμές που ξεχωρίζουν και την ομορφαίνουν… Ευτυχώς!
