Του πανοσιολογιοτάτου πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου, αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη
Τό σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας ἀρχίζει νά ὑλοποιεῖται καί ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἴδια προτρεπτική προστακτική “Χαῖρε” καί ”Χαίρετε”!
Η πρώτη, σέ ἑνικό ἀριθμό, βγαίνει ἀπό χεὶλη ἀγγελικά καί ἀπευθύνεται σέ ἕναν ἄνθρωπο…
Ἡ δεύτερη, σέ πληθυντικό ἀριθμό, ἐκπορεύεται ἀπό χείλη θεϊκά καί ἀπευθύνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους….
Ἔτσι, ἡ περιπέτεια τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τήν ἁμαρτία, τή φθορά καί τό θάνατο κινεῖται στόν ἀστερισμό τῆς χαρᾶς!
“Χαῖρε”, προσφώνησε ὁ ἀρχάγγελλος Γαβριήλ τήν ταπεινή καί ἄσημη Κόρη τῆς Ναζαρέτ, πρίν τῆς ἀναγγείλει ὅτι θά καταστεῖ ἡ “Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου”…
Παράξενος στ` ἀλήθεια χαιρετισμός!
Νά χαρεῖ ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ; Γιατί;
Γιά τή μεγάλη πιθανότητα, ἤ μάλλον βεβαιότητα, νά σηκώσει τό ἐπονείδιστο βάρος, τήν κοινωνική κατακραυγή καί ὁλοκληρωτική ἀπαξίωση ὡς ἄγαμη μητέρα, σέ μία ἀκραία συντηρητική κοινωνία;
Νά χαρεῖ γιατί;
Γιά τήν ἐξ ἵσου πιθανή καί κατά πάντα δικαιολογημένη, κατά τίς τότε ἀντιλήψεις, ἀντίδραση τοῦ μνήστορός της Ἰωσήφ;
Καί ὅλα αὐτά, γιά κάποια ἀόριστη προοπτική ὅτι θά κυοφορήσει τό Θεό;…
Ἀλήθεια!
Πόση πίστη χρειάζεται, πόση δύναμη ψυχῆς καί συνάμα πόση ταπείνωση καί ὑπακοή ἀπαιτεῖται μέχρι νά ἀκουστεῖ, χωρίς πολλές σκέψεις, προβληματισμούς καί ἀμφιταλαντεύσεις, ἐκεῖνο τό “ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου”;
Ἔτσι, ἁπλά, χωρίς πῶς καί γιατί, ἡ Παρθένος Μαρία δέχθηκε τή θεία ἐπιλογή, ὑποτάχθηκε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀναλαμβάνοντας καί τίς ὅποιες συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς της, ἐκφράζοντας, χωρίς, ἵσως, καί νά τό συνειδητοποιεῖ, τήν παναθρώπινη συναίνεση καί συνεργισμό στό ἀπό κτίσεως κόσμου σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἐπιστροφῆς του στό πρωτόκτιστο κάλλος!…
Καί τό ἀρχαγγελικό “Χαῖρε”, συμπληρωμένο ἀπό τή δίστομη ρομφαία τοῦ πόνου, τῆς προσφυγιᾶς καί τοῦ μητρικοῦ σπαραγμοῦ δίπλα στό Σταυρό, ἐκφράζει σέ ὅλη τήν πληρότητά της τή χαρά!
Γιατί, ἡ Θεογεννήτωρ Μαρία, μέ τήν ὁλοκληρωτική ἀφοσίωσή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες χαίρει καί μακαρίζεται, καθώς ἔγινε πρότυπο, διδάσκαλος καί πηγή χαρᾶς γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων!
Ἡ ταπείνωσή της καί ἡ αὐτόβουλη καί ἀνεπιτήδευτη ὑπαγωγή της στό θέλημα τοῦ Κυρίου, μᾶς δείχνει τό δρόμο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς, πού τή βιώνουμε μόνο μέ τήν ὑποταγή μας στό θέλημά Του…
Μιά τέτοια στάση ζωῆς, βεβαίως, πόρρω ἀπέχει τῆς παθητικῆς μοιρολατρείας, ἀφοῦ δέν μᾶς ὁδηγεῖ στήν παραίτηση, ἀλλ` ἀντίθετα μᾶς ἐνδυναμώνει στόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειά μας γιά τήν προσωπική καί συλλογική βελτίωση καί μᾶς καθοδηγεῖ στό δρόμο μας πρός τή θέωση!
Μᾶς δίνει τή δύναμη νά ὑπερβοῦμε τίς δυσκολίες καί τίς ἀδικίες τῆς ζωῆς, νά ἀντιμετωπίσουμε τόν πόνο, τήν ἀσθένεια, τόν ἴδιο τό θάνατο, ὄχι ὡς δεδομένα, ἀλλά, κάτω ἀπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητας, ὡς προσωρινές καταστάσεις, μέ ἡμερομηνία λήξεως.
Καί ταυτόχρονα μᾶς διδάσκει νά διακρίνουμε καί νά ξεχωρίζουμε τήν πάντα ἐφήμερη καί συχνά ἐπίπλαστη ἀνθρώπινη χαρά ἀπό τήν ἄλλη, τήν ἀληθινή καί μόνιμη, τή χαρά, πού μᾶς προσφέρει ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη, μία χαρά, πού τίποτε καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει, πού μᾶς δίνει τή δύναμη νά χαιρόμαστε καί ὄρθιοι νά πορευόμαστε, ὅταν γύρω μας ὅλα ἀνατρέπονται καί καταστρέφονται!
Εἶναι Ἐκείνη, πού πρώτη γεύθηκε τό πλήρωμα τῆς γνήσιας χαρᾶς, ἡ ὁποία χάρη σ` Αὐτήν κατέστη πανανθρώπινο κτῆμα, προνόμιο καί δικαίωμα: Τό “Χαίρετε”, πού ἐξεπορεύθη ἀπό τά χείλη τοῦ Ἀναστημένου Υἰοῦ της, εἶναι ἡ συνέχεια καί ὁλοκλήρωση τοῦ “Χαῖρε”, πού ἄκουσε στή Ναζαρέτ…
Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ ἀέναος πηγή χαρᾶς γιά τόν καθένα μας, πού, ἰδιαίτερα τοῦτες τίς Αὐγουστιάτικες μέρες, προσφεύγει στή σεπτή μορφή Τῆς καί προσηλώνει τό βλέμμα του στά μάτια της, τά γεμάτα κατανόηση, ἀγάπη, στοργή καί ταυτόχρονα ἐλπίδα, ψελλίζοντας:
“ἄν δέν ἤσουν Ἐσύ,
τί θά ἤταν ἀλήθεια ἡ ζωή μας ; …
Ἄν δέν ἤσουν Ἐσύ, Παναγιά μας,
Ποιᾶ χαρά θά μποροῦσε νά νιώσει ἡ καρδιά μας ; …
Ποιᾶ ἀγκαλιά θά μᾶς ἔκλεινε στοργική
στίς μεγάλες καί κρίσιμες ὥρες τῶν πόνων;
Καί ποιό χέρι ἀπαλό μέ γλυκύτατο χάδι
θά σκούπιζε ἀνάλαφρο τῶν ματιῶν μας τό δάκρυ;
Ἀλλά εἶσαι Ἐσύ!
Ἡ γλυκειά μας Μητέρα !
Καθημερινά στή ζωή μας….
Ἐσύ ! Ἡ χαρά μας !”
