Αγαλλίαση. Ευτυχία. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που θα σας έρθουν στον νου μόλις διαβάσετε τις εξαιρετικά ελπιδοφόρες ειδήσεις των τελευταίων ημερών, που έχω μαζέψει για σας.
Ξεκινάμε. Είδηση πρώτη, που την ψάρεψα από το “Βήμα της Κυριακής” της 15ης Δεκεμβρίου και την παραθέτω αυτούσια: «Ο κύβος ερρίφθη για τον κ. Κων. Αχ. Καραμανλή. Θα είναι τελικά υποψήφιος με τη ΝΔ στις Σέρρες. Προς το παρόν όμως ασχολείται με το ίδρυμα Καραμανλή και με την ναυτιλία, η οποία όπως λέει συχνά παρουσιάζει μεγάλη μεταβλητότητα».
Εμένα αυτή η είδηση δεν με χαροποιεί, απλώς. Μου δημιουργεί και μια αίσθηση σταθερότητας, μια σιγουριά ότι οι ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα θα αποκατασταθούν. Διότι η οικογένεια Καραμανλή σκέφτηκε προφανώς -πολύ λογικά- ότι δεν είναι δυνατόν η οικογένεια Μητσοτάκη να έχει δύο ενεργούς πολιτικούς (Ντόρα, Κυριάκο) και κοτζάμ Καραμανλήδες να έχουν μόνο τον Κώστα που έχει αράξει στη Ραφήνα. Είχαν μέχρι πρόσφατα και τον Μιχάλη τον Λιάπη αλλά του συνέβησαν μερικές ατυχίες με τη δικαιοσύνη και ζει ένα δράμα, όπως δήλωσε, οπότε ο Μιχάλης πάπαλα από την πολιτική. Συνεπώς, τι φυσιολογικότερο από το να αναζητήσει η οικογένεια Καραμανλή νέο αίμα. Έναν καινούργιο μελλοντικό ηγέτη της χώρας. Που έχει και το κατάλληλο ονοματεπώνυμο. Κωνσταντίνος Καραμανλής ο 3ος.
Είδηση δεύτερη, από τη Real News της περασμένης Κυριακής, της 12ης Ιανουαρίου του 2014, με τίτλο: «Το τηλεφώνημα που έσπασε τον πάγο». Αντιγράφω: «Ο Αλέξης Τσίπρας τηλεφώνησε στον Φώτη Κουβέλη για να του ευχηθεί για την ημέρα της γιορτής του, δίνοντας τέλος στις κακές σχέσεις που είχαν μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από την αποχώρηση της ανανεωτικής του πτέρυγας και τη δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ. Σύμφωνα με πληροφορίες, το περιεχόμενο της συνομιλίας υπήρξε ιδιαίτερα θερμό και ανοίγει το δρόμο για μετεκλογικές συζητήσεις των δύο χώρων».
Διότι, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό ήταν το πρόβλημα ανάμεσα σε ΔΗΜ.ΑΡ. και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν πολιτικό, όπως νόμιζες κι εσύ κι εγώ. Δεν σκοτώνονταν σε όλα τα Μ.Μ.Ε. τα στελέχη των κομμάτων αλληλοεκτοξεύοντας κατηγορίες και δηλώνοντας πως διαφωνούν περίπου σε όλα. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Αλέξης δεν έπαιρνε τον Φώτη στη γιορτή του για χρόνια πολλά και ο Φώτης του είχε κακιώσει, γι’ αυτό ούτε εκείνος του τηλεφωνούσε. Μόλις τηλεφωνήθηκαν, κατάλαβαν ότι η αγάπη τους ποτέ δεν είχε σβήσει κατά βάθος και ότι ως εκ θαύματος έχουν πολλά να συζητήσουν, και διατίθενται να τα βρουν. Το ότι ο ένας χρειάζεται ξαφνικά πολύ τον άλλο για να κάνει κυβέρνηση και ο άλλος τον έναν για να δείξει ότι παραμένει “αριστερός”, είναι απλή σύμπτωση.
Την ίδια σχεδόν ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά τα ευχάριστα και ελπιδοφόρα για το μέλλον του τόπου, μια μητέρα τεσσάρων παιδιών λιποθυμούσε σε δρόμο της Πάτρας από την πείνα, λίγο πριν φτάσει σε χώρο όπου μοιράζονταν τρόφιμα. Δάσκαλοι πληρώνουν χρήματα σε κυλικεία για να σιτίζονται μαθητές τους που δεν έχουν κάτι να φάνε στο σπίτι τους. Το “Χαμόγελο του παιδιού” στηρίζει με χρήματα, ρούχα και κάλυψη ιατρικών αναγκών δέκα χιλιάδες παιδιά.
Ακούστε με που σας λέω. Οι τύποι (στους πολιτικούς αναφέρομαι) δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Και δεν θέλουν να πάρουν χαμπάρι.
Οι εκλογές πλησιάζουν. Ψήφο έχουμε. Ας τους βοηθήσουμε να καταλάβουν.
*O Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι συγγραφέας και Επίκουρος Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το τελευταίο μυθιστόρημά του είναι το «Καιρός για Ήρωες».
