«Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι,
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά,
να σου φιλούν το χέρι…
Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη η ακρογιαλιά,
Αν με πίστευες λιγάκι,
θα ’ταν όλα αληθινά…
Δίχως τη δική σου αγάπη
γρήγορα περνά ο καιρός,
δίχως τη δική σου αγάπη,
ειν’ ο κόσμος πιο μικρός».
Το φεγγαράκι βέβαια τις τελευταίες μέρες όλο και κρύβεται θαρρώ, όμως ένα μήνα πριν, την Παρασκευή στις 20 του προηγούμενου μήνα, το φεγγαράκι έλαμπε πέρα για πέρα αληθινό μέσα από την ψευδαίσθηση της Τέχνης που όλα τα ξαναγεννά για να μας τα χαρίσει ολοζώντανα κι ακόμα πιο φωτεινά.
Μια δυναμική έκθεση με σχέδια, μακέτες και ενδύματα του σημαντικού σκηνογράφου μας Γιάννη Κύρου, που για δεκαετίες -από την πιο καλή του νιότη μέχρι τον πρόωρο χαμό του- δημιούργησε στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, συμβαίνει εδώ και αρκετές μέρες στη Δημοτική μας Πινακοθήκη. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της έκθεσης, είχαμε την τύχη όσοι βρεθήκαμε εκείνη την Παρασκευή, να ταξιδέψουμε στο χώρο και στο χρόνο με όχημα τη φωνή της Ελισάβετ Βερούλη, που λαμπερή όσο ποτέ, μας ερμήνευσε τραγούδια από το θέατρο. Τραγούδια Ελλήνων και ξένων δημιουργών από τον Richard Rodgers μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι και από τον Giacomo Puccini και τον Kurt Weill μέχρι τον Frederick Loewe και το Θάνο Μικρούτσικο.
Με την πολύ εκφραστική της φωνή και με τη σκηνική διδασκαλία του Μανώλη Πουλή, η Ελισάβετ Βερούλη ξύπνησε σε κάποιους, μουσικοθεατρικές μνήμες και χάρισε συναρπαστικές στιγμές στους νεώτερους.
Εξ επιλογής Χανιώτισσα η Βερούλη (ζει και εργάζεται πάνω από είκοσι χρόνια στα Χανιά), είναι μουσικοπαιδαγωγός και επίσης συμμετέχει σε μουσικές παραστάσεις ερμηνεύοντας κυρίως έργα του “έντεχνου” ελληνικού τραγουδιού. Έτσι εκτός των τραγουδιών που ερμήνευσε στην αγγλική γλώσσα, είχαμε την τύχη να ακούσουμε τραγούδια από εμβληματικά θεατρικά έργα, των Pirandello, Lorca, Brendam Beham, B. Brecht κ.α.
Αλλά και του Νότη Περγιάλη “Το κορίτσι με το κορδελάκι” σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, και να μην ξεχάσουμε “Το Καλντερίμι” σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου από το έργο “Τα Κόκκινα Φανάρια”, το σενάριο του οποίου παρεμπιπτόντως έχει γράψει ο Αλέκος Γαλανός, στην ηλικία παρακαλώ των 16 ετών. Το έργο αυτό παιζόταν στη σκηνή επί δυο συνεχή έτη στην Αθήνα αρχή της δεκαετίας του ’60.
Κατά τη διάρκεια του μουσικοθεατρικού αυτού ταξιδιού μας, στον ιδιόμορφο χώρο της Πινακοθήκης που μοιάζει μάλιστα λίγο και με καράβι, αυτό το κάτι, το ομαδικό, είναι εκείνο που μας ζέστανε, που μας άγγιξε: πολλές φορές σιγοψιθυρίσαμε μαζί τα πιο γνωστά μοτίβα και όταν η Ελισάβετ ερμήνευσε με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τους “Νεκρούς της Πλατείας” σε μουσική του Χρήστου Λεοντή από το έργο “Παραστάσεις” (οι στίχοι είναι του P. Nerouda), «του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία» -εγώ τουλάχιστον άκουσα δυο κυρίες στα μπροστινά μου καθίσματα να σιγοψιθυρίζουν παγερά: «Δυστυχώς, κανείς δεν πρόκειται να τιμωρηθεί».
Η παράσταση τελείωσε με το “Χάρτινο Φεγγαράκι” του Μ. Χατζιδάκι. Η παράσταση θα επαναληφθεί σήμερα 21 Δεκεμβρίου στην αίθουσα “Μάνος Κατράκης” στη Χρυσή Ακτή όπου επί σειρά ετών “Ιερουργεί” ο Μανώλης Πουλής. Εγώ φυσικά νομίζω, ως αθεράπευτος θασιώτης των μπρεχτικών θεατρικών προτάσεων, ότι θα ήταν προτιμότερο το “Φεγγαράκι” να ακουγόταν πρώτο ή και προτελευταίο. Και να έκλεινε τελικά η βραδιά, ακριβώς για να ανεβάσει τις πληγωμένες μας ψυχές, με το θουριακό τραγούδι του Br. Beham από τον “Όμηρο” σε μουσική του Μίκη:
«Ποιος δεν μιλάει για τη Λαμπρή
γιορτή ξανανιωμού…
Με θάρρος οι τρανές καρδιές
έπιασαν τα στενά
ψηλά η σημαία ανέμιζε
η αντάρτισσα μπροστά…».
Αγαπητέ αναγνώστη, «αν με πίστευες λιγάκι
θα ’ταν όλα αληθινά…».
