Χάσαµε το όπλο της εκκίνησης

«Κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις, έχασες το όπλο της εκκίνησης…», τραγουδούν οι Pink Floyd στο “Time” του 1973, περιγράφοντας το κλίµα της εποχής τους.
Κάνοντας µια αναγωγή µε το σήµερα και µε τον δικό µας µικρόκοσµο στα Χανιά, θα παρατηρούσαµε ότι µπορεί να µην χάσαµε τον ήχο του όπλου της εκκίνησης σίγουρα όµως απέχουµε πολύ από τη γραµµή του τερµατισµού, ενός τερµατισµού που δεν παραπέµπει καθόλου στην ποιητική, Καβαφική “Ιθάκη” όπου σηµασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισµός.
Πόσες φορές έχουµε ακούσει ότι από µέρα σε µέρα ολοκληρώνεται ο διαγωνισµός για τον ΒΟΑΚ και θα προκύψει ο προσωρινός ανάδοχος; Πόσες υποσχέσεις καταγράψαµε για άµεση ολοκλήρωση του κόµβου των Μουρνιών και πόσα χρονοδιαγράµµατα δόθηκαν και πάρθηκαν πίσω για τα σχολεία στην Κίσαµο, τους επιπροµαχώνες του Αγ. ∆ηµητρίου και του Mocenigo, για τη ∆ηµοτική Αγορά, τις γέφυρες (παλιά και νέα) στον Κερίτη, για να κλείσουν επιτέλους οι… τρύπες στο φράγµα Βαλσαµιώτη;
∆εκάδες οι “δεσµεύσεις” για έγκαιρη πρόσληψη των εκπαιδευτικών στα σχολεία, για δίκαιες επιδοτήσεις, αξιοπρεπείς µισθούς, γενναίες επενδύσεις κ.λπ…
Όλα τα παραπάνω, συνεχώς σχεδιάζονται, προγραµµατίζονται, δροµολογούνται, και σχεδόν πάντα “ο χρόνος που κυλάει αργά, αλλά περνάει γρήγορα” τα κρατάει παχτωµένα στο έδαφος και αν κάποια στιγµή κινηθούν θα είναι απλά για να επιβεβαιώσουν την προηγούµενη ακινησία τους.
Μια ακινησία την οποία όλοι συνηθίσαµε και αποδεχτήκαµε…