Η πανσέληνος του Αυγούστου είναι αναµφίβολα το οµορφότερο ολόγιοµο φεγγάρι του χρόνου.
Θέλετε γιατί µας βρίσκει (συνήθως) εν µέσω διακοπών, θέλετε γιατί πραγµατικά νιώθουµε ότι είναι µεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο φεγγάρι, όπως και να το δούµε και αυτόν τον Αύγουστο θα την αντικρίσουµε και σίγουρα θα µας καθηλώσει µε την οµορφιά της.
Η Πανσέληνος του Αυγούστου 2024 ή το “Μπλε Φεγγάρι” θα το απολαύσουµε τη ∆ευτέρα 19 Αυγούστου.
Πολλοί άνθρωποι της τέχνης έχουν εµπνευστεί από το φεγγάρι και την πανσέληνο και µας έχουν χαρίσει σπουδαία έργα σε όλα τα είδη της τέχνης.
Συγκεκριµένα στο τραγούδι, ποιος δεν έχει σιγοτραγουδήσει… “έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία”, “πάµε µια βόλτα στο φεγγάρι”, “χάρτινο το φεγγαράκι” και άλλα πολλά!
Είναι όµως και ένα τραγούδι που έχει εικόνα κινηµατογραφική… και µια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία!
Πάµε πίσω στο 1964. Η µεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής της εποχής, η Φίνος Φίλµς, κατασκευάζει το σκηνικό µε ένα δρόµο της Τρούµπας: τα “σπίτια”, τα cabaret, το ξενοδοχείο, πεζοδρόµια και πεταµένα σκουπίδια στνο δρόµο, σκηνικό ασπρόµαυρο µιας άλλης εποχής, ενός άλλου “υπόκοσµου”.
Η ταινία “Λόλα” δεν είναι η ατάκα “είναι πολλά τα λεφτά Άρη!”˙ είναι ο “παλικαράς” Κούρκουλος, ο “κακός” Παπαγιαννόπουλος, η “εύθραυστη” Καρέζη, ο “µάγκας” Φέρµας, ο “ευαίσθητος” Ζερβός˙ µα πάνω απ’ όλα, είναι ένα νεαρό κορίτσι ακουµπισµένο στο περβάζι ενός παραθύρου, µε ένα µαξιλαράκι κάτω απ’ τους αγκώνες κι ένα τσιγάρο αναµµένο.
Η “Λόλα” είναι η µουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και οι στίχοι του Βαγγέλη Γκούφα. Είναι η Βίκυ Μοσχολιού που τραγουδάει το “Χάθηκε το φεγγάρι” και “χαρακώνει” το σελιλόιντ και την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού µε µια ανεπανάληπτη ερµηνεία.
Ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης στο βιβλίο του “Ταινίες για φίληµα”, µας δίνει µια εκδοχή για το πώς έγινε η επιλογή της ερµηνεύτριας:
…«το άλλο πρόβληµα ήταν ποιος θα τραγουδούσε το “Χάθηκε το φεγγάρι” στο φινάλε της ταινίας. Απευθύνθηκαν στην Καίτη Γκρέυ, η οποία όµως απαίτησε να γραφτεί ο όνοµά της στις αφίσες της ταινίας, πράγµα που δεν δέχτηκε ο Φίνος. Μετά από κάποιες άλλες προσπάθειες για άλλες λαϊκές τραγουδίστριες της εποχής, ένα βράδυ ψάχνοντας ο Ξαρχάκος µε τον Παντελή Παλιεράκη, πήγαν σε γνωστό λαϊκό κέντρο της εποχής κι άκουσαν µια νεαρή κοπέλα να τραγουδάει. Ζήτησαν από τον υπεύθυνο του κέντρου να τους συστήσει αλλά αυτός είπε: «µπα, δεν αξίζει τον κόπο». Ο Ξαρχάκος επέµεινε γιατί του έκανε εντύπωση η φωνή της, η κοπέλα είπε το τραγούδι ακουµπισµένη σ’ ένα παράθυρο σε µακρινό πλάνο στο φινάλε της ταινίας κι έτσι ξεκίνησε η µεγάλη τραγουδιστική καριέρα της Βίκυς Μοσχολιού…».
Το τραγούδι “Χάθηκε το φεγγάρι” είναι από µόνο του µια ολόκληρη σκηνή σε ένα πολύ κρίσιµο σηµείο του φιλµ, όπου η πλοκή δεν σταµατάει αλλά συνεχίζεται µέσω του ίδιου του τραγουδιού. Οι στίχοι του Βαγγέλη Γκούφα προετοιµάζουν τον θεατή γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Η µουσική του Ξαρχάκου παραµένει στο κλίµα που έχει ολόκληρη η µουσική επένδυση της ταινίας, ενώ παράλληλα δεν µοιάζει µε κανένα από τα θέµατα που έχουν ακουστεί µέχρι εκείνη τη στιγµή.
Όσο για την ερµηνεία της Βίκυς Μοσχολιού, έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά, που οτιδήποτε άλλο θα ήταν µάλλον περιττό.
Η νεαρή κοπέλα ακουµπάει τους αγκώνες της σ’ ένα µικρό µαξιλαράκι, στηρίζει το κεφάλι της µε τα δυο της χέρια (στο ένα το τσιγάρο), πίσω της η κουρτίνα σαλεύει ελαφρά. Ένας οδοκαθαριστής, ένας µεθυσµένος, κάποια σκουπίδια που παρέσυρε ο πρωινός αέρας.
Ησυχία!
Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει… και πια δεν περιµένω
που σκότωσαν ‘τον π’ αγαπώ.
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός
