Τι κακό πάλι κι ετούτο που μας βρήκε, να είναι… Μάιος, να κοιμάσαι με βαρύ πάπλωμα, να φοράς παλτό, να ξεπαγιάζεις στη βεράντα, ξαφνικά να σου το γυρίζει σε καύσωνα, κι ύστερα πάλι στο καταχείμωνο;
Η να σε καίει ο ήλιος στο δρόμο, να ξεσκεπάζεσαι τη νύχτα απ’ τη πολύ τη ζέστη, να προσδοκάς αναμμένο τζάκι και τσαγάκια, και να είναι…Νοέμβριος! Τρελάθηκαν οι μήνες; Κι οι ενδιάμεσες εποχές, που μας προετοίμαζαν για τη μεγάλη αλλαγή, που πήγαν; Γιατί κατά κοινή ομολογία, τα τελευταία χρόνια αιφνιδίως μεταφερόμαστε απ’ το χειμώνα στο καλοκαίρι και τανάπαλι! Βέβαια έχουμε τα δελτία καιρού που μας τα λεν όλα! Έχουμε και τους οικολόγους να προειδοποιούν γι’ αλλαγή κλίματος, για τρύπα όζοντος, για λιώσιμο των πάγων και άλλα τινά. Έχουμε και τους ειδικούς να συμβουλεύουν, πρωτίστως λιγότερη σπατάλη! Μυαλό όμως, που να βάλουμε! Τίποτα δεν μας δίδαξε ο γνωστός μας…ιός, που σταμάτησε τα πάντα και σ΄ ένα μήνα μόνο καθάρισαν οι ουρανοί μας;
ΨΗΦΙΑΚΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ…
Και να που έγινε κι αυτό! Το απίστευτο και απαράδεκτο! Διότι, αντί να στριμωχνόμαστε για μερικές σαρδέλες, πιλάφι αχνιστό, τη μπομπονιέρα μας ή το πιατάκι το γεμάτο λιχουδιές, τώρα θα συνωστιζόμαστε στις ιστοσελίδες για μια θέση στη δημόσια συζήτηση-πανηγυρισμό. Για να γιορτάσουμε ομαδικά τις προκαθορισμένες «ημέρες» -που έχουν έντεχνα επιβληθεί- κι άλλες τόσες που θα προκύψουν στη διαδρομή…Γιορτή σήμερα; Ωραία! Θα ξυπνάμε πρωί-πρωί -ή κι όποια ώρα του 24ώρου μας βολεύει- και χωρίς να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι θα στέλνουμε στα πέρατα του κόσμου ευχές, καρδούλες, γλυκά λογάκια, χαρούμενα βιντεάκια, μυρωδάτες ανθοδέσμες και βεβαίως νοστιμότατες…εικονικές τούρτες. «Φάτε μάτια ψάρια!» που λέει κι η παροιμία, και η μετέπειτα πορεία μας στο κόσμο ετούτο…αμφίβολη!
ΕΠΙΣΤΡΩΣΗ…
Μόλις σκάσει η άνοιξη κάνει κι αυτή την εμφάνισή της! Τη βλέπεις ένα πρωινό με το που θα σηκωθείς να πλανάται σαν αθώο συννεφάκι στον ορίζοντα. Όσο η μέρα προχωρεί ο αγέρας τη φέρνει όλο και πιο κοντά, μέχρι που καταπλακώνει με τη θολούρα της τα πάντα! Προς το απογευματάκι έχει μεταλλαχτεί σε καφέ επίστρωση που καλύπτει κάθε επιφάνεια! Ορατή πλέον σε σχήμα ενοχλητικής πιτσιλιάς στα τζαμιλίκια, σαν καφετί ταπέτο στην βεράντα, βρωμερό κάλυμμα αυτοκινήτου, ακόμα και στρώμα πηχτή κι αδιαπέραστη λάσπη στα χιονισμένα Λευκά μας Όρη! Βάζουμε κι εμείς ευθύς αμέσως σε λειτουργία τις μάνικες, ελπίζοντας να την εξαφανίσουμε. Με αποτέλεσμα να γίνεται παχύρευστο υγρό, να κυλά στα ρείθρα των δρόμων, στους υδροσωλήνες, στη θάλασσα, στα ποτάμια, στα ρυάκια, στις πηγές, στα φράγματα…Αναμφίβολα ίχνη της θα μείνουν στα τσικαλικά, στα ρούχα που πλένουμε, στο μαρούλι που τρώμε, στον αέρα που αναπνέουμε! Μοιραίως κι…εντός μας! Αθώα, υποτιμημένη σκόνη που έρχεσαι από μακριά, πότε θα σε δούμε κι εσένα σαν υπολογίσιμο κίνδυνο;
Ο…ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ!
«…Ο μεν Εύπολις αχρείως δίχως κόκκον εντροπής, καταστέψας και στρεβλώσας τους δικούς μας τους «Ιππής», πρώτον-πρώτον στην σκηνήν έφερε τον Μαρικά, και μέσ’ στ’ άλλα κωμικά έβαλε γριάν μεθύστρα, μόνο χάριν του χορού, μα κι ο Φρύνιχος την είχε σ΄ ένα δράμα προ καιρού…Τον «Υπέρβολον» ως θέμα κι ο Έρμιππος τον είχε πάρει, κι άλλοι συγγραφείς δραμάτων τούτον έχουν στήριγμά των και μιμούνται τας εικόνας που είχα κάμει…»! Μα ποιος είναι τέλος πάντων, ετούτος ο…αρχαιόφιλος γκρινιάρης, που μας ήλθε απ’ το πουθενά, ισχυρίζεται πώς γράφει θεατρικά και πως οι…σύντεχνοί του κλέβουν ασύστολα ο ένας τον άλλο; Ο μέγας μας Αριστοφάνης…«αυτοπροσώπως»! Ο οποίος στις «Νεφέλες» του -απ’ όπου και το απόσπασμα- έβαλε το Χορό να τα ψάλει ένα χεράκι στους ομότεχνούς του…«συγγραφείς-αντιγραφείς»! Για σκεφτείτε φίλοι γραφιάδες, αν επέστρεφε στα χρόνια τα δικά μας -τα εύκολα στη λογοκλοπή διαδικτυακά- πόσα και πόσα δεν θα είχε να μας ψάλει!
