Χεράκια ενωμένα, φιλάκια κι αγκωνίτσες…

Πολύ της μόδας στους χαλεπούς καιρούς μας. Για να χαιρετήσεις σκουντάς από απόσταση με το μακρύ χερούλι το χάρτινο χεράκι του άλλου. Για να φιλήσεις κολλάς στο φιλί του αλλού -που είναι χείλια ζωγραφισμένα- στο δικό σου φιλάκι! Ούτε συζήτηση να χαιρετίσεις με τον Ελληνικό τρόπο: Ενθουσιώδεις αλαλαγμοί, χέρια στους ώμους, πνιχτές  αγκαλιές, φιλιά και τα λοιπά! Τώρα διπλώνεις τον αγκώνα και δίνεις μια στον αγκώνα του αλλουνού…Απαλή βεβαίως ή και σε απόσταση πέντε πόντων, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Θαύμα! Πραγματικό θαύμα θα έλεγα, μια που σαν λαός φημιζόμαστε για τον αυθορμητισμό μας. Πως τα καταφέραμε τώρα να δίνουμε χάρτινα φιλία, ψεύτικες αγκαλιές και αγκωνιές, δεν το καταλαβαίνω! Μάλλον το αντέχουμε, γιατί το βλέπουμε και σαν αστείο λιγάκι…Βέβαια όταν μπήκα εχθές σε μια ουρά, όπου στήθηκα για μισή ώρα και βάλε, η μόνη μου έγνοια -με το που μετακινιόταν ο προηγούμενος- ήταν να κάνω ένα βήμα εμπρός και να εναποθέτω τα δυο πειθήνια πόδια μου στο πιο κοντινό μου αυτοκόλλητο του δαπέδου που έλεγε «Πατάς εδώ»! Αποδεκτό κι αυτό! Στο εξής θα πατάμε όπου μας λένε τα προκαθορισμένα σήματα! Ουδεμία αντίρρηση. Αφού είναι για το καλό μας!  Όμως, γιατί καθώς περίμενα στη ουρά, αυτό που έβλεπα μπροστά και πίσω μου ήταν πανομοιότυπα, απόλυτα πειθαρχημένα ανθρωπάκια σαν κι εκείνα γνωστού καλλιτέχνη, που  ομοιόμορφα ντυμένα και παραδομένα γέμιζαν πίνακες σ’ ατέλειωτες σειρές! Λες;