Ημερα της ποίησης σήμερα. Ποια καλύτερη ευκαιρία για να την γιορτάσουμε, να την απολαύσουμε και να μνημονεύσουμε όλους τους εκπροσώπους της. Και δόξα τω θεώ- ας μου επιτραπεί να το διατυπώσω με ελαφρώς παιγνιώδη τρόπο και διάθεση- η ελληνική γραμματολογία, αρχαία και νεοελληνική, διαθέτει μπόλικους! Ποιητές για όλες τις περιστάσεις και τα γούστα: ελεγειακούς, λυρικούς και ρομαντικούς ή τουναντίον σατιρικούς και αιχμηρούς, λάτρεις του δεκαπεντασύλλαβου ή οπαδούς του ανομοιοκατάληκτου στίχου, νομπελίστες ή και άσημους, παραδοσιακούς ή αντιθέτως αντικομφορμιστές, εθνικούς και τοπικούς, επικούς, υπερρεαλιστές, μουσικούς και ενορχηστρωτές των λέξεων, υμνητές του έρωτα, της φύσης, του αρχαίου κιονόκρανου, ποιητές -και ποιήτριες φυσικά- περιπλεγμένους στα σκοτεινά πέπλα της μελαγχολίας ή μακαρίως πλέοντες μέσα στις ζεστές ακτίνες του αγαθού ελληνικού ηλίου…
Πράγματι. Σπουδαίο πράγμα η ποίηση. Οχι όμως μόνο με την παραπάνω στενή σημασία της έντεχνης σύνθεσης έμμετρων λογοτεχνημάτων, αλλά και με την άλλη, την ευρύτερη έννοιά της, αύτη που εντοπίζεται στην ουσία και την ετυμολογία της λέξης. Προερχόμενη από το συνηρημένο ρήμα ποιέω-ω, ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος δηλώνει γενικότερα την κατασκευαστική δεξιότητα και παντοειδή δημιουργία. Ετσι, όταν διαμαρτυρόμαστε ότι απουσιάζει η ποίηση από την ζωή μας, θα έπρεπε ίσως να διερωτηθούμε αν αυτό που πραγματικά λείπει και κατά βάθος αποζητάμε είναι η ποίηση με την κυριολεκτική της όμως, σημασία!
Μετα φόβου λοιπόν μήπως και εκληφθώ ως ηθικοδιδακτικός εκθεσιογράφος, θα αποτολμήσω την ακόλουθη, δυστυχώς μάλλον αντιποιητική, διατύπωση και διαπίστωση. Στην εποχή μας της ομαδικής – εθνικής κατάθλιψης -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και αποπροσανατολισμού, η δημιουργία, είτε πρακτική είτε καλλιτεχνική, θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να νοηματοδοτήσει τις ζωές μας και να μας προσφέρει την αίσθηση ότι έχουμε κάπως -έστω και σε ελάχιστο βαθμό- ανακτήσει τον έλεγχο της πραγματικότητά μας, ότι μπορούμε ακόμα να ταυτιστούμε με την ιδιότητα του πλάστη – ποιητή και όχι απλά με εκείνη του παθητικού αποδέκτη, πειθήνιου και άγνωμου εκτελεστή, του αλλοτριωμένου καταναλωτή ληγμένων ιδεών, αξιών και προϊόντων…
Ας μην μακρηγορούμε όμως! Ημέρα της ποίησης σήμερα! Τι θα λέγατε λοιπόν να μετατραπούμε -έτσι για αλλαγή- σε… ποιητές! Να φτιάξουμε ή να επισκευάσουμε μόνοι μας κάτι στο σπίτι μας, χωρίς να πρέπει κατ’ ανάγκη να καταφύγουμε στην ασφάλεια του εμπορίου ή του έμπειρου μάστορα.
Να φτιάξουμε ένα δείπνο για την οικογένειά μας – εξ’ αρχής και όχι απλά ανοίγοντας μια συσκευασία από την υπεραγορά της γειτονιάς μας. Να φυτεύσουμε μερικά ανοιξιάτικα άνθη στις γλάστρες του μπαλκονιού μας. Να ζωγραφίσουμε μια ακουαρέλα. Να στήσουμε ένα ξέφρενο παιχνίδι για τα παιδιά μας, χρησιμοποιώντας υπάρχοντα υλικά και αντικείμενα. Να ξεσκονίσουμε το παλιό πιάνο στη σκοτεινή γωνία του σαλονιού μας και να γεμίσουμε το χώρο και το χρόνο με νότες!
Ή και απλά(;!)… να γράψουμε ένα ποίημα…
*Φιλόλογος.
