Το είχαμε στο πρόγραμμα με την Κατερίνα για την επόμενη φορά που θα πατούσαμε τα χώματα της Ρόδου να επισκεφθούμε τη Λίνδο με την υπέροχη Ακρόπολη.
Ετσι ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς, γιατί στις μεσημεριανές ώρες η ζέστη στη Λίνδο δεν αστειεύει! Τη ζέστη της Λίνδου την αποδίδω στην πυράκτωση του γρανιτένιου πετρώματος που κατά βάση επικρατεί στην περιοχή.
Οταν περάσαμε τον τελευταίο ελαιώνα και ανεβήκαμε το ύψωμα, άλλαξε εντελώς το τοπίο! Εδώ, κυριαρχεί το γκρίζο γρανιτένιο πέτρωμα και θυμίζει άγονο κυκλαδίτικο νησί χωρίς δέντρα.
Μια φανταστική θέα παρουσιάζεται από εκεί ψηλά με κοντράστ το χωριό της Λίνδου με τα ολόλευκα σπίτια του, τον καταγάλανο ουρανό και τη γαλαζοπράσινη θάλασσα του κόλπου της Λίνδου. Πέρα μακριά στο τέλος του Ακρωτηρίου διαγράφεται ευδιάκριτα -όπως ισχυρίζονται οι ντόπιοι- ο τάφος του Κλεόβουλου.
Εδώ, λοιπόν, σ’ αυτό το μέρος τα αρχαία χρόνια αναπτύχθηκε και κυριάρχησε με τα καράβια της στην περιοχή μια δυνατή πολιτεία η Λίνδος. Ηταν μια από τις τρεις δωρικές πόλεις της Ρόδου. Οι άλλες δύο ήσαν η Κάμειρος και η Ιαλυσός. Αργότερα συνενώθηκαν και δημιούργησαν την πόλη κράτος της Ρόδου.
Πρέπει η Λίνδος εκείνη την εποχή να είχε αρκετές χιλιάδες κατοίκους και κάμποσες εκατοντάδες καράβια και έκαναν εμπόριο και ίσως και καμιά πειρατεία!
Είχε και ένα λεβεντόπαιδο για κυβερνήτη που τον λέγανε Κλεόβουλο και ήταν ο τύραννος της Λίνδου. Μην το πάρετε όμως στραβά και δώσετε στη λέξη τύραννος τη σημερινή σημασία. Ο Κλεόβουλος δεν τυραννούσε τους Λίνδιους, απλά τους κυβερνούσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο!
Ηταν τόση η δύναμη της Λίνδου που κατά τη διάρκεια της μεγάλης της ακμής ίδρυσε και αποικίες. Μια από αυτές ήταν η Γέλας της Σικελίας.
Ο Κλεόβουλος λοιπόν εκτός από τύραννος – κυβερνήτης της Λίνδου είχε χαρακτηρισθεί από τους αρχαίους σαν ένας από τους επτά σοφούς.
Τα γνωμικά του Κλεόβουλου έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας και είναι αρκετά γνωστά. Δύο από αυτά μου άρεσαν υπερβολικά και σας τα παρουσιάζω.
– Μέτρον άριστον.
– Να παντρεύεσαι γυναίκα της σειράς σου, γιατί ύστερα αντί για συγγενείς θα έχεις αφεντικά.
Από τούτο το χωριό καταγόταν και ένας από τους νεότερους πολιτικούς, ο Γιάννης Ζίγδης. Η Λίνδος αυτή την εποχή “δεν πλησιάζεται” με αυτοκίνητο. Εμείς το αφήσαμε λίγο παραπάνω από το χωριό και πήραμε την κατηφόρα με τα πόδια.
Το σημερινό χωριό έχει στενούς δρόμους, γεμάτους με τουριστικά μικρομάγαζα γεμάτα τουρίστες. Τα σπίτια -προφανώς για λόγους ασφάλειας- είναι συνεχόμενης δόμησης και μεσοτοιχίες.
Εδώ θα ακούσεις όλων των λογιών τις γλώσσες. Ρωσικά – Αγγλικά – Γερμανικά – Ιταλικά κ.λπ. Η Λίνδος αυτή την εποχή είναι μια μικρή Βαβέλ.
Οταν φθάσαμε στους πρόποδες της Ακρόπολης έπρεπε να διαλέξουμε έναν από τους δύο τρόπους ανάβασης. Ο ένας να πάρεις το πλακόστρωτο ανηφορικό μονοπάτι και ενδιάμεσα να κάνεις και καμιά στάση σε κάποιο ίσκιο για ξεκούραση. Και ο άλλος να νοικιάσεις ένα γαϊδουράκι με τον οδηγό που θα σε ανεβάσει άνετα! Το αντίτιμο για τα πέντε – δέκα λεπτά γαϊδουροκαβαλαρίας είναι 6 ευρώ.
Φθάνοντας στην πρώτη εξωτερική είσοδο το βλέμμα σου θα πάει σε ένα εντυπωσιακό καράβι – τριήρη, σκαλισμένο στον σκληρό βράχο.
Μετά το επίπονο ανέβασμα μιας πέτρινης κλίμακας με πάνω από 50 σκαλοπάτια θα βρεθείς στην πύλη – είσοδο του φρουρίου.
Η Ακρόπολη – Φρούριο πρωτοκτίστηκε από τους αρχαίους Λίνδιους. Ξανακτίστηκε από τους Βυζαντινούς. Οι Ιωαννίτες έβαλαν όπως φαίνεται δυνατά το χεράκι τους και τελευταίοι οι Τούρκοι θα έκαναν προφανώς κάποιες επιδιορθώσεις.
Α! ξέχασα και τους Ρωμαίους που και αυτοί υπήρξαν κάποια εποχή “ιδιοκτήτες” του φρουρίου κάπου εκεί ανάμεσα στους αρχαίους Λίνδιους και τους Βυζαντινούς.
Στην Ακρόπολη δεσπόζουσα θέση έχει ο ναός της Λίνδιας Αθηνάς και βέβαια τα μεσαιωνικά τείχη των Ιωαννίτων. Οπως είχα ακούσει κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας είχαν γίνει εσφαλμένες επεμβάσεις αποκατάστασης των αρχαίων μνημείων. Ομως, με ανακούφιση είδα πως τα τελευταία χρόνια η ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει επέμβει σωστά στα μνημεία. Η θέα από εδώ πάνω είναι ονειρική και θα μπορούσες με τις ώρες να βλέπεις το απέραντο γαλάζιο μα ο Ηλιος – Απόλλων από πάνω είναι ανελέητος!
Υ.Γ. Την επόμενη φορά θα σας “πάω” στο Μπουντρούμ.
