Χέρια προσευχόµενα

…Κι έπειτα έγειρε στο πλάι και κοιµήθηκε! Ακουµπισµένο το κεφάλι πάνω στα δυο δεµένα µεταξύ τους χέρια, ήρθε ο ύπνος να τον πάρει και να τον ταξιδέψει στους αγαπηµένους του κόσµους!
Λέω κόσµους και κόσµοι ήταν· κόσµοι πολλοί, πάρα πολλοί, κι όλοι γεµάτοι χαρούµενα πρόσωπα, καθαρά χέρια, ευγενικές φωνές, δίχως φεγγάρια µελαγχολικά µα µε ήλιους φωτεινούς που δεν σού ’καίγαν το πρόσωπο ούτε κι έτσουζαν οι λάµψεις τους τα µάτια σου.
Κι αυτός τώρα ήταν άγγελος, κι είχε τις δυο φτερούγες του τεράστιες και ολάσπρες που τις άνοιγε και µ’ ένα ‘‘φρααααπ’’ πέταγε σε κάθε σπίτι που τον καλούσε η προσευχή των ανθρώπων… Κάθε φορά, σε κάθε ύπνο του, πάντα το ίδιο µοτίβο· οι ολόλαµπροι κόσµοι εµφανίζονταν, κι όµως… στα σπίτια µέσα υπήρχαν άνθρωποι αδύναµοι, που πάλευαν τις δυσκολίες µιας αόρατης στους πολλούς ζωής!
Τούτες οι ψυχές προσπαθούσαν να βρουν τα πατήµατά τους, να βρουν τη δύναµη, τη… λύση κι όταν δεν το κατάφερναν, ύστατη ενέργεια… “έδεναν” τα δυο τους χέρια και προσεύχονταν σ’ εκείνον τον άγγελο και λαχταρούσαν να ακούσουν τα φτερά του δίπλα τους!
Ο άγγελος κατέφθανε και δίχως λέξη ανθρώπινη, τις γαλήνευε, δίχως χέρι τις σήκωνε, και τις ξεπροβόδιζε έξω από το σπίτι, στον ολόλαµπρο κόσµο! Τις έβλεπε τότε να χαµογελούν, χαµογελούσε κι αυτός, άνοιγε τις φτερούγες του και πέταγε γι’ αλλού…!