Όταν χάνεται μία ανθρώπινη ζωή, που μάλιστα θα μπορούσε να είχε σωθεί, τότε πάντοτε χάνεται μιας μοναδικής και απόλυτης αξίας προσωπικότητα, για όποιον άνθρωπο και να πρόκειται. Ο κόσμος μας γίνεται φτωχότερος.
Όλοι σχεδόν οι Ευρωπαίου παίρνουμε τη βασική και την εγκύκλιο εκπαίδευση, αρκετοί πηγαίνουμε και στα Πανεπιστήμια. Υποτίθεται ότι αφού διδασκόμαστε από Γλώσσα και Λογοτεχνία μέχρι Φυσική, Χημεία και Μαθηματικά ότι μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε σφαιρικά, όπως λέμε, τα προβλήματά μας.
Oλοι χαρήκαμε και το είδαμε ως μια νίκη, έστω και προσωρινή, της ζωής πάνω στο θάνατο, τη σωτηρία του διάσημου Δανού ποδοσφαιριστή Έρικσεν που κατέρρευσε στο γήπεδο. Σε ένα διεθνή αγώνα της χώρας του για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Όλοι μας ζούμε την ευτυχία της οικογένειάς του.
Πραγματικά στο γήπεδο υπήρχαν οι ικανοί γιατροί και οι συνεργάτες τους για άμεση βοήθεια. Για την τεχνητή αναπνοή και τη χρησιμοποίηση του διαθέσιμου απινιδωτή για την επανάκτηση της καρδιακής λειτουργίας και ότι άλλο χρειαζόταν.
Υπήρξε η συγκίνηση όλων μας για την επιτυχή αντιμετώπιση μιας καρδιακής προσβολής. Όπως είπε ο γιατρός που έζησε το περιστατικό, ο Έρικσεν πέθανε και επανήλθε στη ζωή.
Το να πανηγυρίζουμε όμως όλοι σαν να λύσαμε ένα σοβαρό παγκόσμιο πρόβλημα υγείας και περίθαλψης και μάλιστα σαν να πρόκειται στο μέλλον να αντιμετωπίζονται όλα τα σοβαρά προβλήματα υγείας με επιτυχία απανταχού της γης είναι μια τεράστια υπερβολή.
Πόσες χιλιάδες άγνωστοι και άσημοι και πάμπτωχοι Έρικσεν ακόμη και στην Ευρώπη αλλά κυρίως βέβαια στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, της Ασίας και της Αφρικής δεν θα πεθάνουν αβοήθητοι σε παρόμοια περιστατικά!
Αυτό θα γίνεται, εάν σε αυτές τις χώρες του τρίτου κόσμου προηγουμένως δεν θα είχαν πεθάνει οι άνθρωποι αυτοί από την πείνα ή την έλλειψη πόσιμου νερού. Αυτός ο πλανήτης, που ευτυχώς στην ήπειρό μας αντιμετωπίζει συνήθως με επιτυχία πολλά δυσάρεστα περιστατικά, όπως του ποδοσφαιριστή Έρικσεν, δεν έχει χώρο για όλους τους ανθρώπους.
Όπως έγραφε πρόσφατα στα Χανιώτικα Νέα ο πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, ο Γιάννης ο Φίλης, ο πλανήτης μας δεν είχε χώρο για τους μικρούς Κούρδους τον 15 μηνών Αϊτίν και τον τρίχρονο Αϊλάν. Αυτούς τους ξεβράζει νεκρούς η θάλασσα. Αυτούς τους πάμπτωχους πρόσφυγες και μετανάστες. Τα τόσο μικρά αυτά παιδιά.
Το περιστατικό με την ευτυχή κατάληξη του Έρικσεν θα πρέπει, πέρα από τη μεγάλη χαρά που μας έδωσε, να μας υπενθυμίζει τις τεράστιες, τις ασύλληπτες ανισότητες του κόσμου μας.
Δεν ονειρευόμαστε ένα κόσμο πλήρους ισότητας. Αυτός δεν υπήρξε ποτέ κάτω από οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς. Ούτε και θα υπάρξει στο μέλλον. Δεν γίνεται.
Πρέπει όμως να ονειρευόμαστε και να απαιτούμε ένα κόσμο με τα απαραίτητα υλικά αγαθά για όλους και την αναγκαία περίθαλψη για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Ο κόσμος μας δεν μπορεί να αναφέρεται και να υπάρχει μόνο για τους πλούσιους και για τους διάσημους. Όταν χάνεται μία ανθρώπινη ζωή, που μάλιστα θα μπορούσε να είχε σωθεί, τότε πάντοτε χάνεται μιας μοναδικής και απόλυτης αξίας προσωπικότητα, για όποιον άνθρωπο και να πρόκειται. Ο κόσμος μας γίνεται φτωχότερος.
Αυτά μας δίδαξαν και μας έμαθαν οι Έλληνες. Αυτά πρέπει να μας διδάσκει η αγωγή από τα σπίτια μας και η σωστή εκπαίδευσή μας. Ο ανθρωπισμός μας.
Παρά το ότι όπως μας λέει ο ποιητής Εμπειρίκος ο άνθρωπος έκαμε «οίστρο της ζωής του τον φόβο του θανάτου» και ενώ έχει επίγνωση της θνητότητάς του και της γενικότερης αδυναμίας του, ίσως όμως και εξαυτού του λόγου, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την ιδέα της παγκόσμιας αλληλεγγύης.
Η πραγματοποίηση της μοιάζει τόσο μακρινή. Και ας έχουν γίνει αναρίθμητα διεθνή συνέδρια με αυτό το σκοπό. Και ας είχε ονειρευτεί την διεθνή αυτή αλληλεγγύη με τη μορφή της παγκόσμιας διακυβέρνησης ο Αϊνστάιν. Και ας υπάρχουν για την υλοποίησή της οι σχετικοί διεθνείς παγκόσμιοι οργανισμοί!
*Ο Σήφης Μιχελογιάννης είναι πρόεδρος Ελληνικού Τμήματος Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, πρώην Βουλευτής Χανίων
