Κύριε διευθυντά,
σύμφωνα με το άρθ. 106 παρ. 3 του Συντάγματος, «…μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ’ αυτές του Κράτους ή άλλων δημόσιων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο».
Αν, λοιπόν, ο “κρατισμός” αυτός ήταν χίμαιρα, τότε γιατί ο θεσμός του Κράτους-παρόχου (και όχι επιχειρηματία…) να προβλέπεται σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα
-με πρώτο εκείνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή του 1975- μέχρι σήμερα; Όταν τις τελευταίες δεκαετίες αφέθηκε, κυριολεκτικά, στο έλεος του Θεού και μόνο (λίαν επιεικώς…), δίχως ασφαλιστικές δικλείδες για τη σωστή και εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων, πώς γίνεται μετά να μιλάμε για αποτυχημένο σύστημα, όταν (λίαν επιεικώς ξανά…) ουδείς φρόντισε για την επιτυχία του;
Έτσι, ύστερα προκύπτουν οι διάφορες απόψεις, ότι πρέπει να παραγκωνιστεί η συλλογικότητα και να κυριαρχήσει η ατομική πρωτοβουλία στα πάντα, η ευκινησία, σταθερότητα, αποτελεσματικότητα και όλες οι συναφείς αρετές, τόσο στο οικονομικό όσο και, συνακόλουθα, στο πολιτικό πεδίο.
Απόψεις, όμως, που στηρίζονται σε σαθρή βάση (μάλλον για παλάτια στην άμμο πρόκειται): Πράγματι, πώς να υπάρξει πειστική σύγκριση ανάμεσα σε ατομικότητα και συλλογικότητα, όταν ο “κρατισμός” -αν δεν υποσκάφθηκε- σίγουρα, τουλάχιστον, δεν δοκιμάστηκε δίκαια και σωστά;
