Είναι πράγματι τραγικά και αχαρακτήριστα, αλλά όχι ακατανόητα, όλα όσα λαμβάνουν χώρα κυρίως την τελευταία εβδομάδα στη “γειτονιά” μας.
Θα μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο να σπαταλήσω τον ελεύθερο χρόνο μου μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας τις καθημερινές ζωντανές συνδέσεις των καναλιών, μαθαίνοντας νέα για το Σηφαλιό -το συμπαθές ερπετό του Ρεθύμνου- και τη σύζυγό του και για το αν τελικά καταφέρουν να δημιουργήσουν μια ευτυχισμένη οικογένεια στα ήσυχα νερά του φράγματος των Ποταμών, υπό το βλέμμα εκατοντάδων επισκεπτών.
Θα παρακολουθούσα με ενδιαφέρον κάθε συζήτηση σε εθνικό μα και σε διεθνές επίπεδο (απ’ ό,τι πληροφορήθηκα έφτασε και εκεί) για το πόσα κιλά νου και πόση ποσότητα Παιδείας χρειάζεται κάποιος, για να πραγματοποιήσει μια ανάλογη πράξη στην Ελλάδα!
Μα η σκέψη μου είναι καρφωμένη αλλού… δυτικά της Λεβεντογέννας, εκεί που συντελείται άλλο ένα ΕΓΚΛΗΜΑ, από εκείνα τα εγκλήματα που ξέρουν καλά να οργανώνουν και να εκτελούν οι “μεγάλοι”, που είναι τόσο μα τόσο ΜΙΚΡΟΙ και ανίκανοι για να διαχειρίζονται τις τύχες της ανθρωπότητας.
Έχουν περάσει 7 μήνες από τότε που η εφημερίδα “Χανιώτικα Νέα” -στην οποία αξίζουν πολλά συγχαρητήρια- έφερε στο φως της δημοσιότητας το «εγχείρημα της υδρόλυσης» των χημικών της Συρίας, δυτικά της Κρήτης. Έτσι το ονομάζουν κάποιοι που φοβούνται τις λέξεις και παίζουν κρυφτό μαζί τους, σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού τής πραγματικότητας και αντιμετώπισης κάθε υγιούς αντίδρασης. Από τότε ξεσηκώθηκε ολόκληρο το νησί. Αλλά ΜΟΝΟ η Κρήτη! Ψηφίσματα, δημοσιεύματα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αποκλεισμοί από τα Χανιά μέχρι το Λασίθι.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Πανελλήνιας εμβέλειας, έντυπος Tύπος Πανελλήνιας κυκλοφορίας, διεθνείς οργανώσεις που βαυκαλίζονται και διατυμπανίζουν τη σωτηρία του πλανήτη και ΚΥΡΙΩΣ η κεφαλή ενός κράτους… τηρούν σιγήν ιχθύος.
Μια σιωπή που σχεδόν πάντα δηλώνει συνενοχή. Ελάχιστες ήταν οι αναφορές αυτό το διάστημα με άρθρα στον έντυπο Tύπο για το θέμα και τηλεγραφικές ανακοινώσεις στο κρατικό ραδιόφωνο την τελευταία εβδομάδα. Για τα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα και τις μεταμεσονύχτιες στρογγυλές δημοσιογραφικές τράπεζες… ούτε λόγος.
Και ένα κράτος απών, να σιωπά εξοργιστικά -ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ θα τολμούσα να πω- προετοιμαζόμενο να χαθεί στις παραλίες και τα κοσμικά νησιά για τα μπάνια του λαού.
Και εκεί… κάπου δυτικά… σε ένα στίγμα απροσδιόριστο που από μόνο του δηλώνει θανατικό, να καταστρέφεται άραγε ΤΙ;;;;;
Ο θάνατος που πουλήθηκε στα νυχτερινά παζάρια των οβάλ γραφείων;;;
Ο θάνατος που έμεινε αδιάθετος γιατί το δούναι και λαβείν ναυάγησε;;;
Ο θάνατος που μπήκε στο περιθώριο γιατί ένας πιο δραστικός έκανε την εμφάνισή του;;;
Ή μήπως καταστρέφεται μια θάλασσα, ένα κομμάτι γης, μερικές χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων, το μέλλον μιας ανθρωπότητας που κάποιοι δίχως ιδανικά και αξίες, έτσι ψυχρά και κυνικά το σκοτώνουν ανάμεσα σε έννοιες άγνωστες, επιστημονικές και αφηρημένες;;;
Θα ήθελα να ήμουν εκεί, στο άγνωστο στίγμα του χάρτη, στο μαύρο σημείο της γης, στο σημείο που το ρολόι του κόσμου δείχνει μεσάνυχτα και επόμενος χτύπος δεν υπάρχει… να κοιτάξω στα μάτια όλους εκείνους που μετέχουν στο έγκλημα αυτό, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα.
Να ζητήσω να μου γράψουν σε ένα κομμάτι χαρτί τι ονειρεύονται για τα παιδιά τους!!! Τα παιδιά τους που είναι και δικά μου παιδιά… της πόλης μου, του νησιού μου, της πατρίδας μου, του κόσμου όλου!!! Και μετά… και μετά… να πετάξω το χαρτί στη θάλασσα. Να παρασυρθεί και να χαθεί στα νερά της μολυσμένης Μεσογείου. Και αυτή η απώλεια να είναι η δική μου ΚΡΑΥΓΗ….
«…αν αυτό το παραμύθι που ακούς, δεν τ’ αφήνεις μιαν αλήθεια να γυρέψει,
θα ‘χεις κάνει ένα κόσμο σαν κι αυτούς κι όλα θα τα έχεις καταστρέψει…»
Καληνύχτα ΚΕΜΑΛ… αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!!!
