Ο χειμώνας έχει τρεις μήνες, τον Δεκέμβριο (Δεκέμβρη), Ιανουάριο (Γενάρη) και Φεβρουάριο (Φλεβάρη)… Αυτό μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Έπρεπε να πάμε στις μεγαλύτερες τάξεις για να μάθουμε ότι ο χειμώνας (πάντα μικρό το πρώτο γράμμα του) αρχίζει στις 22 Δεκεμβρίου, μια μέρα πριν, μια μέρα μετά, όταν ο ήλιος βρεθεί στο χειμερινό ηλιοστάσιο, και ότι… κατ’ επέκταση η άνοιξη δεν αρχίζει την πρώτη Μαρτίου, αλλά στις 22, μια μέρα πριν, μια μέρα μετά, όταν ο ήλιος βρεθεί στην εαρινή ισημερία. Eνα, ή μάλλον δύο, τα κρατούμενα. Συν το ότι πως τα παραπάνω ισχύουν μόνο για το βόρειο ημισφαίριο της γης, στο οποίο ανήκει και η Ελλάδα μας, ενώ για το νότιο, στο οποίο, ανήκει η Αυστραλία (…κόλλησα σ’ αυτήν ύστερα απ’ το γνωστό στους αναγνώστες ταξίδι μου τον περασμένο μήνα), ισχύουν τα αντίθετα. Χειμώνα εμείς, οι Βορειοημισφαιρίτες, καλοκαίρι, οι Νοτιοημισφαιρίτες, άνοιξη εμείς, φθινόπωρο αυτοί… Και βέβαια, Χριστούγεννα με χιόνια εμείς, Χριστούγεννα με ήλιο και μπάνια αυτοί…
Ανοίγω παρένθεση. Ημέρα χαράς ήταν η 25η Δεκεμβρίου για τους Ρωμαίους που γιόρταζαν τη γέννηση του περσικού θεού Μίθρα, του “αήττητου θεού ήλιου”. Μια ημέρα που την είχαν συνδυάσει με τη χειμερινή τροπή του ήλιου, που εκεί γύρω αρχίζει να κερδίζει έδαφος. Ε, λοιπόν, αυτή τη μέρα διάλεξαν οι πατέρες της Εκκλησίας, …Βορειοημισφαιρίτες κι αυτοί, σαν ημέρα Γέννησης του Χριστού. Του ήλιου της Δικαιοσύνης που ήρθε να διώξει τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας και να πλημμυρίσει με το φως της αγάπης και της ελπίδας τις ψυχές των ανθρώπων. Κλείνω την παρένθεση.
“Τραγουδάς το χιόνι από το σπίτι/ μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;/ Να το τραγουδήσεις απ’ του αλήτη,/ αν μπορείς την ξέσκεπη γωνιά./ Να το τραγουδήσεις με τον χτίστη/ στ’ ανεμοδαρμένο του γιαπί/ με την εργατιά, γεμάτη πίστη/ που τους πάγους σπάει με το τσαπί./ Να το τραγουδήσεις ζευγολάτης/ της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς/ στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,/ που στο χιόνι τα ‘θαψε ο βοριάς./ Να το τραγουδήσεις στο σοκάκι,/ σαν εμένανε, όπως, μια βραδιά,/ χιόνι από το τρύπιο μου σακάκι/ γέμιζε την άδεια μου καρδιά”. Το ποίημα “Τραγουδάς το χιόνι” του Αθανασίου Γ. Κυριαζή.
Η Χάρη του Θεού το δικό του αμόνι
Του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου χθες, 20 Δεκεμβρίου, και στο τακτικό από της εκδόσεώς της συνεργάτη της εφημερίδας μας λόγιο αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο Χατζηνικολάου, η σκέψη μου. Χρόνια του πολλά, καλά κι ευλογημένα/ σαν του παλιού καλού ζευγά τα δροσερά σπαρμένα! Και δια της στήλης η ευχή μου. Λάμπουσα προσωπικότητα της Ορθοδοξίας ο πάντα ταπεινός κι ευπροσήγορος, ο πολυγραφότατος π. Ιγνάτιος που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα 27 βιβλία κι έχει έτοιμο το 28ο! Μικρή σημασία γι’ αυτόν το γεγονός ότι δεν τον έκαναν Επίσκοπο, όπως κατά κοινήν ομολογία, θα έπρεπε. Το μέγεθος του ρόλου δεν εξαρτάται από το μέγεθος της σκηνής, το πιστεύω του. Από τότε που εκάρη μοναχός, στις 6 Οκτωβρίου 1960, την παραμονή της εορτής των Αγίων Πατέρων στον Αζωγυρέ Σελίνου και πήρε το όνομα Ιγνάτιος, από τον Δάσκαλό του Άγιο Ειρηναίο Γαλανάκη τον Χριστιανό.
“Ώσπερ αετού η νεότης”, για να θυμηθώ τον Ψαλμωδό, του π. Ιγνατίου, που πήρε, όπως μου είπε προχθές, σε μια μεγάλη κουβέντα που κάναμε, το όνομα Ιγνάτιος, για δυο λόγους. Γιατί παράγεται από το λατινικό “ignis”, που σημαίνει φωτιά ο πρώτος και γιατί ένιωθε ότι ως μοναχός, θα είναι περιτριγυρισμένος, όπως, ήταν και ο προστάτης του Άγιος, από θηρία, ο δεύτερος. Πάντα δυνατό το ράμφος του αετού, γιατί το ακονίζει διαρκώς στα βράχια. Πάντα δυνατή η γραφίδα του π. Ιγνατίου. Η Χάρη του Θεού, η άνωθεν δωρεά, πρωτίστως, αλλά και η αγάπη των αναγνωστών του, τα δικά του αμόνια. Ούτως ή άλλως, όπως λέει και ο Ρίλκε, στο περίπου τα λόγια του, από δανεικό φως ζούμε, κι αυτό το δάνειο πρέπει να το εξοφλήσουμε.
“Βαδίζοντας με τον Χριστό”, ο τίτλος του νέου βιβλίου του λίαν αγαπητού π. Ιγνατίου, που κυκλοφορεί εντός των ημερών. Θα μου δοθεί ευκαιρία να ξαναγράψω γι’ αυτόν, σκέφτομαι, ενώ τελειώνει ο χώρος που έχω γι’ αυτήν τη Στάση. Ανεξόφλητο το χρέος μου απέναντί του. Και γιατί το πρώτο κείμενό μου στα “Χανιώτικα νέα”, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ήταν μια βιβλιοκρισία για το δεύτερο βιβλίο του “Διάλογος ψυχής”…
