Η μονολεκτική νοηματική επάρκεια, της φρίκης, ταυτισμένη με τη λέξη
-τη μία λέξη- διαβρώνοντας τις συλλαβές της, ταξίδεψε κιόλας εβδομήντα δύο χρόνια στον “Υφήλιο καιρό”…
Κληροδοτώντας στις γενιές του μέλλοντος τον φόβο, μιας “θανατοποιημένης ζωής” θα ‘λεγε κι ο Ιατρόπουλος.
ΧΙΡΟΣΙΜΑ: Ο τραγικός συμβολισμός του ονόματος της Ιαπωνικής πόλης, με τις αλάθητες παραπομπές στον τρόμο, τον όλεθρο, τον θάνατο…, ταχέως αυτομάτως αναδεικνύεται.
Με μια μόνο λέξη. Όπως, Ναγκασάκι, ακόμη. Η κατατιθεμένη “ταύτιση” με τα πολυάριθμα θύματα. Αθώα. Μία λέξη με την ιστορική ισχύ, συμπυκνωμένη στη σημειολογία. Στην παγκόσμια σημειολογία. Οπως Βατερλώ, όπως Βιετνάμ, όπως Αουσβιτς.
…Στις οκτώ και 13 λεπτά το πρωί, δόθηκε λέει, η εντολή για τη ρίψη!!!
ΟΚ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, ΟΚ, ο στρατηγός της “ονειδίνειας πραγμάτωσης”, Μακ Αρθουρ.
ΟΚ ο “έσχατος δήμιος” στην ιεραρχία των κομιζόντων το ΚΑΚΟ.
Ο ταπεινός εκτελεστής, ο πιλότος Τομ Φίρμπι.
Και η ρίψη συνετελέσθη, και ο σκοπός επετεύχθη!
Ο “φλεγόμενος σιμούν” τύλιξε τη ζωή, κι αφάνισε κι αποδεκάτισε και τραυμάτισε βαρειά, περισσότερες από εκατόν είκοσι χιλιάδες ψυχές, συνολικά! Αλλά και χρέωσε εκατομμύρια άλλες, με την μόλυνση και τις τερατογενέσεις, και τις ασθένειες και την αγωνία… για δεκαετίες!!
Ο Αύγουστος στην αρχή της 6ης ημέρας του και η πρώτη ρίψη…
Σε τρεις ημέρες, την 9η του μήνα, ενώ το αίμα των πληγών έρεε ακόμη με “αρτεσιανή ένταση”, ενώ η αλλοφροσύνη επεριπάτει ήδη εφιαλτική στα ταραγμένα μονοπάτια της ομαδικής παράκρουσης, μια δεύτερη ρίψη στο Ναγκασάκι!!
Αλλά εκατό χιλιάδες ανθρώπινα πλάσματα στη φωτιά!!
Ο ατομικός κεραυνός εξ’ ουρανού, “πέτυχε” εύκολα το νέο Δράμα.
Άλλο ένα δράμα, που γέννησε η εγκληματική υπέρβαση των ορίων του ανθρώπου… Από τον ίδιο!
Δίχως την φρόνιμη “επαλήθευση” περί της αναστρεψιμότητας της ζημιάς.
Περί του ελέγχου του μεγέθους της.
Δίχως τον κώδικα του “Ισόρροπου Δέους”!
Με το αλαζονικό και ανάλγητο περίπαιγμα της απόλυτης ισχύος, ένθεν των μετώπων.
Όχι κακείθεν.
Πέρα από τον ανθρώπινο πόνο. Πέρα από την αδικία. Πέρα από την ματαιότητα των θανάτων, το άφρονο πέρασμα του ανθρώπου βίαια από το όριο ζωής του, σημαίνει βέβαια την αυτοκτονία του. Και μάλιστα, περνώντας από την κόλαση του εκφυλισμού των Φυσικών Νόμων αυτής της ζωής!
…Η φωτογραφία… Η φώτο, που δεν έχασε ποτέ την τραγική αισθητική της οξύτητα.
Η εικόνα της παιδούλας, που ολόγυμνη κραυγάζει τρέχοντας, με την συμφορά συνακόλουθα όλων των βημάτων της, ευθέως, ή παλινδρομούντων…
Η αθώα παιδίσκη εν καμίνω, να το πω έτσι, “εμβληματική πρόταξη” της μαρτυρικής πόλης, ες αεί….
…Η απειλή της απόλυτης εξουσίας, πάντα θα συντηρεί το φόβο…
Και τη βασανιστική αμφιβολία για το ενδεχόμενο, να παρεισφρύει στο ασυνείδητο των λαών, και ν’ αφήνει στάλα τη στάλα το δηλητήριο της ανασφάλειας…
Μοίρα εξ αναγκασμού, την οποία η κοινωνική θέληση, δεν μπορεί ν’ αλλάξει.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Αποσπάσματα από το κείμενο της γράφουσας “Χιροσίμα”.
(“Χανιώτικα νέα” – 6 Αυγούστου του 2000)