Με αφορµή την εκποµπή “Γεύσεις Κρήτης” των “Χανιώτικων νέων” επισκεφτήκαµε τον παλιό οικισµό του Εµπρόσνερου µε το Μετόχι Ρέντα, ο οποίος παρά την ιώβειο υποµονή των ελάχιστων κτηνοτρόφων, απογόνων του άλλοτε κατοικηµένου Μετοχίου να διατηρήσουν την κτηνοτροφία, οι διαχρονικές αντιξοότητες που πλήττουν την ορεινή κυρίως ύπαιθρο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αποτελούν τροχοπέδη ακόµα και για ανασυγκρότηση του παλιού Μετοχιού.
Παρά ταύτα, τα τελευταία χρόνια άρχισε να διαφαίνεται µια ελπίδα ανάπτυξης στο Μετόχι Ρέντα που είναι χτισµένο σε υψόµετρο 600 µέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και απέχει από την πόλη των Χανίων 44 περίπου χιλιόµετρα.
Η αρχή έγινε από τον κτηνοτρόφο Γιώργο Γιανναράκη ο οποίος µε πολλή αγάπη για την ύπαιθρο που µεγάλωσε και παραµένει, αποφάσισε να προχωρήσει σε ανοικοδόµηση της µισοκατεστραµµένης πατρικής του οικίας µετατρέποντάς την σε µια παραδοσιακή σύγχρονη εξοχική κατοικία για την οικογένειά του. Και επειδή η περιοχή είναι ορεινή και ανέκαθεν κτηνοτροφική, θέλησε να χτίσει και έναν Κούµο – Μουσείο, όπως ήταν τα παλιά χρόνια όλοι οι κούµοι, οι οποίοι λειτουργούσαν σαν µικρές επιχειρήσεις τυροκοµώντας το γάλα των κοπαδιών τους.
Για την ιστορία του Μετοχιού είχαµε την ευκαιρία να πληροφορηθούµε από τον κ. Γιανναράκη πώς ήταν προ και µετά την κατοχή.
«Εγώ γεννήθηκα, µεγάλωσα και µένω µόνιµος κάτοικος στον Εµπρόσνερο µαζί µε την οικογένειά µου, αλλά όπως µου έχουν πει οι γονείς µου και έχω ακούσει και από άλλους ηλικιωµένους χωριανούς, στο Μετόχι στα χρόνια πριν και για πολλά ακόµα χρόνια µετά την Κατοχή, κατοικούσαν δέκα οικογένειες µε τις περισσότερες να είναι πολύτεκνες. Την παλιά περίοδο όλα τα χωριά είχαν αρκετούς κατοίκους µε πολλά παιδιά.
Όµως, στα ορεινά κυρίως χωριά οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ δύσκολες γιατί δεν υπήρχαν δρόµοι, ηλεκτρικό ρεύµα, ύδρευση και σχολεία. Τα µικρά παιδιά που έµεναν π.χ. στο Μετόχι Ρέντα για να πάνε σχολείο ξεκινούσαν κάθε πρωί διανύοντας µε τα πόδια ένα µονοπάτι οκτώ χιλιοµέτρων για να πάνε στο σχολείο του Εµπρόσνερου και αργά το απόγευµα να ακολουθήσει η επιστροφή στα σπίτια τους. Οι δυσκολίες επιβίωσης βέβαια ήταν που υποχρέωσαν τις περισσότερες οικογένειες να εγκαταλείψουν το Μετόχι και στα επόµενα χρόνια να έχουν µείνει τρεις οικογένειες που και αυτές το εγκατέλειψαν αργότερα. Τα σπίτια ερήµωσαν και µε την πάροδο των χρόνων προκλήθηκαν µεγάλες φθορές. Ένα από αυτά τα µισογκρεµισµένα σπίτια ήταν και το πατρικό µας το οποίο αποφάσισα να αναστυλώσω και έτσι να δώσω σε αυτόν τον εγκαταλελειµµένο οικισµό µια άλλη διάσταση χτίζοντας µάλιστα και έναν κούµο σύµφωνα µε την παλιά εποχή, για να βλέπουν οι νέοι πώς παρασκεύαζαν οι βοσκοί στα βουνά το τυρί και τα άλλα τυροκοµικά προϊόντα. Ευελπιστώ ότι και άλλοι χωριανοί απόγονοι των οικογενειών που ασχολούνται όπως εγώ µε την κτηνοτροφία, να πράξουν ανάλογα για τα γκρεµισµένα σπίτια του Μετοχιού και ακόµα πως η δηµοτική Αρχή θα µας βελτιώσει τον αγροτικό δρόµο των οκτώ χιλιοµέτρων από τον Εµπρόσνερο µέχρι τη Ρέντα».
