Χωρίς τη μάσκα του καρναβαλιού

Το παραπέτασμα της σκηνής ανοίγει, και  εμφανίζεται μπροστά μας ο χαρούμενος και κεφάτος κόσμος της τρελής αποκριάτικης βραδιάς. Πρόσωπα χαρούμενα γελαστά, γεμάτα δροσιά και χάρη στολίζουν απόψε την εικόνα μας. Βραδιά χαρισμένη στα ολόχρυσα  νιάτα  αλλά και στην περίλυπη ρυτιδωμένη γιαγιά και  παππού, που από κάποια γωνίτσα αναπολούν τα περασμένα, και καμαρώνουν τώρα τα χαρούμενα παιδιά και εγγόνια.
-Αποκριά! Σερπαντίνες κομφετί λάγνα αρώματα, σαμπάνιες, κρασί, φλερτ, έρωτες τραγούδι, ομορφιά και αγάπη μίας νύχτας. Χαμόγελα πρόσκαιρα, υποκλίσεις, όνειρα, που γεννιούνται  απόψε για να σβήσουν  στην ανατολή της νέας μέρας. Κολομπίνες πεταχτές, σκερτσόζες, με πιερότους χορεύουν κάτω από τους ήχους μιας γλυκιάς  μουσικής. Στόματα ανοίγουν και ξεχύνονται γλυκόλογα, όρκοι, και το θερμό φιλί της βραδιάς  αφήνει τα αποτυπώματά του στην καρδιά.
Οι καημοί και οι πόνοι ανήκουν τώρα στην ιστορία του παρελθόντος. Απόψε γράφεται μέσα μας το αθάνατο τραγούδι των ονείρων της τρελής  νιότης, που θα τ’ αρπάξουν  οι τραγουδιστές  για να τo τονίσουν με κιθάρες, λαγούτα  και λύρα, σαν ουράνια μελωδία, σαν ύμνο αφιερωμένο σε μία αιώνια αγάπη.
-Η βραδιά προχωρεί: Με τη δύση όμως της  νύχτας κλείνει το παραπέτασμα  του αποκριάτικου ονείρου. Παντού τώρα, στα κέντρα, στα σπίτια, στους δρόμους, ποδοπατημένες σερπαντίνες και κομφετί, σκισμένες μάσκες, σκόρπια όνειρα,  κουρελιασμένες ελπίδες  και νωπές  ακόμη αναμνήσεις  της βραδιάς. Από κάποια παλιά  ξεχασμένη γειτονιά, η βραχνή φωνή ενός ανθρώπου του λαού που διαλαλεί τα  ζεστά κουλούρια του, μας δείχνει τώρα την άλλη  όψη της ζωής:
Τους ανθρώπους χωρίς τη μάσκα του καρναβαλιού !