Το 1993 ο Τζίμης Πανούσης κυκλοφορούσε τον δίσκο “Vivere Pericolosamente” και έβαζε στη ζωή μας τον… ύμνο της μεταπολίτευσης. Δεν χρειάστηκε πάνω από 200 λέξεις για να περιγράψει στο τραγούδι του “Νεοέλληνας”, τις παθογένειες και τις ιδεολογικές απιστίες μιας γενιάς που τύπωσε σε μπλουζάκια το άρμα του Πολυτεχνείου, βούτηξε το δάχτυλο στο μέλι των ευρωπαϊκών κονδυλίων και έζησε για πολλά χρόνια το δικό της λαμπερό τηλεπαιχνίδι. Μέχρι που ο τροχός της τύχης έδειξε τη χρεωκοπία.
Αυτή την… πολυτραγουδισμένη περίοδο η Ελλάδα την άφησε πίσω της και επίσημα, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή έβγαλε από την πρίζα το τζουκ-μποξ και ο Γιώργος Παπανδρέου είδε στη συνέχεια τη λατέρνα να παρασύρεται στο δημοσιονομικό κατήφορο. Επτά χρόνια μετά οι συνέπειες των μνημονίων έχουν σκεπάσει κάθε μελωδία. Η μπάντα που πήγε να δώσει ρυθμό ένα… φεγγάρι στις πλατείες αποδείχθηκε ξεκούρδιστη.
Στην αυλαία αυτής της επταετίας, δεν υπάρχει πλέον ούτε ο νεοέλληνας μα ούτε και ο Πανούσης. Μένει λοιπόν να φτιάξουμε τον “μεταμνημονιακό” Eλληνα και -κυρίως- να βρούμε αυτόν που θα τον τραγουδήσει…
