Χώροι στάθμευσης

Ως δημότης αυτής της πόλης και μάλιστα κάτοικος στην συνοικία Αϊ Γιάννη, γειτονεύω με το πρώην, πλέον στρατόπεδο Μαρκοπούλου. Παρακολουθώντας την πορεία, πολλών χρόνων, παραχώρησης ή μη παραχώρησης του στρατοπέδου από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον Δήμο Χανίων, έχω να παρατηρήσω τα παρακάτω, θέτοντας σχετικά ερωτήματα:
1. Γιατί τόση χρονοτριβή, καθυστέρηση και γραφειοκρατία παραχώρησης, για ένα στρατόπεδο που φυτοζωούσε τόσα χρόνια, με ελάχιστους φαντάρους που στην ουσία δεν είχαν αντικείμενο απασχόλησης Αλήθεια τι σκοπό εξυπηρετούσε;
2. Γιατί, ένας τέτοιος χώρος δεν απελευθερωνόταν, αλλά δέσμευε μια έκταση 57 στρεμμάτων στην καρδιά της πόλης;
3. Αφού, έστω και αργά, παραχωρήθηκε στο Δήμο Χανίων και στους δημότες, γιατί δεν δόθηκε δωρεάν; Δεν είναι δημόσια υπηρεσία ο στρατός και ο Δήμος;
4. Γιατί κατάντησε ένας χώρος εναπόθεσης μπαζών, άχρηστων υλικών και πεπαλαιωμένων, μεταπολεμικών αυτοκινήτων;
Μετά τις κατά καιρούς τυμπανοκρουσίες παραχώρησης, από τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές, αλλά και τον πρωθυπουργό της χώρας, θεωρούμε ότι μια τέτοια κίνηση παραχώρησης θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, δεκαετίες τώρα και επιβεβλημένη με μια μόνο απλή κίνηση πολιτικής βούλησης, από πλευράς του Υπουργείου και όχι να συνδιαλέγεται με την Δημοτική Αρχή, με ωφελιμιστικούς όρους παραχώρησης!
Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στο δια ταύτα, για το τι μέλλει γενέσθαι για το πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου. Ισχυριζόμαστε πως αν δεν υπήρχε η φωνή διεκδίκησης της πρωτοβουλίας των διαμαρτυρόμενων κατοίκων για δημιουργία πάρκου, στο χώρο αυτό, θα είχαν έτοιμα τα σχέδια για ανέγερση πολυκατοικιών, τσιμεντοποίησης και παρκινγκ!
Μια σύγχρονη και έξυπνη πόλη, ωστόσο, δεν χρειάζεται ούτε υπέργεια ούτε υπόγεια παρκινγκ, αλλά ένα σχεδιασμό έξυπνης αποτροπής μετακίνησης αυτοκινήτων στο κέντρο, δημιουργίας πεζόδρομων και όχι πεζοδρομίων, ενθάρρυνσης και προτροπής εναλλακτικής μετακίνησης με τα πόδια ή με ποδήλατα, αποκέντρωσης καταστημάτων και εμπορικών κέντρων! Είναι κοινά αποδεκτό πως η πόλη μας πάσχει από το καυτό πρόβλημα της κυκλοφορίας αυτοκινήτων, καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, ιδιαιτέρα, βέβαια, κατά τους θερινούς μήνες, με τους χιλιάδες επισκέπτες, που κατακλύζουν το κέντρο.
Γενικά χρειάζεται μια άλλη κουλτούρα αντιμετώπισης του σοβαρού αυτού προβλήματος Αν πάρει κανείς ως κέντρο την Αγορά και μια ακτίνα 500 μέτρων, καλύπτεται ο πυρήνας της πόλης. Αυτός ο πυρήνας θα έπρεπε να είναι μόνο πεζόδρομοι, πράσινο και κομψές ηλεκτρονικέ πινακίδες με πληροφορίες για την πόλη και την ιστορία της και όχι να γίνεται ο κακός χαμός στο κέντρο με τα άνευ λόγου και αιτίας κυκλοφορίας παντός οχήματος!
Το πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου, με άλλη ονομασία, φυσικά, που θα πρέπει να δοθεί, μόνο ελεύθερο πάρκο πρασίνου, αναψυχής και χαλάρωσης μπορεί να γίνει, χωρίς μαντρότοιχους και συρματοπλέγματα, χωρίς άλλες «προσωρινές» χρήσεις! Να συνδέεται με τον αστικό ιστό, να είναι διαμπερές, ως μια συνέχεια της πόλης.
Φαντάζομαι την πόλη μας από ψηλά, στο άμεσο μέλλον με ένα πνεύμονα πρασίνου, γεμάτο χαρές, φωνές πουλιών, όπου θα χτυπάει η καρδιά της πόλης! Μιας πόλης που θα σέβεται τον δημότη και τον επισκέπτη!
Σίγουρα, όλα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά πολλές μικρές παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν άμεσα Π.χ η πεζοδρόμηση, αρχικά της οδού Χατζημιχάλη Γιάνναρη και Σκαλίδη, απομάκρυνση υπηρεσιών από το κέντρο όπως περιφέρεια και δικαστήρια, περιφερειακά εμπορικά κέντρα κλπ
Τέλος, η πόλη χρειάζεται ένα μακρόπνοο όραμα εκσυγχρονισμού, σε συνάρτηση με την καλλιέργεια εξωστρέφειας, με αλληλεπιδράσεις και επιρροές με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ένας Δήμος δεν είναι μόνο το κέντρο του, αλλά όλες οι περιφερειακές δημοτικές κοινότητες που βρίσκονται στο περιθώριο! Μια πόλη δεν είναι τελικά μόνο τα κτίρια, τα μνημεία και οι δρόμοι, της, αλλά και οι άνθρωποί της που την αγαπάνε και την σέβονται.