Το Δ.Ν.Τ. είναι προβληματισμένο με την εμπλοκή του στο ελληνικό χρέος. Η Λαγκάρντ δηλώνει απερίφραστα ότι το Ταμείο έχει δώσει στην Ελλάδα περισσότερα χρήματα στην ιστορία του απ’ όσα σε άλλη χώρα. Μπήκε με το πρώτο μνημόνιο και προσπαθεί να βρει τρόπο να φύγει. Παραγγέλνει στους Ευρωπαίους «βρείτε τα μεταξύ σας με την Ελλάδα, είναι οικογενειακό σας πρόβλημα». Εχει γίνει φορτική προς τις Βρυξέλλες, πιεζόμενη ίσως και από τις Η.Π.Α., να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους, που τη θεωρούν υψίστης προτεραιότητος. Ενδιαφέρονται οι Αμερικανοί για μια μόνιμη οικονομική σταθερότητα στην Ελλάδα, να εκλείψει ο κίνδυνος χρεωκοπίας για να εξασφαλίσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, αλλά και επενδυτικές δραστηριότητες. Στην Ελλάδα των μνημονίων μέλημα των κυβερνήσεων ήταν η αντιμετώπιση του διογκούμενου χρέους ένεκα του οποίου όχι μόνο οι ξένοι, αλλά και οι Ελληνες δεν εμπιστεύονταν να κάνουν επενδύσεις. Στο 3ο μνημόνιο και στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων η κυβέρνηση δεσμεύεται να προχωρήσει τα επενδυτικά προγράμματα. Σε πρώτη φάση είναι τα περιφερειακά αεροδρόμια με τη γερμανική Fraport. Κατόπιν το υπόλοιπο 67% του Ο.Λ.Π. με την Cosco, μέσω Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Τρίτη περίπτωση, που έχει ενδιαφέρον και από γεωπολιτικής απόψεως, είναι η παραχώρηση της “ΤΡΑΙΝΟΣΕ”, την οποία η κυβέρνηση προσανατολίζεται να τη δώσει σε Γάλλους που εκμεταλλεύονται τους γαλλικούς σιδηροδρόμους. Η επίσκεψη του Ολάντ δεν είναι άσχετη και προς αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται για πιο αξιόπιστους από άλλους που έχουν δείξει ενδιαφέρον, αλλά πρυτανεύει και η σκέψη να υπάρξει ισορροπία μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, αφού οι τελευταίοι έχουν πάρει τ’ αεροδρόμια και οι Γάλλοι έχουν βοηθήσει στο πρόβλημά μας. Μια άλλη επένδυση κυοφορείται. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, η Hewlett Packard είχε ενδιαφερθεί να κάνει ένα εργοστάσιο στο Θριάσιο Πεδίο επί Σαμαρά, που δεν προχώρησε, διότι ενεπλάκη και Ελληνας μέτοχος, τον οποίον η Packard απέρριπτε. Σκοπεύει τώρα να ξαναπεράσει απ’ το Μ. Μαξίμου μήπως και προωθηθεί η προοπτική δημιουργίας σταθμού συναρμολόγησης και προώθησης υπολογιστών και άλλων προϊόντων της, με εξασφάλιση 300 περίπου θέσεων εργασίας. Ολα εξαρτώνται απ’ τις μεταρρυθμίσεις. Ο Ντάισελμπλουμ αποκλείει κούρεμα ή διαγραφή και ομιλεί για διακανονισμό με πάγωμα επιτοκίων, μετακύλιση και επιμήκυνση του χρέους και αποπληρωμή του σε βάθος 15ετίας με διάθεση το μάξιμουμ 15% του Α.Ε.Π. κάθε χρόνο. Η Λαγκάρντ στη Σύνοδο των G20 στη Λίμα του Περού θεωρεί αδόκιμη την άποψη Ντάισελμπλουμ, διότι το 15% του Α.Ε.Π. είναι μέγεθος αυξομειούμενο και ότι η ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους και της εξυπηρέτησής του είναι περίπλοκες υποθέσεις. Είχε δηλώσει προηγουμένως ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί και ότι κανείς δεν κάνει επενδύσεις σε μια χώρα που το χρέος της ξεπερνά το 200% του Α.Ε.Π. της. Ο Ολάντ λέει να βρεθεί «τρόπος βιωσιμότητος», η Μέρκελ χρησιμοποιεί τον όρο «ρύθμιση του χρέους» και ο Μοσκοβισί τάσσεται «υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους», αφού ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Πελαγοδρομούν στη φρασεολογία. Ή δεν ξέρουν τι θέλουν ή συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν. Ας συμφωνήσουν πρώτα να δούμε πώς θα συγκλίνουμε σ’ έναν κοινό παρανομαστή να βρούμε μιαν άκρη. Μπελάς στην κυβέρνηση είναι και η ανακεφαλαίωση των συστημικών τραπεζών, το μετοχικό κεφάλαιο των οποίων από 33 δισ. ευρώ που ήταν πριν 3 χρόνια, τώρα δεν υπερβαίνει τα 4 δισ. ευρώ. Πού πήγανε αυτά τα λεφτά; Αν τα λειτουργικά τους έξοδα είναι δυσανάλογα της κεφαλαιακής τους κατάστασης, ας τα μειώσουν και ας πουλήσουν τα παραρτήματά τους στο εξωτερικό. Κι εμείς περιμένουμε την ψήφιση του πρώτου πολυνομοσχεδίου 18 άρθρων, ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια κ.λπ., να γίνει αξιολόγηση, να πάρουμε μια δόση απ’ την πρώτη δόση, γιατί χωρίς αυτήν “ζήτω που καήκαμε”!!
Χρέος και… ύψους και… βάθους!
