Ολες οι χώρες του κόσμου είναι χρεωμένες. Οι πλούσιες περισσότερο και οι πτωχές λιγότερο και σε απόλυτες τιμές εν σχέσει με το Α.Ε.Π. τους. Το ερώτημα είναι ανησυχητικό, γιατί παρά τα λαμβανόμενα μέτρα για την αντιμετώπιση του παγκοσμίου φαινομένου με μειώσεις κοινωνικών παροχών, απολύσεις προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης και τις υπεφορολογήσεις, το δημόσιο χρέος αυξάνεται, αντί να μειώνεται. Σε τι ύψη θα φθάσει, δεν θέλουν να το σκέπτονται.
Οι “νεοηγετικές” ομάδες, που κυβερνούν παρασκηνιακά, παραπλανούν τους ανθρώπους για να τους κλείνουν στο μαντρί, διαλύοντας την κοινωνική συνοχή με πρωτοφανή νέα μέτρα, που έχουν αποτέλεσμα την κατάρρευση των εθνικών οικονομιών. Τους εξαπατούν με το να επιβάλλουν λιτότητα, περιορίζονται τα έξοδά τους και από τα δικά τους έσοδα να βάζουν τα πιο πολλά στην άκρη για ν’ αγοράζουν συνειδήσεις και να πέφτουν σαν ακρίδες στις περιουσίες τους.
Στην παρούσα κρίση χρέους οι εξωθεσμικοί παράγοντες διάλεξαν τις αδύναμες χώρες να πειραματιστούν για να λύσουν το πρόβλημα του παγκοσμίου χρέους. Στην ήπειρο του ευρώ επέλεξαν την Ελλάδα εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητος, γενικεύοντας την εσωτερική υποτίμηση, μέτρα που αντί να βελτιώνουν, χειροτερεύουν την κατάσταση. Σημειωτέον, ότι στην Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία, χρεωμένες με τεράστια ποσά, τέτοια μέτρα δεν επεβλήθησαν, αν και έχει αναγνωρισθεί ότι το πρόβλημα είναι ολοκλήρου της Ε.Ε. και όχι μεμονωμένως των κρατών μελών της.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει σε άλλες υπερχρεωμένες χώρες του κόσμου. Από μελέτες του Global Debt Clock Economist προκύπτει ότι η χώρα με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος είναι οι Η.Π.Α. με 14,05 τρισ. δολάρια ή 44.200 δολάρια για κάθε πολίτη και δεύτερη έρχεται η Ιαπωνία με 12,3 τρισ. δολάρια ή 98.000 δολάρια για κάθε Ιάπωνα. Με άλλα λόγια το 48,5% του συνολικού χρέους του πλανήτη, που ανέρχεται σε 54,3 τρισ. δολάρια το έχουν οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία.
Μπρος σ’ αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα ευαισθητοποιήθηκε ο Ο.Η.Ε., που με ψήφισμά του αποφάσισε, με ψήφους 124 ναι, 11 όχι και 41 αποχές, να συγκροτηθεί επιτροπή εκπόνησης ενός νομικού σχεδίου, βάσει του οποίου θα καθορίζεται ο τρόπος αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους χωρίς τα κράτη, να περιμένουν τους πιστωτές ν’ αποφασίζουν μόνοι τους, αλλά να παίρνονται “λύσεις με αντικειμενικές διαδικασίες”. Πρόκειται περί “ιστορικής απόφασης” κατά τη “Deutsche Welle” που προβλέπει την “προστασία των χρεωκοπημένων κρατών”.
Στο ψήφισμα ξεκαθαρίζεται ότι “η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους” και ότι σπάζει το μονοπώλιο του Δ.Ν.Τ. και άλλων παραγόντων. Είναι δε απορίας άξιον, γιατί η αντιπροσωπία της χώρας μας, που ζει το μεγαλύτερο πρόβλημα του χρέους, απείχε της ψηφοφορίας. Φαίνεται πως συντάχθηκε με τις απόψεις Γερμανών, που υποστηρίζουν ότι η απόφαση του Ο.Η.Ε. είναι ασαφής, ότι σπανίως τα ψηφίσματά του είναι δεσμευτικά και ότι η διαδικασία αναδιάρθρωσης ενός χρέους δεν είναι ανεξάρτητη των πιστωτών, που εκείνοι αποφασίζουν και καθορίζουν τους όρους. Περιέργως δε στο θέμα του ψηφίσματος του Ο.Η.Ε. δεν δόθηκε δημοσιότητα, εκτός ελαχίστων μέσων και η κυβέρνηση για ευνόητους λόγους το υποβάθμισε, καθ’ όσον είναι εξαρτημένη από τη διεθνή κεφαλαιαγορά.
Το ψήφισμα του Ο.Η.Ε. ανοίγει νέα εποχή στις διεθνείς σχέσεις όπως πριν 366 χρόνια με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (24-10-1648) δόθηκε τέλος στον τριακονταετή θρησκευτικοοικονομικού χαρακτήρα πόλεμο, που ανεγνωρίζετο το δικαίωμα της εξουσίας να διαχειρίζεται τις εσωτερικές οικονομικές και πολιτικές της υποθέσεις χωρίς εξωτερικούς περιορισμούς.
Το ψήφισμα του Ο.Η.Ε. φέρνει στο προσκήνιο των διεθνών σχέσεων τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, που καθιέρωσε το αυτεξούσιο του κράτους ως θεμελιώδη αρχή, η οποία στις μέρες μας έχει καταστρατηγηθεί.
