Η ελληνική Παιδεία ήταν και θα παραμείνει προβληματική, παρά του ότι έχουν περάσει απ’ το Υπουργείο, απ’ το 1994 κι ύστερα, ο Γ. Παπανδρέου, ο Γ. Αρσένης, ο Π. Ευθυμίου, η Μ. Γιαννάκου, ο Ε. Στυλιανίδης, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Κ. Αρβανιτόπουλος και πριν απ’ τον Ν. Φίλη ο Αρ. Μπαλτάς, που κατάργησε στην ουσία τον “νόμο Διαμαντοπούλου”. Κανείς δεν μπόρεσε να κάνει μία μεταρρύθμιση που ν’ αντέξει στον χρόνο. Κάθε υπουργός που έρχεται εξαγγέλλει τη δική του αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μέχρι και την κατάργηση των Πανελληνίων σκέφθηκαν, αυστηροποιώντας τις προαγωγικές στα Γυμνάσια και Λύκεια. Κανένας υπουργός δεν το τόλμησε κι έτσι ένας φαύλος κύκλος συνεχίστηκε στην παιδεία, στον πλέον ευαίσθητο αυτό τομέα για το μέλλον του τόπου και της νεολαίας προς χάριν της στείρας πολιτικής.
Φτηνά μηνύματα από συνθηματολόγους, ενίοτε από ημιμαθείς υπηρέτες της πολιτικής, επέτρεψαν την εισβολή των κομμάτων και της αναρχίας στα Πανεπιστήμια. Επιχείρησαν να διορθώσουν προηγούμενα “δήθεν” λάθη με καινούργια λάθη μέσα σ’ ένα μεγάλο εκρηκτικό κλίμα, που δημιουργούσαν χωρίς κάποια σοβαρή πρόταση.
Με απώτερο στόχο να γίνει η ανώτατη εκπαίδευση ιδιωτική στα ποικιλώνυμα Κέντρα Σπουδών, που πουλάνε πτυχία και όνειρα σε χιλιάδες νέους, μετατρέποντας τη γνώση από κοινωνικό δικαίωμα σε εμπόρευμα.
Η πολύπαθη Παιδεία ήταν η προεκλογική καραμέλα των κυβερνήσεων με ηχηρά προγράμματα σε ιλουστρασιόν χαρτί, για “τομές” και “αλλαγές”. Αποτέλεσμα; Χειροτέρευση. Ωσπου να ισχύσει το νέο καθεστώς, έρχεται άλλη “μεταρρύθμιση”, που κι αυτή σβήνει σαν βεγγαλικό. Στο παρελθόν “αριστερά” εσήμαινε κοινωνικές ανατροπές. Εξέφραζε την άρνηση των θέσεων της δεξιάς. Τώρα, που είναι στο προσκήνιο, γύρω απ’ το “προσωπείο” της συνωθούνται οι πιο καμουφλαρισμένοι αρνητές της δημοκρατίας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι πρέπει να υποταχθούν στην “αλάνθαστη” θέλησή τους.
Η ανωτάτη εκπαίδευση δέχθηκε επιθέσεις και ύπουλα χτυπήματα επί 30 χρόνια. Μετά δε τον νόμο “Διαμαντοπούλου”, που ψηφίστηκε το 2011 με 255 ψήφους και αντιμετώπιζε ό,τι στρεβλώσεις υπήρχαν απ’ το 1982, ήρθε ο κ. Μπαλτάς και άρχισε το ξήλωμά του με πρόσχημα το νοικοκύρεμα της παιδείας. Για μια ακόμη φορά το θέμα κινήθηκε στους πολιτικούς συσχετισμούς. Γίνεται “μπλακ χιούμορ” της πολιτικής με επιστέγασμα την τοποθέτηση ως υπουργού του κ. Φίλη, ενός δημοσιογράφου, φοιτητή της Νομικής, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναρμόδιου γι’ αυτή τη δουλειά. Με Π.Ν.Π. κατεδάφισε ό,τι απέμεινε απ’ τον “νόμο Διαμαντοπούλου”. Ο υπουργός, που «αναγνωρίζει τον πόνο των Ποντίων, αλλά δεν ήταν γενοκτονία», θέλει ν’ αλλάξει τα Θρησκευτικά και τα Αρχαία.
Δεν γίνεται κανείς υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, όταν δεν πιστεύει στη συνταγματικώς επικρατούσα θρησκεία. Αυτό είναι στα αρνητικά του κ. Τσίπρα, αλλά το “μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει”. Μόνο ειδικοί είναι οι κατάλληλοι να δώσουν τέτοιες λύσεις και να δρομολογήσουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χωρίς σκιαμαχίες για πολιτική εκμετάλλευση. Ομως ο καθένας μπορεί να κρίνει αν η μείωση της διδασκαλίας των Αρχαίων αποτελεί προοδευτικό μέτρο ή ανθελληνικό! Ούτε λόγος για πραγματική παιδεία, που σημαίνει ανάπτυξη της πνευματικής δημιουργικότητας, της σκέψης των μαθητών και τον προβληματισμό, που κάνει το σχολείο ενδιαφέρον. Οποιες επιστημονικές οντότητες έχει να επιδείξει ο ελληνισμός, προέρχονται απ’ την αυταπάρνηση αρκετών δασκάλων όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης που με την επιστημοσύνη τους καταφέρνουν τα “ξουράφια μυαλά” των ελληνοπαίδων να υπερτερούν σε γνώσεις άλλων πτυχιούχων. Ομως αυτός ο πνευματικός πλούτος της χώρας ξενιτεύεται στα καλύτερα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σπολλάτη μας!!
