Χρυσομαλλούσα κοπελιά

Χρυσομαλλούσα κοπελιά
την είχανε γεννήσει,
που σαν κρινάκι όμορφη
λουλούδιζε στη φύση.
Σαν τη νεράϊδα έφεγγε
στου φεγγαριού τα χάδια,
και ηλιαχτίδα ήτονε
στσι νύχτας τα σκοτάδια.
Είχε πλανέψει τη καρδιά
νέου κυπαρισάτου,
μ’ ένα κορμί αλύγιστο
εις τη περπατησιά του.
Που ανεβοκατέβαινε
τσι γειτονιάς σοκάκια
για να τα πούνε οι καρδιές
μόνο με τα ματάκια.
Απ’ την αυλή που πότιζε
τα ρόδα τ’ ανθισμένα
κι απ’ τα παραθύρια τσι
που τα ‘χε πλουμισμένα
Με τα ξανθιά της τα μαλλιά
που ‘ταν σαν το μετάξυ
π’ άστραφτε και λαμπίριζε
σαν είθε τη κοιτάξει.
Στη θαμπωμένη ντου ματιά
αγγελοφτερουγούσε
και στη ψυχή με τη καρδιά
Σαν γοργόνα κολυμπούσε
Σε πέλαγα χωρίς στεριά
έψαχνε τη ψυχή ντου
οντέ καρδιά κι ωκεανό
του κανε τη ζωή ντου.