Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Ο απολογισμός μιας δασκάλας που βρίσκεται λίγο πιο πάνω απ’ τη μέση της δασκαλικής της διαδρομής, μαζί με κάποιες απ’ τις σκέψεις των τελευταίων μαθητών της επί τη λήξει της φετινής σχολικής χρονιάς στον σημερινό Παιδότοπο.
Ύστερα από δική μου πρόταση. Για τη γνωστή στους αναγνώστες της στήλης δασκάλα Χριστίνα Γρηγοράκη πρόκειται. Να ‘ναι καλά και αυτή και βέβαια οι μαθητές της. Και οι τελευταίοι, τα Πεμπτάκια του Δημ. Σχ. Καλυβών Αποκορώνου (απ’ τις δραστηριότητές τους οι φωτογραφίες), όπως και όλοι οι προηγούμενοι. Δασκάλα που χάριν των μαθητών της υπάρχει η και εξαίρετη ζωγράφος φίλη μου. “Αντάρτισσα”, κατά δήλωσή της… Πάντα ψηλά τη σημαία της Δασκαλοσύνης, Χριστίνα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΧΡΕΟΥΣ ΚΙ ΕΥΘΥΝΗΣ
Φέτος, συμπληρώνω αισίως 22 χρόνια στην εκπαίδευση. Όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν, από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε σχολική αίθουσα ως εκπαιδευτικός μέχρι και σήμερα, επωμίζομαι, στον ίδιο πάντα βαθμό, το αίσθημα του χρέους και της μεγάλης ευθύνης για την καθοδήγηση των μαθητών μου στην εξερεύνηση του κόσμου γύρω τους, στην ανακάλυψη της γνώσης και των έμφυτων ταλέντων τους, στην ανάπτυξη της φαντασίας τους, στην εξέλιξη της σκέψης τους, στην καλλιέργεια των ψυχικών και νοητικών τους ικανοτήτων. Αναμφίβολα, είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, κουραστικό, επίπονο, μα οι καρποί που γεύεσαι στο τέλος, έχουν τόση γλύκα ώστε βρίσκεις τη δύναμη να απαλείψεις οτιδήποτε μέσα στη χρονιά, σου στάθηκε εμπόδιο, σε ταλαιπώρησε, σε πίκρανε, σε παίδεψε.
ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ
Πάει λοιπόν, πέρασε κι αυτή η χρονιά. Κι όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ο δρόμος δεν ήταν από άκρη σ’ άκρη σπαρμένος με ροδοπέταλα. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε αν όλα ήταν ανθηρά και ρόδινα χωρίς να χρειαστεί να δώσω έστω μία μάχη προκειμένου να καταφέρω να βιώσω τη χαρά της επίτευξης των στόχων μου; Με αυτό το σκεπτικό, μιας και πίσω από κάθε παιδί, βρίσκεται κι ένας γονιός, ευχαριστώ από καρδιάς τους γονείς που με ειλικρίνεια και θετικότητα, έδειξαν εκτίμηση και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου και στάθηκαν δίπλα μου υποστηρικτικά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, ωστόσο, οφείλω και σε εκείνους που ήταν διστακτικοί και δύσπιστοι, γιατί αποτέλεσαν για μένα ένα κινητήριο μοχλό, μία μεγάλη πρόκληση ώστε να επαναπροσδιορίσω τον ρόλο μου, να αναμετρηθώ με τον ίδιο μου τον εαυτό, να επιμείνω στην αναζήτηση λύσεων, να εφαρμόσω καινούργιες τεχνικές και στρατηγικές, περισσότερο διαδραστικές, να εργαστώ με ακόμα μεγαλύτερο πάθος, κάνοντας πιο γόνιμη και δημιουργική τη διδασκαλία μου με απώτερο σκοπό να εμπνεύσω τους μαθητές μου… να αγγίξουν το δικό τους αστέρι!
ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Σε κάθε λήξη, δηλώνω κουρασμένη, τόσο, που δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα καταφέρω να επανέλθω τον Σεπτέμβριο. Και κάθε Σεπτέμβριο, αντικρίζοντας τους νέους μου μαθητές, αίφνης, γίνεται κάτι μαγικό. Ένα φως αισθάνομαι να διαχέεται μες το μυαλό μου, γεννώντας ακατάπαυστα πρωτότυπες ιδέες που προτείνονται στα παιδιά, εμπλουτίζονται από εκείνα, διαμορφώνονται σύμφωνα με τις δικές τους ιδιαίτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα τους και, στην πορεία, υλοποιούνται η μία μετά την άλλη. Ανέκαθεν, λειτουργούσα ως αντάρτισσα! Γονίδιο προφανώς και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό! Ως πνεύμα ανήσυχο, δεν επαναπαύομαι και αρνούμαι να μπω σε καλούπια. Απεχθάνομαι τη στείρα διδασκαλία της αποστήθισης, είμαι αντίθετη στην πιστή υπακοή στο Αναλυτικό Πρόγραμμα, στη βαρετή και ανούσια προσκόλληση στα σχολικά βιβλία. Παιδιά που δεν αυτενεργούν, που παραμένουν παθητικά, σιωπηλά και αμέτοχα, που κοιτούν ανυπόμονα και επίμονα το ρολόι τους, που χασμουριούνται και δυσανασχετούν, δεν είναι απλά ένα καμπανάκι στα αυτιά του εκπαιδευτικού… είναι οι καμπάνες της παναγίας των Παρισίων!
Από τις σκέψεις των Πεμπτακιών της…
• Όλες οι στιγμές που ζήσαμε κι οι αναμνήσεις που δημιουργήσαμε, θα μου μείνουν αξέχαστες!
• Από τη φετινή χρονιά, θα θυμάμαι την παρουσίαση της θεατρικής μας παράστασης, βασισμένη στο βιβλίο «Με λένε Ελπίδα» της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη.
• Φέτος, εξασκηθήκαμε στα προβλήματα και στους νοερούς υπολογισμούς, γίναμε μικροί ηθοποιοί και μάθαμε πολλά για τα παλιά και πολύ σημαντικά χρόνια.
• Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν οι παρουσιάσεις που κάναμε στη Γεωγραφία. Επίσης, θα θυμάμαι την εκδήλωση που οργανώσαμε για την Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου.
• Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που κάναμε το μάθημα γιατί ήταν πολύ διασκεδαστικός.
• Μου άρεσε η διαδικασία να ψάχνουμε πληροφορίες για θέματα που αναλαμβάναμε να παρουσιάσουμε.
• Η φετινή χρονιά, πέρασε πολύ γρήγορα. Αν με ρωτούσατε ποιο είναι τα αγαπημένα μου μάθημα, θα σας έλεγα, όλα! Δε θα ξεχάσω τα βιβλία που διαβάσαμε, οι αναλύσεις κειμένων και έργων τέχνη που κάναμε και την παρέα με όλους μου τους φίλους.
• Δε θα ξεχάσω τα διασκεδαστικά μας παιχνίδια και τις εκδρομές μας!
• Μου άρεσε πολύ όταν κάναμε αστεία και γελάγαμε όλοι μας.
• Αυτό που θα θυμάμαι είναι όταν κάναμε το μάθημα της Ιστορίας έξω, στην αυλή του σχολείου μας.
• Οι δικές μου αναμνήσεις θα είναι οι συζητήσεις μας και ο τρόπος που αναλύαμε τα μαθήματα.
• Μια από τις καλύτερες μου αναμνήσεις θα είναι ο χρόνος που αφιερώναμε με την ομάδα μου για να βάζουμε πρώτα όλοι μαζί τις ιδέες μας κι ύστερα να γράφουμε τα κείμενά μας!
• Η φετινή χρονιά ήταν η καλύτερη. Μοχθήσατε για εμάς και εύχομαι να μπορέσουμε να σας το ανταποδώσουμε μια μέρα στο μέλλον. Ευχαριστώ.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
