” Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν”… Και η φράση αυτή του Σιμωνίδη του Κείου (Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά) στον νου μου, ενώ περιδιάβαζα το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής 27 Αυγούστου στην έκθεση Ζωγραφικής της Χανιώτισσας Χριστίνας Κανιτσάκη, κόρης της γνωστής συγγραφέα Αθηνάς Κανιτσάκη, με τον γενικό τίτλο ” Παιχνιδιών Μνήμη”, στο Χαμάμ της οδού Κατρέ της Παλιάς Πόλης των Χανιών. “Ποιήματα” και τα 34 έργα της .
Ποιήματα νοσταλγίας σ΄ένα πρώτο επίπεδο, σ’ ένα πρώτο κοίταγμα. Ένα τρενάκι, ένα καραβάκι, ένα κουρδιστό ανθρωπάκι… Μια μεταξωτή κλωστή που συνδέει το όποιο χθες με το όποιο αύριο… Ποιήματα ελπίδας σ’ ένα δεύτερο- αχ αυτή η παδική αθωότητα! Ναι, η ομορφιά, έτσι όπως την υπηρετεί η Χριστίνα, μπορεί να σώσει τον κόσμο, για να θυμηθώ τον Ντοστογιέφσκι… Για μια “όαση εν μέσω πανδημίας” έκανε λόγο μια φίλη μου, που ” εντυπωσιάστηκε” και από τα έργα της ζωγράφου και από τα σχόλια στο Βιβλίο των Εντυπώσεων…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πολλοί, πάμπολλοι, οι επισκέπτες της Έκθεσης που εγκαινιάστηκε το Σάββατο 21 Αυγούστου και έκλεισε τη Δευτέρα 30 Αυγούστου.
