Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για τη βραβευμένη νουβέλα “Migozarad” του Χρήστου Τσαντή, που βασίστηκε στην ιστορία ενός προσφυγόπουλου απ’ το Αφγανιστάν, και κυλοφορεί ευρύτατα τελευταία σαν βιβλίο και στο Διαδίκτυο, ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο. “Migozarad” σημαίνει “θα περάσει” μας εξηγεί ο συγγραφέας του βιβλίου, το “ομιλητικό” εξώφυλλο του οποίου είναι έργο της Χανιώτισσας Αθηνάς Γαλανάκη. Καθόλου τυχαίο ότι «το κείμενο επικοινώνησε και ενεργοποίησε δεκάδες μαθητές απ’ όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης στα Χανιά», μας λέει επίσης ο και υπεύθυνος των εκδόσεων “Ραδάμανθυς”, συγγραφέας στο σημείωμα που του ζήτησα για τις ανάγκες του αφιερώματος. Πάντα έτοιμη να συμπαρασταθεί στον κάθε Φαζίλ η καρδιά τους, όπως φαίνεται και απ’ τα δείγματα γραφής και ζωγραφικής που φιλοξενούνται στη σελίδα.
Καλοτάξιδο και στο Διαδίκτυο το Migozarad, Χρήστο!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
To “Migozarad” (σημαίνει: Θα περάσει) γεννήθηκε μέσα από τη εμπειρία της συνύπαρξης με τους Αφγανούς πρόσφυγες, στους αυτοσχέδιους καταυλισμούς ανάμεσα στα 2005 και 2010 στην Πάτρα. Ο Φαζίλ, ένας ανήλικος Αφγανός παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς για να βρει την οικογένειά του, με την οποία χωρίστηκε όταν εκείνοι εγκατέλειψαν αιφνιδιαστικά τη χώρα για να σωθούν. Θα συναντηθεί με έναν Έλληνα δημοσιογράφο, που κάνει ρεπορτάζ στην πόλη για το προσφυγικό ζήτημα. Αυτή η συνάντηση θα κάνει τον δημοσιογράφο να δει με μία άλλη, πιο καθαρή ματιά, το όλο ζήτημα, και την ίδια στιγμή θα κάνει ένα εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας, καθώς θα θυμηθεί τις διηγήσεις της προσφυγιάς, που έχουν ενσωματωθεί και στο δικό του DNA, αφού η οικογένειά του βίωσε τη Μικρασιατική καταστροφή.
Η νουβέλα βασίστηκε πάνω στη διήγηση του Φαζίλ, του παιδιού που πρωταγωνιστεί, η οποία και διακρίθηκε στον 30ο διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών. Πρόσφατα έγινε η δεύτερη έκδοσή του σε ebook και μπορεί να το βρει όποιος θέλει μέσα από την πλατφόρμα του Readpoint. Εκτιμώ ότι έχει διαχρονική αξία και πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το κείμενο επικοινώνησε και ενεργοποίησε δεκάδες μαθητές από όλες τις βαθμίδες εδώ στα Χανιά. Τα παιδιά μπορούν, καλύτερα από τους μεγάλους, να διακρίνουν την αυθεντικότητα, τη γνησιότητα, και είναι λιγότερο επηρεασμένα από τα ρατσιστικά στερεότυπα με τα οποία βομβαρδίζονται οι μεγαλύτεροι άνθρωποι μέσα από πολλές πηγές. Τα έργα των παιδιών που συμπεριλαμβάνονται στην δεύτερη έκδοση, κείμενα και ζωγραφιές – μαθητών από το 3ο Γενικό Λύκειο, το 10ο Δημοτικό Σχολείο, το 11ο και το 19ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων, καθώς από τα Πουλιά, τους Οδηγούς και τους Μεγάλους Οδηγούς του Τοπικού Τμήματος Χανίων του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού – πραγματικά συγκλονίζουν και σώζουν την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης χώρας, που πολλές φορές μοιάζει να ξεχνάει ακόμα και τη δική της προσφυγική ιστορία!
Ο και υπεύθυνος των εκκδόσεων ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
Χρήστος Τσαντής
Τρία γράμματα μαθητών από το τμήμα Ανθρωπιστικής Κατεύθυνσης της Γ΄ τάξης του 3ου ΓΕΛ Χανίων, (2017).
Αγαπητέ Φαζίλ,
ιδιαίτερα συγκινημένος από την ιστορία σου, που όλοι διαβάσαμε σήμερα στην τάξη, ένιωσα κι εγώ, όπως και οι συμμαθητές μου, την ανάγκη να σου στείλω αυτό το γράμμα ως έναν τρόπο για να νιώσουμε και οι δύο καλύτερα. Δυστυχώς ζούμε όλοι σε μια εποχή πολέμου, παρόλο που σε κάποιες χώρες δεν γίνεται αντιληπτός και δεν χρησιμοποιούνται όπλα. Ο δικός σου πόλεμος όμως, από τον οποίο θέλησες να ξεφύγεις, είναι αληθινός, με σάρκα και οστά. Χαίρομαι ιδιαίτερα που κατάφερες να το «σκάσεις» και να συνεχίσεις τη ζωή σου μαζί με την οικογένειά σου σ’ ένα ειρηνικό περιβάλλον.
Στέλιος, 3ο Γενικό Λύκειο Xανίων
Αγαπητέ Φαζίλ,
η ζωή είναι ένα βιβλίο με άγνωστο τέλος και συγγραφέα, και συνήθως έρχεται έτσι όπως δεν τα περιμένουμε. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν καθρέπτης. Θα πέσει, θα σπάσει, κάποιος ή εσύ ο ίδιος θα βρεις τη δύναμη να τον ξανακολλήσεις… και πάλι από την αρχή. Ολα είναι κρεμασμένα από ένα νήμα και από εσένα εξαρτάται αν κοπεί. Εχε πίστη.
Ελένη και Τζώρτζια,
3ο Γενικό Λύκειο Χανίων
Αγαπημένε μου Φαζίλ,
διαβάσαμε μέσα στην τάξη την προσωπική σου ιστορία, τα βιώματα δηλαδή που είχες σχετικά με τον πόλεμο και την προσφυγιά. Εγώ προσωπικά δεν έχω ζήσει τέτοιου είδους εμπειρίες και συγκλονίστηκα όταν διάβασα τη δική σου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι εκπλήξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, μας επιφυλάσσει η ζωή. Γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι ο πόλεμος είναι ένα απάνθρωπο πράγμα, που αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια και την πατρίδα τους. Δεν έχει να προσφέρει κάτι, αλλά αντίθετα στερεί ανθρώπινες ζωές και προκαλεί δυσβάσταχτο πόνο. Και είμαι σίγουρη ότι εσύ ένιωσες αυτόν τον πόνο σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μπορώ να σκεφτώ. Το μόνο που είμαι σε θέση να κάνω αυτήν τη στιγμή είναι μερικές ευχές. Εύχομαι λοιπόν, να είσαι το τελευταίο παιδί σε αυτόν τον κόσμο που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Εύχομαι να είσαι το τελευταίο παιδί, ο τελευταίος άνθρωπος που έχει νιώσει τον πόνο που προκαλεί ο πόλεμος. Αναρωτιέμαι όμως: μπορούν άραγε να γίνουν αυτά σε έναν κόσμο που υπάρχουν ελάχιστα ίχνη ανθρωπιάς;
Γεωργία, 3ο Γενικό Λύκειο Χανίων
