ΟΙ ΜΕΡΕΣ των Χριστουγέννων, με μνημόνια ή όχι, παραμένουν οι πιο συναισθηματικά φορτισμένες του χρόνου. Μια δυσεύρετη κι ανεκπλήρωτη ελπίδα τις τρέφει: η ελπίδα για έναν «άλλο» καλύτερο κόσμο, επιτέλους με ειρήνη και ευδοκία παντού.
ΑΙΩΝΕΣ τώρα, στη λάμψη των στολισμένων δρόμων, των πλατειών και βιτρινών των πόλεων, η αντίθεση ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχια παραμένει έντονη.
…ΣΗΜΕΡΑ, με την ελληνική κρίση αμείωτη, με έναν κόσμο ταραγμένο και με το προσφυγικό υπό έκρηξη, η δυστυχία είναι δυσανάλογα μεγάλη. Σε καιρούς κρίσιμους, σαν αυτούς που διανύουμε όπου όλα είναι έκρυθμα, έτοιμα να διαλυθούν από πολέμους και καταστροφές, η προσδοκία της «γέννησης» και του νέου «φωτός» είναι περισσότερο αναγκαία.
ΟΛΟΠΙΚΡΑ τα Χριστούγεννα στη χώρα μας για 7η χρονιά. Τα πάντα, και με αριστερό πρόσημο, δείχνουν την ανθρωπιστική καταστροφή που επέφεραν -και φέρνουν συνεχώς- μνημόνια, κακές πολιτικές επιλογές, αυτοσχεδιασμοί και εμμονές των κυβερνήσεών μας.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ξεφύγουμε από την αιώνια κατάρα που μας δέρνει, όχι σαν Ελληνισμό, αλλά σαν ελληνικό κράτος: της αποτυχίας να κυβερνηθούμε σωστά και της ανημποριάς να ξεφύγουμε από την ανατολίτικη μιζέρια. Τόσο στη δημόσια διοίκηση, όσο και στη στάση μας απέναντι σ’ αυτό που λέμε κράτος.
ΕΠΤΑ χρόνια «βουλοπλέουμε» μεταξύ Ευρώπης και Τρίτου κόσμου. Κι ενώ έχουμε όλα τα εχέγγυα να φτιάξουμε «ένα κράτος της προκοπής», επιμένουμε να συντηρούμε το «κράτος της πλάκας» που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι. Ο πολιτικαντισμός (δεξιός, σοσιαλιστικός ή αριστερός) καλά κρατεί.
…ΖΟΥΜΕ με τα προβλήματά μας ανέγγιχτα. Κάπου φαίνεται πως αισθανόμαστε «ευτυχείς» στη μιζέρια μας, αφού δε αλλάζουμε με τίποτε. Πιθανόν, όλη αυτή η κατάσταση να άρχισε να «βολεύει» το Βερολίνο και τις Βρυξέλες. Για τους δικούς τους λόγους.
ΤΑ προβλήματα γύρω μας θα υπάρχουν πάντα. Με αυτά γεννιόμαστε, με αυτά πορευόμαστε. Γι’ αυτό υπάρχουν κι οι αγώνες. Για να τα διορθώνουμε. Τίποτε δεν χαρίζεται και σε κανέναν. Τίποτα και ποτέ δεν πρόκειται να είναι τέλειο στον κόσμο. Έτσι, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, όσο κι αν το επιδιώκουν οι άλλοι, όσο κακές κι αν είναι οι συνθήκες στις οποίες ζούμε. Υπήρξαν και θα υπάρξουν και καλές μέρες, αρκεί να τις επιδιώξουμε, να τις θελήσουμε μόνοι μας…
ΑΝ σκεφτόμασταν λογικά και όχι μόνο συναισθηματικά, αν ο καθένας από το πόστο του έπραττε το καθήκον του, αν ενεργούσαμε αποβλέποντας στο γενικότερο καλό κι όχι πάντα στο ατομικό, αν αλλάζαμε πρώτα εμείς και δεν περιμέναμε να αλλάξουν πρώτα οι άλλοι, αν ψηφίζαμε τους καλύτερους και όχι αυτούς που θα μας κάνουν τα «ρουσφέτια», αν νιώθαμε «πολίτες» και όχι κομματικοί «πελάτες», αν…, αν…, ίσως τότε να βγαίναμε από το επταετές (κοίτα «ιστορική» ειρωνία!) τούνελ και να αντικρίζαμε μια άλλη μέρα.
Πιο αισιόδοξη, πιο φωτεινή. Κατά τα άλλα, «Καλές γιορτές»…
