Η φύση και οι συνθήκες του επαγγέλματος, τους φέρνουν μακριά από τα σπίτια τους τις ημέρες που όλοι θέλουν να είναι κοντά στους δικούς τους ανθρώπους. Αλλοι πίσω από το τιμόνι σε κάποια εθνική οδό, άλλοι ψηλά στον ουρανό και άλλοι σε κάποια θάλασσα. Τους εντοπίσαμε -κάποιους από αυτούς πολύ μακριά- και τους ζητήσαμε να θυμηθούν ιδιαίτερες Χριστουγεννιάτικες εορτές μακριά από τα σπίτια τους. Ολοι είχαν από κάτι ενδιαφέρον να μας πουν…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΑΚΗΣ, Ταξιτζής:
«Μια ζωή στο τιμόνι»
«Ολα τα χρόνια που εργάζομαι στο Ταξί, τις περισσότερες γιορτινές μέρες βρίσκομαι πίσω από το τιμόνι. Είναι αλήθεια ότι τόσο την παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων αλλά και της Πρωτοχρονιάς, ο κάθε άνθρωπος θέλει να τις απολαμβάνει με την οικογένεια του και τους οικείους του. Αυτό με στεναχωρεί,αλλά τι να κάνουμε αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας, να εξυπηρετούμε τον κόσμο» μας λέει ο Μιχάλης Λειβαδιτάκης. Χρόνια στο τιμόνι σημειώνει ότι «πριν από μερικά χρόνια, πριν η οικονομική κρίση αρχίσει να πλήττει όλους τους Έλληνες, μπορούσα Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά να κάνω ένα ρεπό ώστε να βρίσκομαι στο γιορτινό τραπέζι με την οικογένειά μου. Όμως τα τελευταία τρία χρόνια δεν υπάρχουν ώρες – καιρός για ξεκούραση. Το μεροκάματο είναι λίγο, και προσπαθώ ,όπως όλοι οι συνάδελφοι μου, να καλύψουμε κάποια από τα έξοδα μας, τις ημέρες των γιορτών, αφού τότε υπάρχει αυξημένη κίνηση στην πιάτσα».Ο κ. Λειβαδιτάκης τόνισε ότι «τις γιορτινές μέρες και νύχτες, αν και βρισκόμαστε μακριά από τα σπίτια μας, η ψυχολογία μας είναι καλή, γιατί οι πελάτες μας έχουν μια ανεβασμένη διάθεση, είναι χαμογελαστοί και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα». Τα ευτράπελα και οι εύθυμες ιστορίες με πελάτες δεν λείπουν τις μέρες των γιορτών. Μια από αυτές μας εξιστόρησε ο κ. Λειβαδιτάκης, λέγοντας τα εξής «πολύς κόσμος επιλέγει τις γιορτές να κινηθεί με ταξί επειδή οι νύχτες θέλουν διασκέδαση και πιοτό, δεν θέλουν να κινήσουν τα δικά τους αυτοκίνητα, γιατί θέλουν τα ξημερώματα συνήθως που τελειώνει η διασκέδαση, να πηγαίνουν με ασφάλεια στο σπίτι τους. Ετσι πριν από χρόνια ανήμερα των Χριστουγέννων νωρίς το πρωί, μπαίνει στο Ταξί ένας πελάτης που επέστρεφε από ένα ρεβεγιόν. Ο άνθρωπος είχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Μου λέει μια διεύθυνση και ξεκινάω να τον πάω στο σπίτι του. Όταν φτάσαμε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν το σπίτι του. Μου λέει ξανά μια άλλη διεύθυνση, μα και πάλι δεν ήταν η σωστή. Την τρίτη φορά “πέσαμε” σε σπίτι ενός φίλου του, ο οποίος βλέποντας σε τι κατάσταση ήταν ο φίλος του, έβαλε τα γέλια. Τελικά ο νηφάλιος φίλος του μου είπε τη σωστή διεύθυνση».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΡΑΚΗΣ, αυτοκινητιστής:
«Αποκλεισμένοι στο 90ο χιλιόμετρο»
«Εχω περάσει πολλά αλλά τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτά του 1982-1983» μας λέει ο κ. Γιάννης Κουκουράκης. Σαράντα χρόνια αυτοκινητιστής έζησε πολλά συμβάντα, όμως ένα από αυτά δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη του. «Ταξιδεύαμε τότε με το “Κύδων” προπαραμονή Χριστουγέννων από τα Χανιά για να πάμε Θεσσαλονίκη. Την παραμονή το πρωί ήμασταν στον Πειραιά. Τα χρόνια εκείνα το κλίμα ανάμεσά μας ήταν πολύ καλό. Βγαίναμε 15 αυτοκίνητα από το καράβι και φεύγαμε όλοι μαζί σαν πορεία. Ο καιρός ήταν κακός και γύρω στη 1 το μεσημέρι φτάσαμε στο 90ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης στο ύψος της Θήβας. Εκεί μας σταμάτησαν γιατί ο δρόμος ήταν αδιάβατος από τα χιόνια. Θα ήταν και ενάμιση μέτρο ύψος!» λέει ο παλιός φορτηγατζής. Με τόσο χιόνι και με τον κακό καιρό να συνεχίζει, η αναχώρησή τους καθυστέρησε… λίγο. Για την ακρίβεια σχεδόν 4 ημέρες! «Αποκλεισθήκαμε και κάναμε Χριστούγεννα στο 90ο χιλιόμετρο. Παρέα με συναδέλφους. Κοιμόμασταν μέσα στα αυτοκίνητα που τους είχαμε τις μηχανές ανοικτές για να μην παγώσουν και είχαμε ρίξει και αντιψυκτικό. Στο ύψος αυτό υπήρχε και ένα εστιατόριο-καφέ. Εκεί τρώγαμε για τις πρώτες δύο ημέρες. Στη συνέχεια όμως οι προμήθειες… σώθηκαν! Δεν υπήρχε τίποτα! Από το στρατόπεδο της Θήβας που ήταν εκεί κοντά μας έφεραν γαλέτες και κονσέρβες! Εμείς ήμασταν έξι άτομα και κάποια στιγμή που βρήκε ο μάγειρας του κέντρου συκωτάκια, ένας από εμάς τον απασχόλησε και ένας δεύτερος του βούτηξε τη λαδόκολλα με τα συκωτάκια και τα φάγαμε και αυτά. Όταν βέβαια γυρίσαμε πίσω από τη Θεσσαλονίκη αρκετές ημέρες μετά, σταματήσαμε στο ίδιο σημείο και του τα πληρώσαμε! Τι να κάνουμε τα κλέψαμε, αφού πεινούσαμε» τονίζει. Όσο για το φορτίο των φορτηγών που ήταν μανταρίνια και πορτοκάλια κυρίως ένα μέρος του δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του αφού όποιος περνούσε από το σημείο εκείνο έπαιρνε και ένα πορτοκάλι… για το δρόμο! Η περιπέτεια έληξε με την επέμβαση του… στρατού αφού χωματουργικά μηχανήματα και άρματα των ενόπλων δυνάμεων άνοιξαν την Εθνική Οδό και τα φορτηγά μπόρεσαν να φύγουν από το 90ο χιλιόμετρο. «Τελικά από προπαραμονή Χριστουγέννων που φύγαμε από την Κρήτη φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη σχεδόν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Εκεί κάναμε και την αλλαγή του χρόνου. Ως αυτοκινητιστές ήμασταν πάντα στο δρόμο, με το κίνδυνο του ατυχήματος, του προστίμου. Δεν υπήρχαν και τηλέφωνα τότε κινητά, για να επικοινωνήσεις με την οικογένεια σου έπρεπε να ψάξεις για τηλέφωνο. Υπήρχε όμως καλό κλίμα ανάμεσά μας και αυτό είναι το σημαντικότερο» καταλήγει ο αυτοκινητιστής.
ΝΑΣΙΑ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, αεροσυνοδός:
«Γιορτινό τραπέζι στα… 35.000 πόδια»
«Οταν δουλεύεις στον αεροπορικό τομέα και καλείσαι να πας για πτήση, δεν έχει σημασία αν είναι Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Κυριακές ή αργίες. Για μας το γιορτινό τραπέζι στρώνεται περίπου στα 35.000 πόδια…» μας λέει η Νάσια Θεοφανοπούλου, που από το γνώριμο χώρο του ρεπορτάζ βρέθηκε στους… αιθέρες ως αεροσυνοδός σε πτήσεις εξωτερικού. «Μέρες γιορτινές, μέρες χαράς κι όπως κάθε σπίτι και κάθε οικογένεια στρώνει το γιορτινό της τραπέζι έτσι ακριβώς γίνεται και στην αεροπορική “οικογένεια”, αναφέρει, εξηγώντας ότι «είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που πρέπει να λείπουμε αρκετά συχνά απ’ το σπίτι, την οικογένεια και τους φίλους μας ακόμα και τέτοιες μέρες. Αν έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις το επάγγελμα της αεροσυνοδού σημαίνει ότι έχεις συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι θα λείπεις απ’ το σπίτι σου και μάλιστα για αρκετό καιρό ανάλογα με τις περιστάσεις. Αλλωστε αν δεν το αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να το κάνεις!» ΡΕΒΕΓΙΟΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ… «Ημέρες Χριστουγέννων, φοράμε την φρεσκοσιδερωμένη μας στολή και το πιο λαμπερό μας χαμόγελο και ετοιμαζόμαστε για το “ρεβεγιόν” στο δεύτερό μας σπίτι -ή μήπως το πρώτο;- το αεροπλάνο. Το γιορτινό τραπέζι στρώνεται περίπου στα 35.000 πόδια και μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους ή καλύτερα τη δεύτερή μας οικογένεια κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για την ασφάλεια και την άνεση των επιβατών μας, παραμερίζοντας πολλές φορές τη δική μας “κακή μέρα”» αναφέρει η Νάσια και προσθέτει: «Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα καθώς δεν είναι λίγες οι στιγμές -και πόσο μάλλον τέτοιες μέρες- που θα σε πιάσει το παράπονο, που θα νοιώσεις μοναξιά, που θα σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι, όμως όταν δουλεύεις στον αεροπορικό τομέα και καλείσαι να πας για πτήση, δεν έχει σημασία αν είναι Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Κυριακές ή αργίες». Η ίδια θυμάται χαρακτηριστικά την αλλαγή του χρόνου 2009 προς 2010 όπου στο πρόγραμμά της είχε την πτήση Αθήνα – Λονδίνο και επιστροφή. «Η πτήση έφευγε απ’ το Ελ. Βενιζέλος στις 7:30 το απόγευμα και γυρνούσε πίσω στην Αθήνα στις 4 τα ξημερώματα. Θα άλλαζα δηλαδή χρόνο κάπου στον αέρα! Πανικοβλήθηκα και ταυτόχρονα μελαγχόλησα! Θυμάμαι όταν βρεθήκαμε με το υπόλοιπο πλήρωμα γύρω στις 6 το απόγευμα κανείς δεν αναφερόταν στην “ιδιαιτερότητα” της πτήσης και το μυαλό μας ήταν στο πόσο “κοινότυπα” και “βαρετά” θα πέρναγαν οι φίλοι μας το βράδυ της Πρωτοχρονιάς». Πώς είναι όμως να αλλάζει ο χρόνος εν πτήση; «Όταν πήγαμε στο αεροπλάνο, κάναμε τις απαραίτητες προετοιμασίες και πολύ σύντομα ήμασταν στον αέρα. Περίπου στις 11 το βράδυ (ώρα Ελλάδας) προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου με τη διαφορά ότι εκεί η ώρα ήταν 9 το βράδυ. Αφού λοιπόν τελείωσε και ο καθαρισμός του αεροσκάφους, ξεκίνησαν οι επιβάτες να έρχονται για την επιστροφή μας στην Αθήνα οι οποίοι ως επί το πλείστον ήταν Αγγλοι. Ξαφνικά ενώ τίποτα δεν διέφερε από μια συνηθισμένη πτήση, ακούμε απ’ τα μεγάφωνα τον κυβερνήτη να μας εύχεται “Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος”!» θυμάται η Νάσια η οποία όπως μας είπε: «ήταν και λίγο αστείο το γεγονός ότι εμείς μέσα στο αεροπλάνο, το οποίο όπου και να βρίσκεται θεωρείται ελληνικό έδαφος, είχαμε αλλάξει χρονιά και όλοι οι υπόλοιποι όχι. Στον δρόμο της επιστροφής πια, αργά το βράδυ, περνάγαμε από διάφορες πόλεις που γιόρταζαν το νέο έτος με βεγγαλικά και πυροτεχνήματα δημιουργώντας ένα υπερθέαμα για μας που ήμασταν κάποιες χιλιάδες πόδια ψηλότερα. Με λίγα λόγια έφυγα για πτήση το 2009 και γύρισα το 2010 με λίγες ώρες διαφορά, κάτι το οποίο όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ»! Ωστόσο η ίδια παραδέχεται ότι: «Όσες δυσκολίες όμως και να αντιμετωπίζουμε ενδεχομένως και καθημερινά στο επάγγελμά μας, οι περισσότεροι από μας δύσκολα θα το αλλάζαμε για μια δουλειά πιο “επίγεια” και κάτι τέτοιες μέρες που βρισκόμαστε μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, μας κάνουν να εκτιμάμε περισσότερο τις στιγμές που είμαστε κοντά τους».
ΑΛΕΞΗΣ ΒΑΤΣΑΚΗΣ, ναυτικός:
«Τσουγκρίζουμε κι ευχόμαστε του χρόνου στα σπίτια μας…»
Ο Αλέξης Βατσάκης είναι από τα Χανιά και είναι ναυτικός, έχοντας την ειδικότητα του γ’ μηχανικού. Ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια ως δόκιμος και πλέον έχει αναλάβει ειδικότητα, διασχίζοντας τις θάλασσες του κόσμου… Οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς θα τον βρουν στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού, έχοντας ξεκινήσει αυτές τις μέρες από τη Βραζιλία με προορισμό το λιμάνι της Σιγκαπούρης. «Πρώτα ο θεός θα φτάσουμε εκεί γύρω στα μέσα του Γενάρη», μας λέει ο 26χρονος Αλέξης, εκφράζοντας τα συναισθήματά του για το ότι θα βρίσκεται στο “άπειρο” γαλάζιο του ωκεανού τις μέρες των γιορτών… «Είναι πολύ δύσκολο να λείπεις τόσο καιρό από το σπίτι σου και ειδικά αυτές τις μέρες ακόμα περισσότερο, όταν όλοι μαζεύονται στα σπίτια και περνούν οικογενειακά», λέει ο Αλέξης. «Είναι στενάχωρο γιατί όταν λείπει κάποιος, η απουσία του φαίνεται και όλοι λησμονούμε και ζούμε με την ελπίδα ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε με την οικογένειά μας, στο σπίτι και τη ζεστασιά μας. Η πρώτη ευχή που κάνουμε όταν τσουγκρίζουμε, είναι και του χρόνου στα σπίτια μας»… Ο Αλέξης Βατσάκης διηγείται πώς είναι η εμπειρία, μέρες Χριστουγέννων που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη θαλπωρή της οικογένειας, να τις ζει μέσα στη θάλασσα, παρέα με συναδέλφους του ναυτικούς. «Προσπαθούμε να τις περάσουμε όσο το δυνατόν ανώδυνα γίνεται, σα να ήμασταν στα σπίτια μας. Στολίζουμε δέντρο, φτιάχνουμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες (σ.σ. σε αυτό το σημείο εξηγεί ότι παίρνουν τις συνταγές από τις συντρόφους ή τις γυναίκες τους, που είναι στην Ελλάδα!). Φτιάχνουμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όλοι μαζί σαν μια οικογένεια. Επομένως τα Χριστούγεννα έχουν και την εμπειρία της δυσκολίας με τη μαγειρική αλλά και τη γλύκα τους. Τίποτα όμως δεν αντικαθιστά την οικογένεια και τα αγαπημένα μας πρόσωπα». Οσο για τις εντυπώσεις που έχει να αναφέρει και μπορεί να θυμηθεί, τόσο από τη θάλασσα, όσο και από το σπίτι του στα Χανιά, ο Αλέξης Βατσάκης λέει: «Στη θάλασσα, την πρώτη φορά που έτυχε να κάνω Χριστούγεννα μέσα στο καράβι ήταν όταν ήμουν δόκιμος και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πώς οι πιο παλιοί ναυτικοί το αντιμετώπιζαν τόσο χαλαρά. Ομως έβλεπες στα μάτια τους τη στενοχώρια, τη προσμονή να ήταν στο σπίτι τους. Αυτές τις μέρες όλοι είμαστε “κάπως”, το μυαλό μας είναι στις οικογένειές μας. Από το σπίτι μου, έχω να θυμάμαι τα χαμογέλα και την ευτυχία, τη ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων, να είμαστε όλοι μαζί αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι… Αυτό σκέφτομαι και μου δίνει δύναμη να ξεπεράσω αυτές τις γιορτινές μέρες»…
ΚΩΣΤΑΣ ΧΟΥΤΟΠΟΥΛΟΣ, πιλότος:
«Τα πιο ωραία Χριστούγεννα δίπλα στα θύματα του τσουνάμι»
Πρώην πιλότος της πολεμικής και τώρα της πολιτικής αεροπορίας ο Κώστας Χουτόπουλος έχει βρεθεί πολλές φορές μίλια μακριά από το σπίτι του τις γιορτές. Μιλώντας στις “διαδρομές” τόνισε ότι «από την αρχή που άρχισα να εργάζομαι ως πιλότος της πολεμικής και τώρα της πολιτικής αεροπορίας, γνώριζα καλά τους κανόνες που διέπουν το επάγγελμα αυτό. Η φύση της δουλειάς του πιλότου είναι τέτοια, που μέρες γιορτών βρίσκεται συνήθως στον αέρα, μακριά από την οικογένειά του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ήμουν στο πιλοτήριο λίγα λεπτά πριν την αλλαγή του χρόνου. Ομως, όλοι οι συνάδελφοί μου όπως κι εγώ, δεν δυσανασχετώ που είμαι μακριά τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά ή και το Πάσχα. Απλά φεύγοντας για ταξίδι, αισθάνεσαι πιο καλά όταν οι οικογένεια σου θα βρίσκεται κοντά σε συγγενικά και αγαπημένα πρόσωπα, που ξέρεις ότι θα περάσουν καλά». Ο κ. Χουτόπολυλος υπογράμμισε ακόμα ότι «οι γιορτές Χριστουγέννων είναι μέρες αγάπης, που στο διάστημα αυτό πραγματοποιούνται πολλές εκδηλώσεις για συνάνθρωπούς μας που έχουν ανάγκη. Ετσι το 2005 πιλότος τότε της πολεμικής αεροπορίας, έφυγα από την Ελλάδα -τρεις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά- για την Μπανγκογκ, μεταφέροντας με ένα αεροπλάνο C130 ανθρωπιστική βοήθεια για τους ανθρώπους που είχαν πληγεί από το τσουνάμι. Αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα, ενώ δεν στεναχωρήθηκα που ήμουν μακριά από από το σπίτι μου. Αυτή η αποστολή βέβαια, δεν ήταν η μοναδική, αφού Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Απω Ανατολής μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια και πάντα αισθανόμουν όμορφα γι’ αυτό. Ο ίδιος πρόσθεσε ακόμα ότι «για εμάς τους πιλότους, οι γιορτές περνάνε πολύ γρήγορα που δεν τις καταλαβαίνουμε. Για να αισθανθείς εορταστικό κλίμα θα πρέπει να έχεις τον χρόνο εκείνο που χρειάζεσαι, για να διασκεδάσεις να ξεκουραστείς και να περάσεις καλά. Η δουλειά η δικιά μας δεν είναι έτσι».
