Χριστού Γέννηση. Η δική Σου γέννηση Χριστέ Μου.
Όλα τα πανδοχεία γεμάτα. Πουθενά κατάλυμα να φιλοξενήσει τον ερχομό Σου.
Τα πανδοχεία της ψυχής μας γεμάτα κι αυτά. Γεμάτα από πάθη, συγκρούσεις, μέριμνες, αμαρτίες, μικρότητες και αντιπαραθέσεις. Αλλά εσύ γεννήθηκες, έγινες από Θεός, Θεός και άνθρωπος και ήρθες σαν ήλιος φωτεινός. Και όπως οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούν χωρίς να καταστρέφουν κάθε μέρα τις γρίλιες του παραθύρου μας και μας ξυπνούν, σηματοδοτώντας μια νέα μέρα, έτσι και εσένα η παρθένος η παναγία μας, η μάννα όλων των ανθρώπων σε γέννησε και ήρθες ως ήλιος και σωτήρας.
Ο Ήλιος της δικαιοσύνης πάτησε την γη και η γη δεν κάηκε.
Και γεννιέσαι κάθε χρόνο 2000 χρόνια τώρα, με υπομονή, περιμένοντας να αδειάσουμε το πανδοχείο της ψυχής μας από τα πάθη μας, για να σε υποδεχθούμε και να βάλουμε στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, εσένα τον Χριστό μας. Αλλά για μια ακόμη χρονιά θα γεννηθείς και πάλι στην φάτνη, διότι δεν μπορούμε να σε φιλοξενήσουμε.
Εμείς έχουμε δουλειές, μέριμνες και δεν προλαβαίνουμε να αδειάσουμε την ψυχή μας να σε υποδεχτεί, αντίθετα τις ημέρες της γέννησής σου τις γεμίζουμε κι άλλο με ψώνια. Ναι Χριστέ μου ψώνια. Μην με ρωτάς, ντρέπομαι να σου τα περιγράψω, ντρέπομαι να σου περιγράψω μια μέρα από την ζωή μου αυτή των παραμονών της γέννησής σου, αλλά θα προσπαθήσω σε μια προσπάθεια εξιλέωσης.
Ο πρωταρχικός μας στόχος ήταν να ανοίξουν τα κομμωτήρια για να καλλωπιστούμε άντρες και γυναίκες, για να περάσουμε τα Χριστούγεννα μόνοι μας, ξέρεις Χριστέ μου, λόγω του ιού που δημιουργήσαμε. Μετά να πάρουμε γλυκά για να γλυκάνουμε την πικραμένη ψυχή μας. Μετά κάποιο καινούργιο ρούχο για να το φοράμε βλέποντάς το έστω μόνοι μας, προσπαθώντας να ομορφύνουμε λίγο την παρουσία μας στα δικά μας μάτια. Και ποτά, αλκοόλ για να ευθυμήσουμε και να ξεχάσουμε για λίγο την κατάντια μας, που απομακρυνόμαστε συνεχώς από κοντά Σου. Και παιχνίδια χριστέ μου, Όχι για εμάς για τα παιδιά όμως. Για τα μικρότερα διάφορα ομοιώματα από βαμπίρ, τερατάκια, ρομπότ, για να τα προετοιμάσουμε για τον σατανικό κόσμο που φτιάχτηκε γι αυτά. Και για τα μεγαλύτερα σε ηλικία ξέρεις, λαπτοπ, ντρόουν, κινητά και τάμπλετ, να τα προετοιμάσουμε για την νέα εποχή που ετοιμάσαμε πάλι γι αυτά.
Ξέρω, θα με πείς οπισθοδρομικό Χριστέ μου, γιατί καταγγέλλω τις εφευρέσεις μου και δεν μπόρεσα αυτό το υπέροχο ανθρώπινο μυαλό που μου χάρισες, να το χρησιμοποιήσω κάνοντας τις εφευρέσεις μου υπηρέτες στην ανθρωπότητα και όχι αφεντάδες της. Αλλά και οι συνάνθρωποί μου με λένε οπισθοδρομικό, γιατί εναντιώνομαι να δεχτώ να γίνω υπηρέτης των λίγων αφεντάδων της ανθρωπότητας.
Κι εγώ βρίσκομαι στη μέση δεν ξέρω τι να κάνω. Με ποιόν να πάω, με εσένα τον δημιουργό του σύμπαντος, ή με τους εφευρέτες της τεχνολογίας και της κοσμικής εξέλιξης. Εσύ γεννήθηκες, δίδαξες, κατηγορήθηκες και σταυρώθηκες για μένα, κι εγώ δεν μπορώ να βρω κάτι τόσο δυνατό που θα πέθαινα γι αυτό και θα με έκανε να ζήσω αληθινά για πρώτη φορά. Αλλά τι είπα μόλις τώρα. Εσύ σταυρώθηκες για μένα κι εγώ δεν θα πέθαινα για την πίστη μου, για σένα;
Αυτό ακριβώς συμβαίνει, όταν ταλαντευόμαστε και δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε, απογοητευόμαστε και γινόμαστε ευάλωτοι στους σωτήρες της ευκαιρίας αυτής. Γιατί όταν απομακρυνόμαστε από εσένα, γινόμαστε ευκαιρίες για άλλους, που θέλουν επάνω στην απόγνωσή μας να μας (δανείσουν χρήματα), να μας (ντύσουν) με δανεικά, να μας δώσουν σπίτι, και να μας διασκεδάσουν πρόσκαιρα, για μια δυο ώρες. Έπειτα να μας προσφέρουν ακόμα και ουσίες, για να πάμε σε παράδεισους τεχνητούς, να αντέξουμε αυτά που τους χρωστάμε και να ξεχαστούμε για λίγο από τις κακές σχέσεις με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας.
Σκεφτόμαστε ρηχά και λέμε, μα το έκανε και ο Τάδε γιατί να μην το κάνω κι εγώ, τι είμαι οπισθοδρομικός; Και δεν σκεφτήκαμε έστω για μια στιγμή. Ο Χριστός Μας θα το έκανε;
Όχι δεν διαλέγω φτιασιδωμένους εικονικούς κοσμικούς παράδεισους που εξαφανίζονται στο πρώτο φώς της ημέρας. Διαλέγω εσένα Χριστέ Μου τον ήλιο της δικαιοσύνης και τον παράδεισο στον κόρφο της ζεστής αγκαλιάς Σου. Και ως απόδειξη της απόφασής μου αυτής, δέξου σε παρακαλώ αυτό το καυτό δάκρυ μου. Το δάκρυ που είναι σαν το φώς στην εξώπορτα ενός σπιτιού, που δηλώνει ότι κάποια ψυχή ζει εκεί μέσα.
