Έστεκε ακίνητη στο περβάζι του παραθύρου κι αγνάντευε τη πόλη κάτω…
Κτήρια πολλά, κολλητά το ένα δίπλα στ’ άλλο να φτάνουν μέχρι τους κοντινούς, χαμηλούς λόφους. Η ανθρώπινη δυστυχία στοιβαγμένη στους τέσσερεις τοίχους μικρών διαμερισμάτων και από κάτω στη ολόφωτη λεωφόρο, κόσμος πολύς…
Παραμονή Χριστουγέννων βλέπεις!
Τα μεγάφωνα σκορπούσαν ολόγυρα χαρούμενες, Χριστουγεννιάτικες μελωδίες, οι βιτρίνες λαμποκοπούσαν, χαμογελαστοί οι καταστηματάρχες, με τη κρυφή ελπίδα να πάει καλά ετούτη η χρονιά. Μα μπορούν όλοι να ψωνίσουν με τη τόση ακρίβεια που μαστίζει το τόπο; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε να φάνε! Κούνησε το κεφάλι με περίσκεψη. Προνοητική καθώς ήταν, είχε φροντίσει να έχει τ’ αναγκαία. Όμως, πόσο προνοητικός μπορεί να είσαι όταν η ζωή σου φέρνει τα πάνω-κάτω; Πόσα δεινά και πόσες κακοτυχίες δεν μπορεί να σου έλθουν ξαφνικά! Μήπως κι αυτή δεν ατύχησε και βρέθηκε κάποια στιγμή ολομόναχη στο κόσμο ετούτο, χωρίς κανένα δικό της στο πλάι;
Ανάσανε βαθιά, ύστερα έκλεισε τα τζάμια, έκατσε στην γνωστή της πολυθρονίτσα, τα τραγούδια κι η βοή του δρόμου είχαν εξασθενήσει, μέσα στη σιγαλιά του κάμαρας άκουσε ξανά τη βαρεία αναπνοή και τον ακανόνιστο χτύπο της καρδιάς της.
Αχ αυτή η καρδιά της, πόσο τη πόνεσε!
Λογιών-λογιών οι πόνοι των ανθρώπων, κι η γνωστή της ταχυπαλμία να μη λέει να σταματήσει. Να πιάσει πάλι το πιεσόμετρο; Χαμένος κόπος… Τις προάλλες ο γιατρός της άλλαξε τα χάπια, την είχε καθησυχάσει με ωραία, παρηγορητικά λόγια, αλλά εκείνη ήξερε! Μαζί με τους ακατάσχετους παλμούς είχε πολλάκις μετρήσει τα… χρόνια της και τα εύρισκε υπεραρκετά! Είχε επίσης καταμετρήσει κι αξιολογήσει όλα της τα πεπραγμένα!
Ένοιωθε καλά, καθώς ποτέ δεν την είχε προδώσει η συνείδησή της!
Όμως η άμοιρη καρδιά της…σύντομα θα τη πρόδιδε…
Τον θάνατο θα τον αντιμετώπιζε γενναία όπως και τη ζωή. Μακάρι όμως να πεθάνει στο κρεββάτι της μια νύχτα…Χωρίς πόνο, χωρίς άγχος. Αβίαστα και γαλήνια να παραδώσει το πνεύμα…
Είδε τα γεροντικά της μάτια να βουρκώνουν στο καθρέφτη απέναντι και βάλθηκε να μετρά τα καλά που είχε κατά καιρούς κάνει σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.
Και ναι! Είχε κάνει μπόλικα, στα χρόνια που πέρασαν!
Ανώνυμα και με διακριτικότητα πάντα…
Έριξε τώρα μια ματιά προς την εξώθυρα. Αργεί η κοπελιά που της σύστησαν για βοηθό. Μέχρι πρόσφατα βαστούσαν τα ποδαράκια της, έκανε μόνη τις δουλειές της, έβγαινε κιόλας με τις καλές της φιλενάδες. Τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Αλλά αφού αργεί το κορίτσι, ας κάνει ένα τσάι. Σηκώθηκε με κόπο απ’ τη καρέκλα, μπήκε στο κουζινάκι, έβαλε το βραστήρα, έβγαλε απ’ το ντουλάπι ένα πλαστικό πιατάκι και προσεκτικά ακούμπησε επάνω τη καλή της κούπα. Αυτή με τις κόκκινες γιρλάντες με τα γκι και με τον Αι-Βασίλη φορτωμένο τη σακούλα του να πορεύεται προς τον προορισμό του. Τη μόνη κούπα που της έχει είχε απομείνει από ένα γιορτινό σετ για δυο άτομα!
Γύρισε στην κάμαρά της, που χρησιμοποιούσε για καθιστικό, απόθεσε τη κούπα στο κομοδίνο κι ο νους της ταξίδευε στα παλιά. Τον τελευταίο καιρό απόδιωχνε κάθε κακή σκέψη. Ήθελε να θυμάται μόνο τα καλά! Κι αυτά ήταν που τη κρατούσαν…Κυρίως βέβαια τις καλές της πράξεις!
Όλα ξεκίνησαν μια μέρα πριν αρκετά χρόνια, όταν βρέθηκε μόνη στη ζωή να κοιτά το άδειο από…ανθρώπους, αλλά γεμάτο…πραμάτεια, σπίτι της.
Άχρηστα της ήταν όλα!
Τι τα θέλει τα διπλά παπλώματα, τα δυο σερβίτσια τσαγιού, τα καλά παλτά, τα τρία κομπλέ σετ πετσέτες και τόσα άλλα που ασφυκτιούσαν στις ντουλάπες της;
Να έδινε τάχα μου ό,τι της περίσσευε σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη;
Γιατί σε πολλούς λείπουν τ’ απαραίτητα. Άλλοι πάλι επιθυμούν χρόνια κάτι όμορφο που δεν κατάφεραν ν’ αποκτήσουν. Γιατί να μην μπορούν να το έχουν και να το χαίρονται;
Από τη μέρα εκείνη έβαλε σα σκοπό της ζωής της ν’ ανακαλύπτει -μέσω των γνωριμιών της πάντα- ανθρώπους με πραγματικές ανάγκες και να τους συνδράμει με κάθε τρόπο. Με το καιρό μετακόμισε σε μικρότερο σπίτι και ζούσε πλέον για να προσφέρει, να χαίρεται και ν΄ αγαλλιάζει κάθε φορά που κάποιον συνάνθρωπο έκανε χαρούμενο.
Και όχι! Δεν θεωρούσε τον εαυτό της φιλάνθρωπο ή ευεργέτη!
Ήταν μόνο ένας απλός άνθρωπος, βασανισμένος όπως όλοι, που έτεινε συχνά-πυκνά χείρα βοηθείας…
Πάνω στην ώρα χτύπησε κι η πόρτα.
Δειλά μπήκε μέσα η κοπέλα…
Νεότατη κι εμφανώς κακοζωισμένη. Προχωρούσε με μικρά βήματα, έριχνε κλεφτές ματιές ολόγυρα κι έδειχνε σαν να μην την ικανοποιεί το περιβάλλον.
«Λίγα πραγματάκια στο σπίτι κι όλα μίζερα…» σκεφτόταν κι αγωνιούσε. Τόση φτώχια πια, πως να την αντέξει; Η γερόντισσα είχε βέβαια μια αρχοντιά πάνω της και μια ευγένεια προσώπου που σε σκλάβωνε. Θα μπορούσε όμως να πληρώνει; Γιατί κι αυτή τα είχε μεγάλη ανάγκη τα λίγα αυτά χρήματα! Το ανήσυχο βλέμμα της, τη πρόδωσε. «Δεν έχω και πολλά…», τη πρόλαβε η ηλικιωμένη. «Μα να είσαι σίγουρη πως θα πληρωθείς. Θα σου δίνω το μηνιάτικο προκαταβολικά. Έχω συνεννοηθεί με τη δικηγόρο μου να ταχτοποιήσει -αν μου συμβεί κάτι- κάθε εκκρεμότητα! Δεν είμαι βλέπεις, και τόσο καλά τώρα τελευταία…Φυσικά θα μας επισκέπτεται τακτικά κι ο γιατρός μου. Να κανονίσουμε τώρα τις ώρες που θα έρχεσαι. Ίσως να χρειαστεί να μείνεις και κάποια βράδια, αν η κατάστασή μου χειροτερέψει. Έχεις οικογένεια;»
«Έχω! Είπε η κοπέλα. «Άνδρα και τρία παιδιά! Με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα, γιατί εκείνος δούλευε κάπου με σύμβαση και…δεν τον πήραν φέτος…Κι εγώ, τώρα με την επιδημία, έχω ένα χρόνο να δουλέψω…Από μικρή στα βάσανα κυρία…»
«Καταλαβαίνω είπε η γερόντισσα. «Όλοι δυσκολευόμαστε! Και μην ανησυχείς για τα ωράρια. Θα τα κανονίζουμε ανάλογα με τις ανάγκες μας! Η δουλειά δεν θα είναι βαριά, τουλάχιστον όσο αυτοεξυπηρετούμαι…»
«Τι όμορφα που μιλούσε η μοναχική αυτή γυναίκα. Και πόσο έμοιαζε ν’ αψηφά τις δυσκολίες, ακόμα και το θάνατο!» σκεφτότανε η νεαρή κι άρχισε να νοιώθει καλύτερα..
«Έλα…» την έβγαλε από τις σκέψεις της η γερόντισσα, «να σου δείξω πρώτα τον…ξενώνα».
Ήταν ένα τόσο δα δωματιάκι που χωρούσε ίσα-ίσα ένα ντιβάνι πού ήταν στρωμένο κανονικά με τα μαξιλάρια και το πάπλωμά του. Νοικοκυρεμένα τα στρωσίδια, μα το πάπλωμα κατιτί σαν να της θύμιζε!
«Έχουμε το ίδιο πάπλωμα!» αναφώνησε ξαφνικά κι έδειξε προς το κρεββάτι.
«Δεν με εκπλήττει! Ο κόσμος είναι γεμάτος πανομοιότυπα πράγματα…Πάμε τώρα στην κάμαρά μου να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες. Θες τσαγάκι;», ακούστηκε γλυκεία η φωνή της ηλικιωμένης καθώς έφευγε μ’ ελαφρά βήματα προς την κουζίνα. «Δεν θ’ αργήσω…»
Η νεαρή είχε πλέον ξεθαρρέψει και καθισμένη αναπαυτικά στη δεύτερη καρέκλα της κάμαρας αφέθηκε να παρατηρεί το δενδράκι στη γωνιά που έστελνε πολύχρωμες λάμψεις ολόγυρα. Ύστερα το μάτι έκανε κύκλο κι έπεσε στο κομοδίνο σε μια χριστουγεννιάτικη φλυτζάνα. Χωρίς το ασορτί πιάτο της, που μάλλον θα είχε σπάσει.
Αλλά τι βλέπουν τα μάτια της!
Μια φλυτζάνα…ολόιδια με τις…δικές της;
Ήταν ένα σετ για δυο, με το παρόμοιο δισκάκι, όπου κερνούσε τον Χριστουγεννιάτικο καφέ στο σύζυγο και τα λέγανε οι δυο τους.
Πάνω στη ώρα έφτασε κι ο δίσκος. Έδειξε το κορίτσι προς το κομοδίνο. «Έχω το ίδιο ακριβώς σετ. Δώρο γάμου από μια κυρία. Βλέπω σας λείπει το πιατάκι! Απ’ το δικό μου σετ…λείπει ένα φλυτζάνι! Το ‘σπασα σε μια στιγμή απροσεξίας…»
Γέλασαν και οι δυο, η ατμόσφαιρα φιλική, η βοηθός άρχισε να νοιώθει καλύτερα κι η γερόντισσα έλαβε το λόγο: «Κι εγώ σπάζω! Βλέπεις μου φεύγουν τα πράγματα απ’ τα χέρια! Αυτή είναι η…«τελευταία κούπα» από ένα γιορτινό σετ τσαγιού που μου έστειλε κάποτε μια…φίλη που νοιαζόταν! Όπως και το…πάπλωμα στο μέσα δωμάτιο…Περνούσα δύσκολα τον καιρό εκείνο…»
«Αλήθεια; Πρέπει να υποφέρατε κι εσείς πολύ… Αλλά είδατε τι καλοί και συμπονετικοί άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας! Και δεν τους γνωρίζουμε καν!» είπε η κοπέλα συγκινημένη.
Άπλωσε το χέρι η γερόντισσα, σήκωσε τη κούπα προσεκτικά, τη κοίταξε σαν να την αποχαιρετούσε, ύστερα την έτεινε προς την κορίτσι κι είπε με φωνή γαλήνια: «Πάρε την!»
«Να μην σας τη στερήσω!» ψιθύρισε το κορίτσι δειλά, αλλά τα μάτια του πρόδιδαν μια προσδοκία άλλο πράγμα.
«Επιμένω είπε η γερόντισσα. «Δυο λεπτά να τη πλύνω και να σου την συσκευάσω. Να κάνω κι εγώ μια καλή πράξη, μέρα που είναι σήμερα! Και μην ανησυχείς! Δεν θα μου λείψει…Έλα τώρα να κάτσουμε, να πούμε τα δικά μας σαν δυο παλιές, καλές φίλες…Που θα γίνουμε! Έτσι δεν είναι;»
