Σαν μεσημέρι έλαμπε ολημερνίς της μέρας την περασμένη Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου, στο Κολυμπάρι, η Ορθοδοξία. Με το που σήμαναν οι καμπάνες στο Μοναστήρι της Γωνιάς, λίαν πρωί, για να καλέσουν τους πιστούς να προσέλθουν στην πατριαρχική θεία λειτουργία. Προ πάντων, ωστόσο, το δειλινό, μέχρι αργά το βράδυ, στους χώρους της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, όπου γιορτάστηκαν με παρόντες και κύριους ομιλητές, τον πρώτο του Γένους, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον πρώτο πολίτη της Χώρας, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, έλαμπε και στραφτάλιζε. Στα πρόσωπα των ανθρώπων που είχαν ασφυκτικά γεμίσει το μεγάλο αμφιθέατρο, όπου η εκδήλωση. Στα ωραία ελληνικά φωνήεντα του «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου», που έψαλε ο βυζαντινός χορός των Ιεροψαλτών. Σ’ όλα όσα ειπώθηκαν, όπως ειπώθηκαν και σχολιάστηκαν όπως σχολιάστηκαν. Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός και εκτός αμφιθεάτρου, στην οποία “επλανάτο” η σεβάσμια μορφή του Παππού, του Μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη (φωτ.), του ανθρώπου που μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαδερό δημιούργησαν αυτό το μοναδικό στο είδος του Καθίδρυμα.
Ορθοδοξία είναι η διάχυση του εμείς στα εγώ και η συμπύκνωση των εγώ στο εμείς… Ορθοδοξία είναι ο “δεξιός” Γιώργος Σεφέρης που είπε ότι «είμαστε απόγονοι της μάνας μας» και γιατί «ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού θεανθρώπου»… Ορθοδοξία είναι οι μανάδες μας που άναβαν στο μανουάλι, όταν πήγαιναν στην εκκλησία, τόσα κεριά – όσα τα παιδιά και τα εγγόνια τους, συν ένα ακόμα για τα παιδιά του κόσμου που δεν έχουν μανάδες… Ορθοδοξία είναι ο “αριστερός” Γιάννης Ρίτσος που έγραψε σ’ ένα απ’ τα ταλιανοτράγουδά του: «Δυο κάρβουνα στο θυμιατό κι ένα κουκί λιβάνι/ κι ένας σταυρός από καπνιά στ’ ανώφλι της πατρίδας»… Ορθοδοξία είναι ο Αγιος Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός που πίστευε στο “έχει ο Θεός”, μα και ο παπά – Μιχάλης Χριστουλάκης στο Νίππος, που λουτρουγά σε 27 εκκλησίες, μαζί μ’ αυτές του Τζιτζιφέ, δίχως ν’ αφήσει καμιά παραπονούμενη, όπως και ο παπά – Γιάννης του Νίκου Καρούζου, στο ποίημά του “Η ορθοδοξία”… Ορθοδοξία είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια, να δέχεσαι την όποια ιδιαιτερότητά του, να σέβεσαι το ανθρώπινο πρόσωπο, τον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής και φύλου, γλώσσας και εθνικότητας, θρησκείας και καταγωγής και να ’χεις ανοιχτή την καρδιά σου και την πόρτα σου στον διακονιάρη…Ορθοδοξία είναι αυτά που μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον “Κατηχητικό λόγο” του, που διαβάζεται τη νύχτα της Ανάστασης: «Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως· πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος»… Ορθοδοξία είναι μια διαρκής σχοινοβασία, μια συνεχής αναζήτηση του Θεού, ένας ατέλειωτος ανήφορος που οφείλεις διαρκώς ν’ ανεβαίνεις… Και βέβαια, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, ορθοδοξία είναι ορθοπραξία… Και με τη βοήθεια των σημειώσεών μου (να ‘ναι καλά… το μολυβάκι μου!) ενώ παρακολουθούσα από τα “ορεινά” του αμφιθεάτρου της Ακαδημίας τις εισαγωγικές ομιλίες του γενικού διευθυντής της, δρος Νικολάου Ζορμπά και του προέδρου του Δ.Σ. της, Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Αμφιλοχίου, τους χαιρετισμούς και τις κεντρικές, προαναφερθείσες ομιλίες, τα παραπάνω.
“Γλυκό που είναι το σκοτάδι στις εικόνες των προγόνων/ άμωμα χέρια μεταληπτικά/ ρούχα που τ’ άδραξεν η γαλήνη και δε γνωρίζουν άνεμο/ βαθιά το ελέησον απ’ τους άυλους βράχους/ τα μάτια σαν καρποί ευωδάτοι./ Κι ο ψάλτης ολόσωμος ανεβαίνει στο πλατάνι της φωνής/ καημένε κόσμε/ θυμίαμα η γαλάζια οσμή κι ο καπνός ασημένιος/ κερί να στάζει ολοένα στα παιδόπουλα/ καημένε κόσμε/ σα βγαίνουν
-ω χαρά πρώτη- με το Ευαγγέλιο και με τις λαμπάδες/ κ’ ύστερα η μεγάλη χαρά να συντροφεύουν τ’ Άγια…/ Ο παπά Γιάννης τυλιγμένος τ’ άσπρο του φελόνι/ καλός πατέρας και καλός παππού με το σιρόκο στη γενειάδα/ χρόνια αιώνες χρόνια και νιάτα πόχει η ομορφιά!” Το ποίημα “Η ορθοδοξία” του Νίκου Καρούζου.
