Ήταν ένα βράδυ του 1977 όταν γυρίζοντας από το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης και μία κοπιαστική πτήση από το Τόκυο, άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση πως στην Βεργίνα της Βέροιας είχε ανακαλύψει ο αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος τον τάφο του Φίλιππου, πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου.
Το κράτησα στην συνείδησή μου σαν ιερό φυλαχτό και σαν υπόσχεση χρέους να πάω εκεί να προσκυνήσω. Πέρασαν 46 χρόνια μέχρι να πραγματοποιήσω το τάμα μου και στο τέλος του Μαρτίου πήρα το τραίνο με την Δώρα και ξεκινήσαμε για το προσκύνημα στους Άγιους Τόπους των Ελλήνων Μακεδόνων. Μέχρι το Πλατύ χρειάστηκε το τραίνο να ταξιδέψει για κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Μετά, μέχρι την Βέροια χρειαστήκαμε λιγότερο από είκοσι λεπτά. Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο και την επομένη με ένα ταξί πλησιάσαμε τα ιερά χώματα της Μακεδονίας.
Για να μπούμε στον τάφο μπήκαμε σε μία κατωφέρεια στοάς όπου συνθλιβόταν η ψυχή ανάμεσα σε ογκώσεις πέτρες και ιστορικές γιγάντιες αλήθειες. Οι Μακεδονικές ασπίδες και οι Σάριζες των έξ μέτρων δεν κοσμούσαν αλλά θωράκιζαν την χαλύβδινη ιστορία του ιερού εδάφους. Η πορεία μας ήταν αργή για να μπορέσει να περάσει στο αίμα μας η πραγματικότητα της κολοσσιαίας συγκίνησης και του θάμπους αυτής της μοναδικής παγκόσμιας ιστορίας. Έπρεπε να περπατάμε σιγά για να προλαβαίνει ο ελάχιστος χρόνος της παραμονής μας να αφομοιώνει την δόξα εκείνων των μακρινών αλλά ολόφωτων χρόνων της ολότητας του παναθρώπινου πολιτισμού και της λάμψης του Ελληνικού φωτός που ακόμη και σήμερα ταξιδεύει σε άλλους γαλαξίες. Τα πόδια μου και το σώμα μου μυρμίγκιαζαν, περπατούσα με την συνείδηση ανάμεσα στα αλλοτινά χρόνια της υπερηφάνιας, της Ελληνικής ολότητας και των υπέρτατων αξιών. Σε μια στιγμή ξαφνιάστηκα από τον εαυτό μου, κατάλαβα πως περπατούσα πάνω στα ίδια χώματα που περπάτησε ο Αμύντας, ο γυιός του Φίλιππος και ο μεγαλύτερος στρατηλάτης του πλανήτη γή, ο Μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος. Αναρωτήθηκα, ποιος επέτρεπε σε μένα των ολίγιστο να περπατάω και να βεβηλώνω με την παρουσία μου το χώμα που πάτησε ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Γιατί μου το επέτρεπαν, γιατί δεν υπήρχε αστυνομία να συλλαμβάνει αυτούς που ενοχλούσαν την ιστορία των τεράστιων Ελλήνων. Ένοιωσα πως κάποιος έπρεπε να με συλλάβει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν αντικρίσαμε τις περικνημίδες του Φίλιππου. Η μία ήταν πιο κοντή από την άλλη γιατί ο Φίλιππος είχε τραυματισθεί σε μάχη και ήταν κουτσός. Ήταν Ελληναράς, παλλίκαρος! Μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να έχεις άμεση οπτική εικόνα με ένα εξάρτημα που φορούσε ο ίδιος ο Βασιλιάς Φίλιππος? Είναι συγκλονιστικό, ανεπανάληπτο, γίνεται πιο καυτό το αίμα μέσα σου, νοιώθεις πως έχεις πυρετό. Ένας Αλέξανδρος ή ένας Φίλιππος έπρεπε να είναι σήμερα απέναντι στους Τούρκους, να τους πάρει τα κεφάλια μέχρι τον τελευταίο να λυθεί άπαξ διά παντός το πρόβλημα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί και διάσπαρτοι ανά την χώρα Άγιοι Τόποι. Η Επίδαυρος, η Ολυμπία, η Ακρόπολη, Η Δωδώνη, οι Μυκήνες, το Δίον, οι Δελφοί, το Θέατρο της Μεσσήνης, τα Άβδηρα, οι Θερμοπύλες ο Μαραθώνας και τόσοι άλλοι, δεν είναι ανάγκη να τρέχουμε εκτός συνόρων για να βρούμε την ιστορία μας. Βοά ο τόπος μας από σημεία και ήρωες. Έχω την υποχρέωση, θα ξαναπάω στου Άγιου Τόπους της Βεργίνας, θα ξανασυναντήσω τους Έλληνες φωτοδότες προπάτορές μου!!!
