Χρονογράφημα: Θα διεκδικήσω μία εθνική οδό

Ακούω ό,τι τρελό θέλεις πέριξ της ιδιοκτησίας. Άλλος αγοράζει χωράφια, άλλος καράβια και άλλος διαμερίσματα. Εγώ είχα άλλη έμπνευση περισσότερο  πνευματώδη και  προσοδοφόρα. Σκέφτηκα να πάρω στην κατοχή μου έναν εθνικό δρόμο και τον κάνω ότι θέλω. Κατ αρχήν θα απαγορεύσω την κυκλοφορία, δικός μου είναι και τον κάνω ότι θέλω. Αύριο μπορεί να σκεφθώ να τον οργώσω και να σπείρω τριφύλλι, δεν μπορεί κανένας να μου το απαγορεύσει, θα τον πάω στο δικαστήριο και θα μου επιδικάσουν και αποζημίωση για λόγους παρεμπόδισης γεωργικών εργασιών. Ααα, θα είμαι πολύ σκληρός, εγώ δεν μασάω ταραμά όπως η κατσίκα! Κανά μπιφτέκι ναι, αλλά ταραμά ποτέ.
Ταξιδέψαμε βράδυ από την Κόνιτσα μέχρι την Καστοριά, απόσταση  102 χιλιόμετρα. Ψιλόβροχο και θερμοκρασία περίπου 12 βαθμοί. Προχωράγαμε, προχωράγαμε, προχωράγαμε και ψυχή δεν συναντάγαμε. Όλος ο δρόμος δικός μας, κυκλοφορία 100 υπό το μηδέν. Ο δρόμος έχει πολλές στροφές και δεν τρέχαμε με μεγάλη ταχύτητα. Κάπου και που συναντάγαμε κανά κοτσοχώρι, βλέπαμε κανα φωτάκι εις ένδειξιν παρουσίας της ξακουστής ΔΕΔΔΗΕ κι άϊντε πάλι, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και τα χιλιόμετρα μαζεύονταν κουβάρι. Διασταύρωση με άλλο αυτοκίνητο  καμία, και πίσω μας δεν διέκρινα φώτα  άλλου οχήματος. Κοντεύαμε στην Καστοριά όταν είδα απέναντι να έρχεται κάποιο αυτοκίνητο. Θαύμα, θαύμα, ζουν άνθρωποι και στην Δυτ. Μακεδονία! Το άλλο αυτοκίνητο είχε ελληνικές πινακίδες, σαφής ένδειξη ότι δεν είχαμε μπεί στην Αλβανία. Κατεβήκαμε και οι δύο οδηγοί και μέσα στην βροχή αγκαλιαστήκαμε και φιλιόμασταν επί μισή ώρα, δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλον. Συνεχάρημεν αλλήλοις, δακρύσαμε, αλλάξαμε διευθύνσεις και φύγαμε με την ευχή κι άλλη τέτοια συνάντηση να υπάρξει στον ίδιο δρόμο και τον επόμενον μήνα. Σ αυτή την διαδρομή σπάνια συναντιούνται Έλληνες, συνήθως βρίσκονται οι Αλβανοί. Εμείς, ως έθνος υπερήφανο, έχουμε αφήσει την ελεύθερη κυκλοφορία στην φίλη χώρα των Αλβανών. Σε μας δεν προκύπτει ανάγκη εδαφών, κατοχυρώσαμε θέσεις σε διαμερίσματα νοτίως της Λένορμαν και βορείως της οδού Λιοσίων. Τόποι ειρηνικοί, ζεστοί και φιλόξενοι. Όλοι θυμόμαστε πόσο αίμα χάσαμε  το ΄40 πάνω στις κορφές της Πίνδου. Χιλιάδες φιάλες ρέζους θετικό. Πόσα παιδιά χάθηκαν άδικα στα χιόνια και πόσα κρυοπαγήματα είχαν οι στρατιώτες μας. Ποτέ πια τέτοιες άσκοπες απώλειες.
Μετά από όλες αυτές τις σοφές σκέψεις, και εάν παρ ελπίδα δεν παραδώσουμε αυτά τα σκληρά εδάφη στους αητούς του Σκεντέρμπεη , σκέφτομαι να ζητήσω από το Υπουργείο συγκοινωνιών να μου εκχωρήσει την ψιλή κυριότητα και την επικαρπία αυτού του εθνικού δρόμου. Μάλλον θα τον σπείρω σιτάρι και θα το πουλήσω στις διεθνείς αγορές. Έτσι κι αλλιώς δεν περνάει ψυχή από εκεί, ας περνάω μόνον εγώ ως ιδιοκτήτης κι ας πληρώνω και λίγο φόρο, πιο πολύ συμφέρον θα έχει από μένα το κράτος. Η χώρα αδειάζει στις εσχατιές της και ογκώνεται στο μεγάλο στομάχι των Αθηνών. Υπάρχει σχέδιο; Αναμφίβολα!!