Χρόνος και εξέλιξη

Χρόνος είναι η όλη διάρκεια μιας κατάστασης ή ενός φαινομένου, από την αρχή ως το τέλος του. Η εκτίμηση που γίνεται για το χρόνο είναι διαφορετική από τους μικρούς και από τους μεγάλους ανθρώπους, ενώ φαίνεται ότι επηρεάζει τα είδη της ζωής στο σύνολο τους όταν στο πέρασμα του αφήνει τα σημάδια του σε όλο τον υλικό κόσμο.

Όλα τα γεγονότα και οι καταστάσεις έχουν όρια και σημεία που φτάνουν με το χρόνο και πέρα από εκεί δεν πάνε ή δε μπορούν να πάνε. Οι άνθρωποι υπολογίζουν τις δραστηριότητες και τις ενέργειές τους στο χρόνο, ενώ τα ουράνια σώματα οι κινήσεις που κάνουν είναι χρονικά καθορισμένες. Τα αποδημητικά πουλιά ορισμένη εποχή του χρόνου που είναι πάντα η ίδια πηγαίνουν σε άλλες χώρες και ξαναγυρίζουν πάλι την κατάλληλη ώρα στην πατρίδα τους και αναπαράγονται. Ξέρουν πότε είναι ο χρόνος κατάλληλος για να φύγουν και πότε για να επιστρέψουν. Η Σελήνη περιφέρεται γύρω από τη Γη σε χρόνο ίσο, που είναι όσος και ο χρόνος της περιφοράς που κάνει γύρω από τον άξονα της. Οι κινήσεις της είναι πάντα απόλυτα συγχρονισμένες και οι φάσεις της είναι σταθερές και συμμετρικές σε όλη την πορεία της.

Οι εναλλαγές της από τη νέα Σελήνη ως την Πανσέληνο επαναλαμβάνονται στον ίδιο χρόνο. Η διάρκεια και η εξέλιξη της ζωής ορίζεται σύμφωνα με το χρόνο. Οι νέοι στρέφουν της προσοχή τους στο παρόν και στο μέλλον που τους φαντάζει πως είναι πολύ μακρινό, ενώ το παρελθόν τους φαίνεται και αυτό πολύ παλιό, σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους που το θεωρούν σύντομο και κοντινό. Η καλύτερη εκμετάλλευση του χρόνου από τους μεγάλους που ξέρουν πως έχει όρια, είναι το ζητούμενο τους για να προλάβουν να πετύχουν το στόχο τους και το σκοπό τους στη ζωή. Η ακτίνα της δράσης και η έκταση της ορατότητας τους είναι μεγαλύτερη ένεκα της αυτοκυριαρχίας και της ψυχραιμίας που διαθέτουν. Δεν αρκούνται μόνο στο παρόν και στην ένταση σ’ αυτό που ζουν στιγμιαία που τονίζει έντονα τη ζωή τους.

Οι μικροί ασυναίσθητα από παρόρμηση, πολλές φορές υπερβαίνουν τα όρια του χρόνου και της αντοχής τους για να πάρουν παράτολμες αποφάσεις όπως ο νεαρός Ίκαρος που πέταξε ψηλότερα από όσο έπρεπε και θυσιάστηκε για το παροδικό βίωμα και τη σύντομη και άμεση ευχαρίστηση. Η εκτίμηση του χρόνου είναι λάθος από τους μικρούς όταν θυσιάζουν στο προσωρινό όραμα, που τους στερεί το νόημα μιας μεγάλης απόφασης, όπως και για τους μεγάλους όταν στερούνται τις ομορφιές και την ξενοιασιά της ζωής με αφορμή τους συνεχείς σχεδιασμούς και τη σκοπιμότητες.

Σ’ αυτό τον κόσμο η άσκηση της δύναμης και της επιρροής του χρόνου, στο παρόν το παρελθόν και το μέλλον είναι αναπότρεπτη. Ο χρόνος δίνει μορφή σε ότι υπάρχει και σε ότι γίνεται γύρω μας. Η απεικόνιση του είναι καταφανής τόσο στον άψυχο κόσμο όσο και στις ζωντανές υπάρξεις.

Ο άνθρωπος ως έμψυχη οντότητα διαπλάθεται εξωτερικά με το χρόνο και εσωτερικά διαμορφώνεται και αποφαίνονται τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της ψυχής του και της προσωπικής του ζωής σε όσους ζουν μαζί του και είναι τόσο σημαντικά και σπουδαία όσο η σχέση του είναι μεγαλύτερη με το αέναο Φως, με Εκείνον που δεν επηρεάζει και δεν φθείρει ο αμείλικτος χρόνος. Αν και η φθορά που φέρνει ο χρόνος σε όλο το φυσικό κόσμο και το περιβάλλον είναι ένα γεγονός και μια αλήθεια αναντίρρητη, το έργο του Δημιουργού δεν σταματά και δεν αλλάζει αλλά συνεχίζεται με την ίδια σειρά και την ίδια σοφία και τάξη ζωής.

Η αντικατάσταση του κάθε ατόμου του είδους με άλλο, είναι νόμος της φύσης ενώ το είδος συνεχίζει να υπάρχει χωρίς να υφίσταται αλλαγή και χωρίς να εξελίσσεται όπως ο Δαρβίνος ισχυρίστηκε με τη θεωρία που διατύπωσε ότι οι οργανισμοί εξελίχθηκαν από απλούστερα μονοκύτταρα είδη που υπήρχαν. Η θεωρία αυτή παρουσιάζει προβλήματα και έχει σκοτεινά σημεία γιατί το πρώτο ζωντανό κύτταρο όπως λέει προήλθε με αβιογένεση από ανόργανη και όχι ζωντανή ύλη. Χημικά στοιχεία και αποδείξεις από επιστημονικές μελέτες δεν υπάρχουν, ότι ολόκληρη η ζωή στον πλανήτη με την τεράστια ποικιλία των ειδών μπορεί να προήλθε με βάση τυχαία γεγονότα. Ο φυσιοδίφης Λαμάρκ διατυπώνει τον κανόνα ότι τα επίκτητα χαρακτηριστικά κληρονομούνται στους απογόνους. Η θεωρία του αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί και δεν έχει αποδειχθεί στατιστικά και με πειράματα.

Ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας, τα απολιθώματα, δεν είναι αρκετά για να καλύψουν την τεράστια ποικιλία των οργανισμών και να αιτιολογήσουν ότι προέκυψαν τα είδη της ζωής από προγενέστερα είδη με άλλη σωματική διάρθρωση. Μεταβατικές και ενδιάμεσες μορφές απολιθωμάτων που θα χρησίμευαν ως συνδετικοί κρίκοι, δεν έχουν βρεθεί. Πολλά από τα είδη που βρέθηκαν τα απολιθώματα τους και ζούσαν πριν από εκατομμύρια χρόνια εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα χωρίς να έχουν εξελιχθεί, σύμφωνα με τις μελέτες των επιστημόνων.

Ο Παστέρ και άλλοι βιολόγοι με πειράματα απέδειξαν ότι δεν υπάρχει και είναι αδύνατη η αυτόματη γένεση και ότι κάθε ζωή γεννιέται από άλλη ζωή. Η πολύ μεγάλη ποικιλομορφία των οργανισμών που ζουν κάτω από τον ίδιο ήλιο που εμείς ζούμε, δέχονται τις ίδιες ακτινοβολίες, τρέφονται από τις ίδιες πηγές, ζουν με τους ίδιους νόμους, οι ιστοί και τα όργανα τους παρουσιάζουν ομοιότητες στη δομή και τη λειτουργία τους και όσα λέγονται για την προέλευση τους είναι εικασίες και υποθετικές αντιλήψεις.

Η θεωρία της εξέλιξης χωρίς αποδεικτικά στοιχεία καταρρέει και χάνει την αξιοπιστία της. Από τις ομοιότητες που έχουν τα διάφορα είδη και όλα τα φυσικά γεγονότα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κατασκευή τους έγινε με επιμέλεια και πλάνο και ότι εμφανίστηκαν όλα μαζί χωρίς καμία ένδειξη εξελικτικής πορείας και όσα από αυτά, επειδή οι συνθήκες στη Γη μεταβάλλονταν και το περιβάλλον άλλαζε, δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν για να επιβιώσουν όπως οι δεινόσαυροι, δεν μετατράπηκαν αλλά εξαφανίστηκαν.

Ο τρόπος της λειτουργίας και τα συμβάντα στον απόκρυφο και αχανή κόσμο του Σύμπαντος βάζουν σε απορία τους θνητούς και σφίγγεται η καρδιά τους περισσότερο με τις συνέπειες που έχει ο χρόνος στη ζωή τους. Το ζήτημα του χρόνου απασχόλησε τον ποιητή και εκφράζει τα συναισθήματα του με το δικό του ξεχωριστό τρόπο: «Απ’ τη βαθιά την άβυσσο όπου μας καταπίνει, απ’ την αιωνιότητα όπου μας πλημμυρεί, τίποτα χρόνε τίποτε στο φως δεν αναδίνει, δεν ξεφυτρώνει τίποτε, όλα τα τρως εσύ». Η Γη είναι στολισμένη με λουλούδια και σφύζει πάνω της η ζωή με τη χλωρίδα και την πανίδα και με όλα τα φυσικά φαινόμενα που συντελούνται συνεχώς με την ίδια ρυθμικότητα και συμμετρία χωρίς τη χρεία για μετασχηματισμό και περαιτέρω εξέλιξη. Είθε να μπορούσαμε και στις δυσκολίες των καιρών να κρατούμε σε εγρήγορση τις αισθήσεις της ψυχής μας, για να ανταποκρινόμαστε με προθυμία στις αποφάσεις της μίας και μόνης Αρχής και Δύναμης που καθόρισε τους νόμους στη φύση στο υπέροχο κτίσμα της δημιουργίας και ατάραχοι να απολαβαίνουμε τις τόσες ομορφάδες που υπάρχουν σ’ αυτό. «Του νησιού μου τις μύριες ομορφάδες σαν κι εμένα κανένας δεν εχάρη…» λέει ο ποιητής.