Με αυτόν τον τίτλο ξεκίνησα το γράψιµο ενός βιβλίου πριν 30 περίπου χρόνια και όταν χρειαζόταν µόνο δέκα ηµέρες για να φθάσει στο τυπογραφείο, το… ξέχασα σε ένα ντουλάπι και προχώρησα σε άλλα, Σαµαριά κ.λπ.
Ήταν θησαύρισµα τής πάνω από πενήντα χρόνια περιοδείας µου σε βουνά, φαράγγια, κάµπους, χωριά και θάλασσες, απ’ όπου είχα συγκεντρώσει πάνω από εκατό ιστορίες, θρύλους, παραδόσεις κ.λπ., καταπληκτικές και θα ήταν το πλέον ενδιαφέρον βιβλίο µου.
Σήµερα δεν µπορώ να το τελειώσω και παραδίδω µερικά έτοιµα περιστατικά στα αγαπητά ‘‘Χ.ν.’’ και ας µην ξεσηκωθούν οι Χανιώτες µε… σκαλίδες για ψάξιµο, αν και πάνω από τις µισές ιστορίες πρέπει να είναι αληθινές.
Ο θησαυρός στο Νίππος
Η Κασέλα
Ένας επαρχιακός δρόµος συνδέει το Νίππος µε το χωριό Βρύσσες του Αποκόρωνα. Αν ακολουθήσουµε αυτόν τον δρόµο, σε µικρή απόσταση από το χωριό αριστερά, και δίπλα σε ένα λιόφυτο που κυριαρχεί το λευκό µαλακό πέτρωµα, υπήρχε µια τεραστίων διαστάσεων πέτρα, την οποία είχα προλάβει και την είδα όταν µου διηγήθηκαν την ιστορία.
Ήταν σαν καταχωµένη µέσα στη γη και εξείχε περίπου 50 πόντους. Επάνω της ήταν τοποθετηµένη µια άλλη µήκους περίπου 2,50 έως 3 µέτρα και πάχους 0,60-0,70. Έµοιαζε δηλαδή σαν µια ογκώδη πλάκα. Το βάρος της υπολογιζόταν σε µερικούς τόνους. Πολλά διηγούνταν γι’ αυτήν οι παλαιότεροι· πώς είχε τοποθετηθεί έτσι για να κρύψει θησαυρό που ήταν φυλαγµένος σε λάκκο της κάτω πέτρας, πως ήταν στοιχειωµένη µαζί µε τον θησαυρό και άλλα.
Φαίνεται µάλιστα πως είχαν πραγµατοποιηθεί παλαιότερα απόπειρες για να µετακινηθεί, για να αποκαλύψουν τον θησαυρό, αλλά δεν είχαν επιτυχία. Όταν τον Απρίλιο του έτους 2000 επισκέφθηκα πάλι την περιοχή, πήγα ως τον χώρο της πέτρας, αλλά ήδη την είχαν σπάσει. Με ανατίναξη ή µε σκαπτικό µηχάνηµα δεν γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζει κανείς αν βρέθηκε ο στοιχειωµένο θησαυρός.
Η Πουπέ
Στην υψηλότερη γειτονιά του Νίππους, στην κορυφή το ας πούµε, σώζονται ακόµη τα ερείπια Πύργου, κατά τους ντόπιους Ρωµαϊκός ή Ενετικός. Η παράδοση αναφέρει πως ήταν τόσο όµορφα κτισµένος που τον είχαν ονοµάσει Πουπέ, δηλαδή κούκλα, και έτσι είναι γνωστός µέχρι σήµερα αυτός ο χώρος. Ίσως επίσης να είχε λάβει την ονοµασία αυτή, επειδή από εκεί η θέα είναι πολύ ωραία. Στα υπόγεια αυτού του ερειπίου διηγούνταν οι παλιοί πως είναι θαµµένος θησαυρός των Ρωµαίων ή των Βενετσιάνων, αλλά είναι άγνωστο αν ποτέ βρέθηκε κάτι ή αν επιχειρήθηκε η αποκάλυψη του. Αυτό που σώζεται σήµερα είναι µόνο λίγες πέτρες σε κτήρια και η άκρη της σκάλας του παλατιού ψηλά στον τοίχο.
Φαίνεται πως έγιναν παλαιότερα µερικές έρευνες γι’ αυτόν, αλλά όλα πήγαιναν στραβά και οι θησαυροθήρες είχαν βγάλει το συµπέρασµα πως ο θησαυρός είναι στοιχειωµένος. Κάποια φορά, στα νεότερα χρόνια, έφεραν µάλιστα κι ένα µέντιουµ, για να τους διευκολύνει στην ανεύρεση του θησαυρού. Όταν όµως άρχισαν την έρευνα, γέµισε ο τόπος µπουµπούρους και µέλισσες. Είχε ξεχαστεί αυτή η έρευνα όταν οι τελευταίοι θησαυροθήρες βρέθηκαν µε πολλά λεφτά. Και η σκέψη όλων πήγε στον θησαυρό, που φαίνεται για να µη δώσουν υποψίες αυτοί που τον ανακάλυψαν, άφησαν και πέρασε µερικό χρονικό διάστηµα ως ότου φανερώσουν µε τον τρόπο που ζούσαν, πλέον, ότι κάτι βρήκαν.
Επίσης ο παλαιός πρόεδρος της Κοινότητας, αγαπητός Γιάννης Κοτσιφάκης, που µου έδωσε τις περισσότερες πληροφορίες, µου είπε ότι όταν έσκαψαν για να τοποθετήσουν υδροσωλήνες, βρήκαν ίχνη από στοές κάτω από τον σηµερινό δρόµο, που φαίνεται ότι προεκτείνονταν και κάτω από τα κτήρια και ήταν µπαζωµένες.
Άνιτσα και Μπάνιτσα
Μια γραφική ρεµατιά δυτικά από το Νίππος, και όχι σε µεγάλη απόσταση, κρύβει φαίνεται, τουλάχιστον κατά την παράδοση, πολλά µυστικά. Εκεί υπάρχει η τοποθεσία που αρχικά ονοµαζόταν Μπάνιτσα και µετά έγινε Άνιτσα. ∆εν µπόρεσα να εξακριβώσω την προέλευση της ονοµασίας. Ίσως πιο ειδικοί από εµένα το πετύχουν. Πραγµατικά είναι µια µυστηριώδης περιοχή που το πλακόστρωτο κάτω όταν το αντικρίσεις, δεν είναι δυνατόν να υπολογίσεις ότι είναι πραγµατικά φτιαγµένο έτσι από τη φύση. Μοιάζει να αποτελείται από τεράστιες αρµολογηµένες πλάκες, πάχους κοντά µισού µέτρου. Λέτε να ΄χει φτιαχτεί από προϊστορικούς Κύκλωπες ή από άλλα µυθικά ή εξωγήινα πλάσµατα;
Εδώ λοιπόν υπάρχει ο πανάρχαιος θρύλος πως είναι θαµµένος µεγάλος θησαυρός και ένα, άγνωστης προέλευσης και χρονικής περιόδου, στιχάκι το επιβεβαιώνει αναφέροντας:
«Στην Άνιτσα στην Μπάνιτσα, στου Καλογερογιάννη
είναι το βίος το πολύ, ποιος άξιος να το βγάνει».
Στην τοποθεσία αυτή µεταπολεµικά είχε σκοτώσει µε δίκανο όπλο ένας αδελφός την αδελφή του για οικογενειακούς λόγους και της έβαλε και το κεφάλι στις γούρνες νερού που υπάρχουν.
