Οι έγνοιες και τα προβλήματα των παιδιών αρχίζουν το πρωί και τα συνοδεύουν μέχρι να πάνε για ύπνο. Στον μικρόκοσμο των παιδιών υπάρχουν προβλήματα άλυτα που δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Όχι, δεν αναφέρομαι σε θέματα επαρκούς σίτισης, ασφαλούς διαμονής και καλής εκπαίδευσης. Κι ας γράφει γι αυτά, τα ορατά, η πλειοψηφία των σχολιαστών θεμάτων που αφορούν παιδιά. Αν, αυτά τα θεωρήσουμε λυμένα, τότε αποκαλύπτονται τα άλλα, τα μικρά που συνθέτουν την καθημερινότητα πολλών παιδιών και διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους. Προβλήματα που αφορούν τις σχέσεις τους με τους συνομηλίκους τους, τη φυσική τους αντοχή, τη μοναξιά τους σε ένα κόσμο μη φιλικό, συμπεριφορές που δεν κατανοούν.
Σε μερικά από αυτά τα προβλήματα αναφέρομαι εδώ, ανώνυμα. Ηρέμησε επιτέλους! Αφορμή για το σημερινό σημείωμα ήταν η απουσία επικοινωνίας ανάμεσα σε μια σχετικά νεαρή μητέρα με το αγοράκι της. Πλατσουρίζω στα ρηχά σε μια δημοφιλή παραλία και τυχαία παρατηρώ την παραφωνία. Η κομψή μητέρα με το εντυπωσιακό μαγιό αποφεύγει να μιλά ή να παίζει με τον πιτσιρικά. Σαν να μην είναι παιδί της. ‘Λες;’ σκέφτομαι. Ο μικρός προσπαθεί να της τραβήξει την προσοχή ‘Μαμά’ φωνάζει κι όπως αυτή γυρίζει την πιτσιλά με μερικές σταγόνες. Αυτό ήταν. Η νεαρή κυρία ξεσπά ‘Θα σταματήσεις επιτέλους; Θα ηρεμήσεις;’. Ο μικρός κατεβάζει το κεφάλι και δεν απαντά. Σαν μυρμήγκι… Στην ίδια παραλία λίγο πιο πέρα. Ένα νεαρό ζευγάρι με το κοριτσάκι τους μόλις έχουν φθάσει με το αυτοκίνητο τους. Ξεφορτώνουν μερικές μεγάλες τσάντες και μια ομπρέλα και ξεκινούν για να ανακαλύψουν την ιδανική τοποθεσία. Με έκπληξη παρατηρώ ότι έδωσαν μια υπερμεγέθη τσάντα στο λιλιπούτειο κορίτσι. ‘Τι είναι το παιδί μυρμήγκι να κουβαλά κάτι πάνω από το βάρος του;’ σκέφτομαι.
Οι γονείς προχωρούν, ενώ το κοριτσάκι που προσπαθεί να σύρει την τσάντα στα βραχάκια μένει πίσω. Οι γονείς της είναι μπροστά και αξιολογούν τα σημεία ‘Να πάμε εκεί;’ ‘ Όχι, λίγο πιο κάτω’ και συνεχίζουν. Το κοριτσάκι σέρνει την βαριά τσάντα και σέρνεται, ώσπου σκοντάφτει σε μια πέτρα, πέφτει και βάζει τα κλάματα. Τότε οι γονείς της βγαίνουν από τη νιρβάνα τους, γυρίζουν, την πλησιάζουν κι ανακαλύπτουν ότι έγδαρε το λεπτό ποδαράκι της. Την παρηγορούν για λίγο, της παίρνουν την τσάντα και συνεχίζουν… Μπράβο, άντρα μου! Η μεγάλη πλειοψηφία των επισκεπτών της παραλίας, άνω του 90%, δεν κολυμπά, δεν περπατά και δεν ασκείται. Οι λίγοι ενεργοί, είτε κολυμπούν στα ρηχά, είτε παίζουν μπάλα. Στη θάλασσα 2-3 γονείς κάνουν βουτιές με τα παιδιά τους. Ένας μπόμπιρας σκαρφαλωμένος στην πλάτη του πατέρα του κάνει μια αδέξια βουτιά. Μόλις βγάζει το κεφάλι του από το νερό εισπράττει ένα δυνατό ενθαρρυντικό ‘Μπράβο άντρα μου’. Λίγο πιο πέρα στην άμμο δύο γονείς παίζουν μπάλα με τέσσερα αγόρια. Είναι προφανές ότι οι ενήλικες πρέπει να ήταν καλοί μπαλαδόροι στην εποχή τους. Τα μικρά αγόρια ενθαρρύνονται ‘Πάρε μια καλή πάσα’ ‘Καλό σουτ’ σε κάθε τους προσπάθεια. Κάστρα στην άμμο Κάστρα και γέφυρες φτιάχνουν με εργώδη προσπάθεια μόνοι τους μερικοί πιτσιρικάδες, παραδίπλα δύο κοριτσάκια στήλες άλατος μπροστά σε μια ρηχή λακκούβα με νερό που τους κόβει το δρόμο.
Άλλα παιδιά είναι παρκαρισμένα κάτω από ομπρέλες και κάποια παίζουν με τα κινητά τηλέφωνα των γονιών τους. Αυτή η Χανιώτικη παραλία κι οι συνηθισμένες εικόνες αντιθέσεων θυμίζει κάτι οικείο, την κοινωνία μας. Συμπέρασμα Τα μικρά παιδιά έχουν περιορισμένες δυνατότητες να αντιμετωπίσουν απλά προβλήματα που για αυτά είναι δυσθεώρητα. Είναι η απουσία εμπειριών, η μικρή φυσική ρώμη και η περιορισμένη συναισθηματική αντοχή τους που τα καταβάλλουν. Αν τα αγνοούμε, τα προβλήματα τους δεν καταργούνται, ούτε λύνονται. Είναι εκεί και τα συνοδεύουν στα όνειρα τους. Στις διακοπές ανακαλύπτουμε τις ανάγκες των παιδιών, μικραίνουμε τις αποστάσεις, και τα χάσματα που μας χωρίζουν και χτίζουμε στέρεες γέφυρες παίζοντας στην παραλία και φτιάχνοντας μαζί τους κάστρα στην άμμο.
