Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
DRACULA UNTOLD (2014 ΕΓΧ 92’) Τρόμου, βασισμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, Δράκουλας (1897) Σκην.: Γκάρι Σορ Μουσ.: Ραμίν Τζιαβαντί Ηθ.: Λουκ Έβανς, Ντομινίκ Κούπερ, Σάρα Γκαντόν, Σαμάνθα Μπαρκς Μερικές φορές… αυτό που χρειάζεται ο κόσμος… είναι ένα ‘τέρας’… Τρανσυλβανία, 1462… Ο τόπος απολαμβάνει παρατεταμένη περίοδο ειρήνης υπό τη βασιλεία του Βλαντ ΙΙΙ και της συζύγου του Μιρένα, οι οποίοι προσπαθούν, ώστε οι υπήκοοί τους να ζουν προστατευμένοι από τους εχθρούς και ειδικότερα τους Τούρκους που επεκτείνονταν επικίνδυνα, κατακτώντας όποια εδάφη έβρισκαν στο πέρασμά τους. Όμως, καθώς ο Σουλτάνος Μεμέτ ο ΙΙ, απαιτεί 100 παιδιά για το στρατό των Γενιτσάρων του, ο Βλαντ καλείται να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να παραδώσει το γιο του στο σουλτάνο ή αν θα απευθυνθεί σε ένα τέρας ώστε να νικήσει τους Τούρκους, χάνοντας, ωστόσο, την ψυχή του… Σχεδόν έναν αιώνα μετά την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Δράκουλα (1931), τα στούντιο Universal Pictures, που μετέφεραν -για πρώτη φορά- επί οθόνης αυτό το είδος του τρόμου, επανέρχονται προκειμένου να αφηγηθούν, την αυθεντική ιστορία του Βλαντ ΙΙΙ του Παλουκωτή. Ενός ανθρώπου, που έγραψε τη δική του ιστορία, όχι μόνον επειδή «παλούκωνε» τους εχθρούς του, αλλά, κυρίως, επειδή μεταμορφώθηκε, στο πλέον πανίσχυρο πλάσμα της νύχτας, για να σώσει την οικογένειά του. Μια επική περιπέτεια δράσης με πρωταγωνιστή τον Λουκ Έβανς που αποκαλύπτει την αληθινή ιστορία πίσω από το θρύλο του αιμοδιψή Πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας που έναν αιώνα τώρα, στοιχειώνει τις νύχτες μας. Πράγματι, από την εποχή που ο Μπραμ Στόκερ εξέδωσε το βιβλίο «Dracula» το 1897, ο ήρωας αυτός έχει «στοιχειώσει» την κινηματογραφική, τη μουσική και ασφαλώς τη λογοτεχνική κουλτούρα, ολόκληρου του πλανήτη. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν έχουμε απολαύσει κινηματογραφικά (παρά τις εκατοντάδες διαφορετικές εκδοχές του μύθου) μια καταγωγική ιστορία για το «τέρας», το οποίο όντως υπήρξε ιστορικά -ως Βλαντ ΙΙΙ ο Παλουκωτής- και προκαλούσε, ανάλογο με τους θρυλικούς αιμοδιψείς βρικόλακες, δέος στον κόσμο λόγω της αγριότητάς του και των μεθόδων που χρησιμοποιούσε στον αφανισμό των εχθρών του και όχι λόγω των υπερφυσικών δυνάμεών του. Η αλήθεια… Ο Βλαντ ΙΙΙ γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία, μια ορεινή περιοχή στη σύγχρονη Ρουμανία. Ο πατέρας του ήταν ο Βλαντ Ντρακούλ ΙΙ, ηγεμόνας της Βλαχίας, του πριγκιπάτου που βρίσκεται στα νότια της Τρανσυλβανίας. Το προσωνύμιο Ντρακούλ, που σημαίνει δράκος, του δόθηκε μετά την ένταξή του στο Τάγμα του Δράκου, ένα Χριστιανικό Στρατιωτικό Τάγμα, στο οποίο αργότερα, εντάχθηκε και ο γιος του. Καθώς βρισκόταν ανάμεσα στη χριστιανική Ευρώπη και στα μουσουλμανικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Τρανσυλβανία και η Βλαχία ήταν συχνά σκηνικό αιματηρών μαχών. Όταν ο Βλαντ II κλήθηκε σε μια διπλωματική συνάντηση το 1442 με το σουλτάνο Μουράτ Β’ στην Κωνσταντινούπολη, έφερε τους νεαρούς γιους του Βλαντ ΙΙΙ και Ραντού μαζί του, τους οποίους και άφησε ομήρους του Σουλτάνου. Εκεί, παρακολούθησαν τις πρακτικές βασανιστηρίων και εκτελέσεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και είναι πολύ πιθανό να ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την βασανιστική πρακτική του «παλουκώματος», για την οποία έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως Παλουκωτής (Βλάντις Τσέπες). Έτσι, μόλις απελευθερώθηκε από την οθωμανική αιχμαλωσία και ανέλαβε την εξουσία (1448-1476), λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, η βασιλεία του αίματος άρχισε. Το 1476, οδεύοντας προς μια ακόμη μάχη με τους Οθωμανούς, ο Βλαντ και μια μικρή εμπροσθοφυλακή από στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα και ο πρίγκιπας σκοτώθηκε και αποκεφαλίστηκε, ενώ το κεφάλι του παραδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ώστε όλοι να το βλέπουν και να θυμούνται τα αποτρόπαια εγκλήματά το…
ΑΜΝΗΣΙΑ (2014 ΕΓΧ 92’) Μυστηρίου, βασισμένο στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του Στίβεν Τζ. Γουάτσον Σκην.: Ρόουαν Τζόφε Μουσ.: Εντ Σερμούρ Ηθ.: Κόλιν Φερθ, Νικόλ Κίντμαν, Μάικλ Στρονγκ Η ψυχολογική αστάθεια… δημιουργεί εύκολα το πεδίο… της κατάθλιψης… Η Κριστίν Λούκας, εξαιτίας ενός σφοδρού ατυχήματος κάθε μέρα σηκώνεται από το κρεβάτι της, χωρίς να θυμάται τι έχει γίνει την προηγούμενη. Η ίδια προσπαθεί να ανασυνθέσει τη ζωή της, κομμάτι – κομμάτι και να βάλει σε τάξη τις αναμνήσεις της, ενώ δίπλα της, σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα, είναι ο σύντροφός της, ο Μπεν. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία. Ένα καμπυλωτό γράφημα της συναισθηματικής διακύμανσης της Κριστίν, που –ομολογουμένως- περιγράφει εντυπωσιακά, το χρονογράφημα των εντάσεων της κεντρικής ηρωίδας, που ερμηνεύεται θαυμάσια από τη Ν. Κίντμαν. Υπάρχουν πάρα πολλές σημαντικές και τραυματικές εμπειρίες που βιώνει η Κριστίν, άλλες φορές με αρνητικά και άλλες με θετικά πρόσημα. Ένας ατελείωτος πίνακας φορτίσεων και αποφορτίσεων με έντονες καθιζήσεις ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Μια ταινία, που εναλλάσσεται συνεχώς από το ψυχολογικό δράμα, στο αστυνομικό θρίλερ και από την παράνοια του ανθρώπινου νου, στην εκδοχή της τεχνητής παραπλάνησης. Εξαιρετικές ερμηνείες, υποβλητική μουσική, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Μια εύπεπτη συνταγή για 2ωρη απόκλιση από τα τετριμμένα…
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ (2013 ΕΓΧ 90’) Θρίλερ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζοζέ Σαραμάγκο Σκην.: Ντένις Βιλνέβ Μουσ.: Ντάνι Μπενσί, Σάουντερ Τζουριάνς Ηθ.: Τζέικ Τζίλενχαλ, Μέλανι Λοράν, Σάρα Γκέιντον, Ιζαμπέλα Ροσελίνι Το 1+1=1… είναι μια τρομακτική εξίσωση… Ο Άνταμ είναι λέκτορας σε ένα πανεπιστήμιο και κοντά στο τέλος της σχέσης του με τη Μαίρη. Ένα βράδυ, ο Άνταμ βλέπει έναν ηθοποιό σε μια ταινία, που είναι ακριβώς ίδιος με εκείνον. Η επιθυμία να γνωρίσει τον κλώνο του τον κυριεύει και πολύ σύντομα τον εντοπίζει και γνωρίζει εκείνον και την εγκυμονούσα σύζυγό του, Έλεν. Πρόκειται για μια ταινία, που αφηγείται τη δύναμη του υποσυνείδητου, ένα θέμα που τελικά επηρεάζει κατά πολύ τις προσωπικές αποφάσεις, αλλά και την κοινωνία γενικότερα. Ένα προκλητικό θρίλερ, σχετικά με την ταυτότητα και την επιβίωση ‘του ενός’. Ένας άντρας, που θέλει να αφήσει την ερωμένη του, προκειμένου να επιστρέψει στην εγκυμονούσα σύζυγο του, πρέπει να αντιμετωπίσει τον χειρότερο εχθρό του, να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Η ίδια η ταινία, αποτελεί την πράξη μιας υποσυνείδητης εμπειρίας για το θεατή. Στα στεγανά σημεία του μυαλού του, ο Άνταμ βρίσκεται σε αντιδιαστολή με μια εμμονική σεξουαλικότητα, που τον αποτρέπει ολοένα και περισσότερο από την οικειότητα και τον αληθινό έρωτα. Για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή, η ναρκισσιστική πλευρά του, στρέφεται ενάντια στο αντικείμενο του πόθου του και το καταστρέφει. Από αυτή την πλευρά, πρόκειται για μια νευρωτική ταινία κατασκοπίας, και αν η ταινία διαθέτει μόνο ένα ‘γκατζετάκι’, αυτό είναι πολύ δυνατό. Όταν ο Άντονι συναντήσει τον Άνταμ για πρώτη φορά, το κοινό νιώθει έντονα την ολική σύγκρουση και το βάρος μιας σουρεαλιστικής κατάστασης. Μνημειακή ερμηνεία –για όσκαρ- από τον Τ. Τζίλενχαλ, που χειρίζεται το διπλό ρόλο, με αξιοζήλευτη πνευματική διαύγεια, ιδιαίτερα στις πολύ απαιτητικές σκηνές ‘διπροσωπίας’…
ΦΙΛΟΙ Ή ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (2013 ΕΓΧ 102’) Ρομαντική κομεντί, μεταφορά του θεατρικού έργου: «Toothpaste and Cigars», των Τ. Τζέι Ντόου και Μάικλ Ρινάλντι Σκην.: Μάικλ Ντάουζ Μουσ.: ‘Ει Σι Νιούμαν Ηθ.: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Ζόι Καζάν, Μέγκαν Παρκ Εεεε… η φιλία… έχει και τα οφέλη της… Ο Γουάλας, ‘καμένος’ από τις ερωτικές του περιπέτειες, έχει εγκαταλήψει την Ιατρική, ενώ παράλληλα, προσπαθεί να δώσει τέλος στην άτακτη συναισθηματική ζωή του και να νοικοκυρευτεί, αφού είναι ο τελευταίος από τους φίλους του, που ακόμα, δεν έχει βρει το ταίρι του. Σε ένα πάρτι, γνωρίζεται τυχαία με την Τσάντρι και από την πρώτη στιγμή δεν μπορεί να βγάλει τα μάτια του από πάνω της. Όταν δε, τη συνοδεύει πίσω στο σπίτι της, εκείνη του εξομολογείται ότι διατηρεί σοβαρό δεσμό, με το Μπεν και έτσι… τον αποστομώνει. Ωστόσο, η πρόσκαιρη αποχώρηση του Μπεν στο εξωτερικό και μια ακόμη τυχαία συνάντηση του Γουάλας με την Τσάντρι, αποδεικνύεται ότι, ναι, πρόκειται για κάτι παραπάνω από φιλική σχέση. Έως όμως να φτάσουν σε αυτή την ειλικρινή ομολογία, η σχέση παραμένει σε τεντωμένο σχοινί… Μια αλληλουχία από κωμικοτραγικές παρεξηγήσεις, αλλά και μέσα από οξείς και πνευματώδεις διαλόγους, που φτάνουν στα άκρα, η ταινία ξεφεύγει από τη μέση ρομαντική κομεντί, θυμίζοντας σε μας τους παλαιότερους, την αξέχαστη ταινία του Ρομπ Ράινερ, «Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι (1989). Η συνταγή όμως, της ρομαντικής κομεντί, είναι τόσο γνωστή και τόσο διαδεδομένη, ώστε η κάθε εκδοχή της κάθε αντίστοιχης ταινίας, κρίνεται πλέον μόνον στα ‘σημεία’. Εεε ναι λοιπόν, η ταινία του Μάικλ Ντάουζ, χαρίζει απλόχερα το ζητούμενο, δηλαδή, φρεσκάδα και διάθεση ανανέωσης…
