Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ
(2014 ΕΓΧ 112’) Φαντασίας, νιοστή διασκευή του μύθου, βασισμένη στην ανώνυμη έκδοση από τη συγγραφέα, Μαντάμ ντε Βιλανό (1745) Σκην.: Κριστόφ Γκανς Μουσ.: Πιέρ Αντενό Ηθ.: Βενσάν Κασέλ, Λέα Σεντού, Αντρέ Ντισολιέ, Εντουάρντο Νοριέγκα
Οι παραβολές… μας ταιριάζουν.. ως ταλαιπωρημένη φυλή… 1870. Ένας άτυχος έμπορος χάνει όλη του την περιουσία και αποσύρεται στην εξοχή με τα έξι παιδιά του. Ανάμεσα τους και η Μπέλε, η πιο μικρή, αιθέρια και χαριτωμένη του κόρη. Όμως, η ζωή του εμπόρου διατρέχει μεγάλο κίνδυνο, όταν το άκαρδο Τέρας τον καταδικάζει σε θάνατο, επειδή έκλεψε ένα τριαντάφυλλο. Η Μπέλε θεωρώντας τον εαυτό της υπόλογο, αποφασίζει να θυσιαστεί στη θέση του πατέρα της. Στο κάστρο του Τέρατος την περιμένει μια παράξενη εμπειρία γεμάτη μαγεία, χαρά, αλλά και μελαγχολία… Η ιστορία μιας οικογένειας που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, αφού έχει χάσει όλα της τα υπάρχοντα, μετά την οικονομική καταστροφή του πατέρα.
Η αρχικά τρομαχτική και στη συνέχεια γοητευτική επαφή με το μυθικό Τέρας, δίνει στην οικογένεια την ευκαιρία να ορθοποδήσει και πάλι. Μια αλληγορική μεταφορά της κατάστασης που ταλανίζει τον σύγχρονο κόσμο και μια. Άλλωστε αυτό δεν είναι και το προτέρημα παραμυθιών καθώς παρουσιάζουν αξίες που αντέχουν στον χρόνο. Τα νοήματα γνωστά και δεν χρειάζονται μεγαλύτερη ανάλυση. Η δύναμη των ονείρων και της αγάπης που υπερισχύει του υλισμού και της διαφθοράς. Ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ, σε μια διαφορετική προσέγγιση από τις τηλεοπτικού τύπου αναπαραστάσεις του μύθου της Μαντάμ ντε Βιλανό. Συνετή πασχαλινή επιλογή, για όλα τα γούστα και όλες τις ηλικίες.
Η ΤΙΝΚΕΡΜΠΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ
(2014 ΕΓΧ 78’) Κινούμενο, νιοστή αναπαραγωγή της γνωστής σειράς ταινιών Σκην.: Πέγκι Χολμς Μουσ.: Τζόελ ΜακΝίλι
Μερικά νεραϊδάκια… είναι πραγματικά παλληκάρια… Η ατίθαση νεράιδα Ζαρίνα, κλέβει τη Γαλάζια Νεραϊδόσκονη από το Καταφύγιο των Νεράιδων και την παραδίδει σε ένα πλήρωμα πειρατών, οι οποίοι την ανακηρύσσουν καπετάνισσα του πλοίου τους. Η Τινκ και τα υπόλοιπα μέλη της Νεραϊδοπαρέας, σπεύδουν να πάρουν πίσω τη Νεραϊδόσκονη, αλλά τα ταλέντα τους μπερδεύονται. Θα καταφέρουν να συντονιστούν, να νικήσουν τους πανούργους πειρατές και να σώσουν το Καταφύγιο των Νεράιδων; Δ.Τ.
ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ
(2014 ΕΓΧ 94’) Κωμωδία Σκην.: Τομ Γκόρμικαν Μουσ.: Ντέιβιντ Τορν Ηθ.: Ζακ Έφρον, Ίμογκεν Πουτς, Μάιλς Τέλερ, Άντισον Τίμλερ, Μάικλ Τζόρνταν, Τζέσικα Λούκας, Λόλα Γκλαουντίνι
είτε η σχέση να πάει σοβαρά… είτε να μην πάει… καθόλου… Κάθε σχέση καταλήγει στην καθοριστική ερώτηση: και τώρα; Οι τρεις κολλητοί φίλοι Τζέισον, Ντάνιελ και Μάικι, έχουν δώσει όρκο ότι δεν θα κάνουν σοβαρή σχέση. Παρ’ όλα αυτά και οι τρεις τους γνωρίζουν αντίστοιχα κορίτσια, που τους γοητεύουν. Όταν όμως καλούνται να παραδεχτούν τη σχέση τους και να δεσμευτούν, τα πράγματα δυσκολεύουν… Δ.Τ.
OLDBOY
(2014 ΕΓΧ 94’) Θρίλερ, ριμέικ της ταινίας του Τσαν Γουκ Παρκ (2003) Σκην.: Σπάικ Λι Μουσ.: Ρόκουε Μπάνος Ηθ.: Τζος Μπρόλιν, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Σάρλτο Κόπλεϊ, Σάμιουελ Τζάκσον, Χάνα Σιμόν, Τζέιμς Ράνσον, Γκρέι Ντέιμον
Θα σε σκοτώσω… αφού πρώτα… με σκότωσες εσύ… Ένας διαφημιστής πέφτει θύμα απαγωγής και κρατείται φυλακισμένος στην απομόνωση για 20 χρόνια χωρίς ωστόσο ο ίδιος να γνωρίζει το λόγο. Όταν επιτέλους αφήνεται ελεύθερος, αναζητά το τέρας που ενορχήστρωσε αυτή την απάνθρωπη τιμωρία, προκειμένου να πάρει το αίμα του πίσω. Πολύ σύντομα ανακαλύπτει, ότι είναι ακόμα μπλεγμένος στα δίχτυα μιας απίστευτης πλεκτάνης. Στην πορεία, συνάπτει μια μοιραία σχέση με μια κοινωνική λειτουργό, ενώ συναντάει κάποιον, που ισχυρίζεται ότι μπορεί να τον λυτρώσει από τον εφιάλτη…
Μουντή ατμόσφαιρα, γεμάτη απελπισία και σουρεαλιστικά κρεσέντο, σε ένα ριμέικ, όπου ο μοναδικός τρόπος για να τα διαχωρίσει κάποιος μεταξύ τους τα δυο φιλμς, είναι η αναγνώριση του σκηνικού χώρου της δράσης και η δυτική αντιμετώπιση -εκ μέρους του θύτη- σε ό,τι αφορά τη μεθόδευση, το σχέδιο και τελικά την απόφαση για αυτοδικία. Είναι αλήθεια, ότι πρώτος το Ταραντίνο, με το «Pulp Fiction» (1994) και στη συνέχεια τα δυο επεισόδια του «Kill Bill» (2003 & 2004), απογείωσε την κινηματογραφική ερμηνεία περί ‘αυτοδικίας’, με σκηνές ιδιαίτερης και συνειδητής βίας και υποκειμενισμού.
Ο Τσαν Γου Παρκ, που πρώτος μετέφερε ‘επί σκηνής’ το ιαπωνικό κόμικ της manga, των Γκάρον Τσουχίγια και Νομπουάκι Μινεγκίσι –που βασίστηκε η ταινία- μας αιφνιδίασε με την ψυχρότητα και την εκπληκτική του άνεση στην εισβολή των ενστίκτων μας. Στα χνάρια του, λοιπόν, και ο Σπάικ Λι, αντιγράφει το παραληρηματικό του μοντέλο και με δανεικά στοιχεία της ελληνικής τραγωδίας (αιμομιξία, εκδίκηση, ειρωνεία), στήνει το σύμπαν ενός απελπισμένου ανθρώπου, που διψάει για απαντήσεις, απαιτώντας πίσω, τα χαμένα χρόνια της ζωής του. Ταινία με βαθύτατες υπαρξιακές απολήξεις, γεμάτες πάθος και δύναμη, θυμό και ζωντανές μνήμες και συνοδεία μιας ηθικής χωρίς συμβιβασμούς και επιδειξιμανία.
Η σκηνοθεσία της ταινίας, διατηρεί μια στιλιστική γραφή, διαθέτοντας αρκετή υπερβολή και υπέρβαση, σε αρκετά σημεία των ικανοτήτων και δυνατοτήτων του κεντρικού της ήρωα. (τα βάζει με όλους και όλα), κάτι που ωστόσο αποτελεί το ‘απαραίτητο στοιχείο’, για την αισθητική ενδυνάμωση και χειραγώγηση του ήρωα, πριν την τελική κάθαρση. Ποια είναι η θέση του θεατή σε όλο αυτό το επιχείρημα; Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα, ή μήπως η υποστήριξη του ολογράμματος θύμα-θύτης με την ιδεολογική ταύτιση των πράξεών του; Είναι γεγονός, ότι ο Σπάικ Λι, είναι ο σκηνοθέτης των ανατροπών, σε ότι αφορά το κινηματογραφικό του βιογραφικό, και είναι αυτός που σε πολλές από τις προηγούμενες ταινίες του, όπως: «Do the Right Thing» (1989), «25th Hour» (2002) και «Inside Man» (2008), κατάφερε να μας αφήσει άφωνους, τραυματίζοντας ανεπίστρεπτα, το συναίσθημα των προσδοκιών μας, με την αιχμαλωσία του βλέμματος. Η σταδιακή συμμετοχή μας στην ανάπλαση του χαρακτήρα του ήρωα, είναι μονόδρομος και η ταύτισή μας με την εκδικητική του μανία, καθρέφτισμα προσωπικών επιθυμιών και αυτό τελικά, είναι το ιδεολόγημα της ταινίας. Τα περιθώρια της διαφυγής είναι στενά και η έκθεση σε ανείπωτες στιγμές διχασμού με την πραγματικότητα, μας οδηγούν στη δεύτερη ανάγνωση της ταινίας, που δεν είναι άλλη παρά η ματιά στον ίδιο μας τον εσωτερικό κόσμο. Στην αλήθεια, που θα έπρεπε να υπερισχύει και στο μοντέλο του συμβιβασμού, προς τα αρχέτυπα δεσμά του ενστίκτου της ευθύνης, ακόμα κι αν ο εχθρός βρίσκεται μέσα μας, τρώγοντας το σαράκι της ιδεολογικής μας ταυτότητας. Για να στηθεί η δραματουργία μιας αντίστοιχης ταινίας, τι απαιτείται; Μια σειρά αφηγηματικών ενοτήτων όπως: απογύμνωση του περιφερικού τοπίου, απώλεια συνείδησης, αναγνώριση του εχθρού, εσωτερική δημιουργίας έντασης και μίσους, ένταξη του χαρακτήρα στη διαδικασία της αναγκαιότητας σε πράξη αυτοδικίας, τελική έκβαση…
Μήπως όμως αυτή δεν είναι και η φύση και της ανθρώπινης ανάγκης; Μπορεί η εκδίκηση, ως ανθρωπολογική πράξη, να μην αποφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα στο σύνολο της κοινωνίας, ωστόσο στον εσωτερικό κόσμο του ήρωα, δρα ως κάποιου είδους λυτρωτικό βότανο για τη συνέχεια, όποια κι αν είναι αυτή. Αναμοχλεύοντας τις αισθήσεις από την πολύχρονη εμπειρία της θέασης, διαπιστώνω ότι οι ταινίες που παράγουν πολύ αίμα, όπως τα σπλάτερ ή του τρόμου, γεμίζουν κόκκινο την οθόνη, χωρίς να μένει τίποτε στη μνήμη. Σε αυτό το σημείο, έγκειται και η καθοριστική διαφορά στο έργο του Σπάικ Λι.
Το κόκκινο μένει μέσα μας, καταγράφεται στη μνήμη μας και όπως ακριβώς η ταινία του Τσαν Γου Παρκ, έτσι και αυτή η παραλλαγή της, σοκάρει για την ρεαλιστική αναπαράσταση, το αφηγηματικό μοντάζ, το καταραμένο της μουσικό υπόβαθρο και το εκπληκτικό της φινάλε, που δυστυχώς, δεσμεύομαι να κουβεντιάσω μαζί σας, για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας… Η συνέχεια στην αίθουσα. Δείτε την, ως μια από τις καλύτερες επιλογές της χρονιάς που τρέχει…
Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΛΙΣΗΣ: ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ
(2014 ΕΓΧ 139’) Φαντασίας, πρώτο μέρος, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Βερόνικα Ροθ Σκην.: Νιλ Μπέργκερ Μουσ.: Ρόκουε Μπάνος Ηθ.: Σαϊλίν Γούντλεϊ, Κέιτ Γουίνσλετ, Τζέι Κόρτνεϊ, Άσλεϊ Τζαντ, Μάγκι Κιού, Ρέι Στίβενσον, Ζόι Κράβιτζ, Κρίστιαν Μάντσεν, Τεό Τζέιμς, Τόνι Γκόλντουιν, Μπεν Λόιντ Χιου, Μπεν Λάμπ
Τελικά ναι… είναι επικίνδυνο… να διαφέρεις από τους άλλους… Η Τρις Πράιορ, γνωρίζει πως αποτελεί μια ξεχωριστή, «αποκλίνουσα» περίπτωση, η οποία δε μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε καμία από τις γνωστές φατρίες, βάση της ήδη υπάρχουσας ταξινόμησης. Αποτελεί μια «Απόκλιση». Ωστόσο, όταν η Τρις ανακαλύπτει μια καλά κρυμμένη συνωμοσία, η οποία φέρνει στην επιφάνεια ένα σχέδιο εξόντωσης όλων των «διαφορετικών», προσπαθεί με όλη της τη δύναμη, να ανακαλύψει οπωσδήποτε, τι είναι αυτό που καθιστά τις «αποκλίσεις», τόσο επικίνδυνες, πριν να είναι πολύ αργά για το «είδος της»… Δ.Τ.
